August II Mocny (niem. August II der Starke ur. 12 maja 1670 r. w Dreźnie (wg kalendarza juliańskiego), zm. 1 lutego 1733 r. w Warszawie) – król Polski i wielki książę litewski w latach 1697-1706 i 1709-1733, elektor Saksonii 1694-1733 jako Fryderyk August I (Friedrich August I.). Pierwszy władca dynastii saskiej Wettynów. Jego przydomek jest zazwyczaj wiązany z jego nieprzeciętną siłą.

Był synem elektora Saksonii Jana Jerzego III Wettyna i Anny Zofii Oldenburg, córki Fryderyka III, króla Danii. Wykształcenie uzupełniał odbyciem szeregu podróży po Niemczech, do Francji, Hiszpanii, Portugalii i Włoch. W latach 1689-1693 brał udział w kampaniach wojennych przeciwko Francji nad Renem. W 1694 r. objął tron elektorski po swoim zmarłym bracie Janie Jerzym IV. W 1695-1696 przeprowadził kampanię przeciwko Turcji, dowodząc połączoną armią cesarsko-saską na Węgrzech. 2 czerwca 1697 r. w Wiedniu przeszedł na katolicyzm. 27 czerwca 1697 r. ogłoszony został królem przez mniejszość szlachty na sejmie elekcyjnym, po bardzo burzliwym, wielomiesięcznym interregnum, trwającym od śmierci Jana III Sobieskiego 17 czerwca 1696 r. Większość wybrała wówczas kandydata francuskiego księcia Conti. Wettyn uzyskał 13 641 głosów elektorskich szlachty. August II wykorzystał jednak bierność Francuza, ruszając na Wawel i zjednując sobie po drodze coraz liczniejszą rzeszę szlachty. Opór napotkał dopiero u wrót Krakowa, gdzie wstępu odmówił mu starosta Franciszek Wielopolski – stronnik Contiego. Hojne obdarowanie starosty i jego małżonki rozwiązało ten problem, wnet jednak pojawił się następny. Ustawy sejmowe stanowiły, iż ceremonię koronacji przeprowadzić można było tylko przy użyciu insygniów przechowywanych w wawelskim skarbcu. Drzwi do skarbca zamknięte były na osiem zamków, do których osobne klucze miało ośmiu senatorów Rzeczypospolitej. Jako że sześciu z nich opowiadało się po stronie Contiego drzwi nie można było otworzyć, ich wyważenie zaś poczytano by za świętokradztwo. Ostatecznie insygnia wyniesiono przez wybitą w murze dziurę, pozostawiając drzwi w stanie nienaruszonym. 15 września 1697 r. elektor zaprzysiągł pacta conventa i został koronowany na króla Polski przez biskupa kujawskiego Stanisława Dąmbskiego w katedrze wawelskiej. O sukcesie Wettyna zdecydowały: szybkie wkroczenie do Rzeczypospolitej, jego wcześniejsze przejście na katolicyzm, przekupienie części szlachty na sejmie elekcyjnym i sprzeciw cara Rosji Piotra I przeciwko kandydaturze francuskiego księcia Conti. Ten ostatni we wrześniu 1697 r. przypłynął na czele eskadry 6 okrętów francuskich dowodzonych przez Jeana Barta na redę portu w Gdańsku. 9 listopada atak wojsk wiernych Augustowi II zmusił księcia Conti do opuszczenia jego kwatery w Oliwie i ostatecznego wycofania się z Rzeczypospolitej. W 1698r.  August II odbył tajną konferencję z Piotrem I w Rawie Ruskiej, gdzie omówiono plan wspólnej wojny zaczepnej przeciwko Szwecji. W czerwcu tego roku spotkał się w Jansborgu z elektorem brandenburskim Fryderykiem III Hohenzollernem, gdzie zezwolił mu na tymczasową okupację pruską Elbląga, w zamian za 150 tys. talarów. Doprowadził do faktycznego rozwiązania wojsk Rzeczpospolitej. W oddziałach znajdowali się starcy, brakowało broni i koni (na pułk kawaleryjski przypadał 1 koń). W Polsce stacjonowała Armia Saska i to ona miała trzymywać porządek w kraju. Swoje panowanie jednak rozpoczął od próby opanowania księstw naddunajskich, Mołdawii i Wołoszczyzny. Wyprawa podhajecka wykazała jednakże słabość wojsk Rzeczypospolitej i ich niechęć do współdziałania z wojskami saskimi. Jednak w zawartym z Turcją w styczniu 1699 r. pokoju w Karłowicach, Rzeczpospolita odzyskała Podole z twierdzą kamieniecką, a młody król umocnił swą pozycję na tronie polskim. Zajmował się modnym wówczas okultyzmem i był różokrzyżowcem. August II miał ponoć 365 nieślubnych dzieci, z czego do 9 się przyznał.