W momencie, gdy Szwedzi byli u szczytu powodzenia, stojący na czele klasztoru jasnogórskiego ksiądz Augustyn Kordecki zdecydował się 7 listopada uznać władzę Karola Gustawa, szukając jednocześnie pomocy u Jana Kazimierza i polskich oficerów. Kordecki otrzymał od Szwedów list żelazny, czyli tzw. salwagwardię, gwarantujący bezpieczeństwo twierdzy. Pomimo tego nie dowierzano Szwedom i cudowną ikonę oraz najcenniejsze precjoza wywieziono 7 listopada 1655 roku na zamek do Lublińca a potem do klasztoru o. paulinów w Mochowie koło Głogówka, a w kaplicy umieszczono kopię.

W południe 18 listopada pod klasztor podszedł korpus gen. Burcharda Müllera von der Luhnen, a wraz z nim pułkownik Wacław Sadowski. Szwedzki korpus liczył 2250 żołnierzy (w tym 800 jazdy polskiej) i 8 lekkich dział. Ponowne niewpuszczenie Szwedów do klasztoru oznaczało początek oblężenia, trwającego od 18 listopada 1655 do nocy z 26 na 27 grudnia.

Załoga twierdzy jasnogórskiej liczyła 300 ludzi oraz kilkanaście dział. Wiedząc, że wśród załogi jest wielu zwolenników kapitulacji, wódz szwedzkiego korpusu podjął rokowania oraz działania psychologiczne w celu osłabienia morale załogi.