Kanał Bydgoski, wybudowany w latach 1773–1774, jest wyjątkowym zabytkiem myśli hydrotechnicznej. Połączył dorzecza Wisły i Odry, poprzez ich dopływy – Noteć i Brdę. Budowa kanału trwała zaledwie półtora roku. W tym celu do głównych prac sprowadzono około 8 tysięcy osadników. Na przełomie XVIII/XIX wieku zbudowano śluzy murowane, które do dziś możemy podziwiać na starym Kanale Bydgoskim. Znaczenie Kanału Bydgoskiego zdecydowanie wzrosło w drugiej połowie XIX wieku, kiedy pojawiły się pierwsze statki napędzane parą. Przed I wojną światową rozpoczęto przebudowę kanału. Uruchomiony w 1915 roku nowy odcinek połączył Brdę – poprzez śluzy „Okole” i „Czyżkówko” – ze starym kanałem. Inwestycja ta, dzięki zastosowaniu nowoczesnych śluz, umożliwiała pływanie po kanale największym ówczesnym barkom. Od końca XIX wieku okolice starego kanału stały się popularnym miejscem spotkań bydgoszczan i turystów. Na odwiedzających czekały liczne restauracje, kawiarnie oraz wszelkie atrakcje. Mieszkańcom spędzającym tam dni wolne od pracy czas umilały orkiestry wojskowe. Po II wojnie światowej znaczenie Kanału Bydgoskiego jako arterii wodnej było niezaprzeczalne, niestety z czasem jego możliwości transportowe zmalały. Obecnie jest częścią międzynarodowej drogi wodnej E-70, ale ze względu na przestarzałe urządzenia, jest zakwalifikowany jako droga wodna II klasy i czeka na rewitalizację, która pozwoliłaby mu odzyskać dawny blask. W 2005 roku kanał został wpisany na listę zabytków województwa kujawsko-pomorskiego, a w 2014 – Roku Kanału Bydgoskiego – rozpoczęto starania o uznanie go za pomnik historii i wpisanie na listę UNESCO.