* - 1 euro Finlandzkie z 2002 r. występuje w nakładzie: 14 101 000 sztuk, w tym 134 000 sztuk jest dostępnych tylko w zestawach monet obiegowych. Powyższa moneta była bita również stemplem lustrzanym.

W zestawach wyróżniamy następujące typy monet:
2002 I: Kościół Św. Mikołaja - 130 000 sztuk.
2002 II: Zestaw dziecięcy – Żelazna Kolej - 2 000 sztuk.
2002 III: Zestaw dziecięcy - Ptaki - 2 000 sztuk.

LL: inicjały projektanta awersu monety Luc Luycx.

M: znak dyrektora mennicy Raimo Makkonena.

Łabędź krzykliwy: (Cygnus cygnus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Palearktykę od Islandii po Kamczatkę. Zimuje w Europie oraz środkowej i wschodniej Azji. Przeloty w marcu - maju i wrześniu - listopadzie. W Polsce pierwsze gniazdowanie stwierdzono w 1978 roku, obecnie gniazduje w ilości kilkudziesięciu par, szczególnie liczny jest na wybrzeżu Bałtyku zimą i podczas przelotów. Łabędź trąbiący (Cygnus buccinator), który niegdyś uznawany za jego północnoamerykański podgatunek, obecnie jednoznacznie traktowany jest jako osobny gatunek.

Cechy gatunku

Jednolicie biały, dziób żółty z czarnym czubkiem. Młode są szare, mają czerwone nogi i dziób bez czarnej plamy u nasady (inaczej niż u łabędzia niemego), szatę białą uzyskują w 3. roku życia. Jego okrzyki są charakterystyczne dla zimnych krajobrazów północy, zwłaszcza w czasie jesiennych przelotów. Dźwięki wykonywane zarówno w locie, jak i na wodzie, przypominają klangor żurawi. Wtedy to ptaki lecą w regularnych formacjach. Prawie dorównuje wielkością łabędziowi niememu, choć nie ma tak okazałej sylwetki. Na wodzie ma wyprostowana szyję i skrzydła położone na grzbiecie, a niemy szyję zgiętą w S i wzniesione skrzydła. Różnica też polega na tym, że w czasie jego lotu nie słychać szumu skrzydeł. Podobny łabędź czarno dzioby jest wyraźnie mniejszy i dziób czarny na końcu ma mniejsza żółtą plamę.

Wymiary średnie

długość ciała ok. 150 cm

rozpiętość skrzydeł 200 cm

waga ok. 4,5 - 8,2 kg

Biotop

Duże jeziora z pasem trzcin, śródleśne jeziorka, moczary, stawy i morskie wybrzeża na arktycznej tundrze, gdzie przybywa już w lutym i marcu. W Polsce najczęściej gniazduje na stawach rybnych (np. w Dolinie Baryczy), rzadziej na starorzeczach. Zimuje na wybrzeżach morskich i w ujściach rzek, a pod koniec tego okresu dobiera się w pary, które pozostają sobie wierne.