Miasto znane jest przede wszystkim jako siedziba arcybiskupów gnieźnieńskich, od XV wieku używających tytułów prymasów Polski. Najstarsza wzmianka o Łowiczu pochodzi z 1136 r.; mowa w niej o zatwierdzeniu prawa arcybiskupów gnieźnieńskich do dóbr Łowickich. Lokacja miasta przeprowadzono prawdopodobnie przed 1298 r. W 1433 r. kościół farny podniesiono do rangi kolegiaty. W następnych stuleciach stała się ona jednym z dwóch miejsc pochówku prymasów, oprócz katedry gnieźnieńskiej. Dzięki obecności prymasów Łowicz wielokrotnie odgrywał istotną rolę w polityce krajowej. W 1793 r. Łowicz przeszedł pod panowanie pruskie, w 1807 r. wszedł w skład Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. znalazł się w granicach Królestwa Polskiego. Po sekularyzacji dóbr arcybiskupich w 1795 r. powstał potężny zespół dóbr, zwany Księstwem Łowickim. Napoleon ofiarował go marszałkowi Louisowi Davout. Po 1815 r. car Aleksander I przekazał go swemu bratu, wielkiemu księciu Konstantemu, którego małżonka, Joanna Grudzińska używała tytułu księżnej łowickiej. Po powstaniu listopadowym dobra łowickie były własnością kolejnych carów. W 1845 r. Łowicz uzyskał połączenie kolejowe z Warszawą. W 1939 r. w Łowiczu i wokół miasta toczyły się zacięte walki, m.in. Bitwa nad Bzurą. W 1992 r. Łowicz podniesiono do rangi biskupstwa. Obecnie jest ważnym ośrodkiem akademickim i gospodarczym.