* - 1 euro Finlandzkie z 2007 r. występuje w nakładzie: 1 001 000 sztuk, w tym 84 000 sztuk jest dostępnych tylko w zestawach monet obiegowych. Powyższa moneta była bita również stemplem lustrzanym.

W zestawach wyróżniamy następujące typy monet:
2007 I: Fińskie latarnie morskie - Utö - 30 000 sztuk.
2007 II: Eurowizja - 20 000 sztuk.
2007 III: 90-ta rocznica niezależności - 20 000 sztuk.
2007 IV: Wyspy Alandzkie – 4 000 sztuk.
2007 V: Zestaw dziecięcy – Euro – 4 000 sztuk.
2007 VI: Matura – 3 000 sztuk
2007 VII: Zestaw weselny – 3 000 sztuk.

LL: inicjały projektanta awersu monety Luc Luycx.

W 2006 r. po raz ostatni przedstawiono na awersach monet obiegowych o nominałach 10, 20 i 50 euro centów oraz 1 i 2 euro na mapie Europy wyłącznie kraje należące do strefy euro z podziałem politycznym. Od roku 2007 awers monet obiegowych o powyższych nominałach przedstawia mapę Europy bez widocznych granic.

Fi: oznaczenie Finlandii w standardzie ISO 3166-2.

Róg obfitości: (także róg Amaltei; gr. κέρας Ἀμαλθείας kéras Amáltheias, łac. cornu copiae) –Wyrażenie to ma związek z powstaniem świata według Greków. Podczas, gdy Kronos, który był bogiem świata Hellenów, panował na niebie, mały Zeus, jego syn, który nie został przez niego zjedzony, wychowywał się pod okiem kozy Amaltei. Pewnego razu, kiedy zwierzę ułamało róg, mały bóg wziął go do ręki i pobłogosławił, tak powstał róg obfitości. Napełniał się on wszystkim, czego zapragnął jego posiadacz. Dzisiaj jest to symbol dostatku i dobrobytu. Wyrażenie jest często używane w literaturze.

Łabędź krzykliwy: (Cygnus cygnus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Palearktykę od Islandii po Kamczatkę. Zimuje w Europie oraz środkowej i wschodniej Azji. Przeloty w marcu - maju i wrześniu - listopadzie. W Polsce pierwsze gniazdowanie stwierdzono w 1978 roku, obecnie gniazduje w ilości kilkudziesięciu par, szczególnie liczny jest na wybrzeżu Bałtyku zimą i podczas przelotów. Łabędź trąbiący (Cygnus buccinator), który niegdyś uznawany za jego północnoamerykański podgatunek, obecnie jednoznacznie traktowany jest jako osobny gatunek.

Cechy gatunku

Jednolicie biały, dziób żółty z czarnym czubkiem. Młode są szare, mają czerwone nogi i dziób bez czarnej plamy u nasady (inaczej niż u łabędzia niemego), szatę białą uzyskują w 3. roku życia. Jego okrzyki są charakterystyczne dla zimnych krajobrazów północy, zwłaszcza w czasie jesiennych przelotów. Dźwięki wykonywane zarówno w locie, jak i na wodzie, przypominają klangor żurawi. Wtedy to ptaki lecą w regularnych formacjach. Prawie dorównuje wielkością łabędziowi niememu, choć nie ma tak okazałej sylwetki. Na wodzie ma wyprostowana szyję i skrzydła położone na grzbiecie, a niemy szyję zgiętą w S i wzniesione skrzydła. Różnica też polega na tym, że w czasie jego lotu nie słychać szumu skrzydeł. Podobny łabędź czarno dzioby jest wyraźnie mniejszy i dziób czarny na końcu ma mniejsza żółtą plamę.

Wymiary średnie

długość ciała ok. 150 cm

rozpiętość skrzydeł 200 cm

waga ok. 4,5 - 8,2 kg

Biotop

Duże jeziora z pasem trzcin, śródleśne jeziorka, moczary, stawy i morskie wybrzeża na arktycznej tundrze, gdzie przybywa już w lutym i marcu. W Polsce najczęściej gniazduje na stawach rybnych (np. w Dolinie Baryczy), rzadziej na starorzeczach. Zimuje na wybrzeżach morskich i w ujściach rzek, a pod koniec tego okresu dobiera się w pary, które pozostają sobie wierne.