Bochnia jest jednym z najstarszych miast Małopolski. Choć mieszkańcy osady warzyli sól już w neolicie, to najstarsza zachowana informacja pisana o Bochni pochodzi z 1198 r. a znajduje się w dokumencie patriarchy jerozolimskiego Monachusa, potwierdzającym nadanie przez rycerza Mikorę Gryfitę - wśród innych dóbr - "sal de Bochegna" - soli z Bochni klasztorowi Bożogrobców z Miechowa. Zapewne jeszcze długo Bochnia byłaby jedynie osadą górniczą - prowadzącą co prawda ożywione i rozległe kontakty handlowe (czemu sprzyjało jej położenie przy ważnych szlakach komunikacyjnych) - ale tylko osadą, gdyby nie odkrycie tutaj w 1248 r. soli kamiennej. Było to pierwsze odkrycie soli na ziemiach polskich, toteż uruchomienie wydobycia nie było sprawą prostą, zarówno pod względem technicznym, jak i finansowym. Nastąpiło to w roku 1251. W dwa lata później pomny na profity płynące z Bochni, książę Bolesław Wstydliwy wydał w Korczynie 27 lutego 1253 roku akt lokacyjny miasta Bochni z licznymi przywilejami; miasto otrzymało polską nazwę Bochnia, choć w akcie lokacyjnym wymieniono również niemiecką nazwę osady Salzberg - Solna Góra (góra - ówczesna nazwa szybu), a to ze względu na zamieszkujących wówczas w Bochni licznych przybyszów ze Śląska.