Książę Józef Poniatowski - olej na płótnie, lata 10-te XIX w., autor: Józef Maria Grassi

Józef Antoni Poniatowski książę herbu Ciołek (ur. 7 maja 1763 r. w Wiedniu, zm. 19 października 1813 r. pod Lipskiem) – polski generał, minister wojny i Wódz Naczelny Wojsk Polskich Księstwa Warszawskiego, marszałek Cesarstwa Francuskiego, członek Rady Stanu Księstwa Warszawskiego.
Poniatowski Józef Antoni, książę (1763-1813), bratanek króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Naczelny wódz wojska polskiego w Księstwie Warszawskim, od 1813 r. marszałek Francji. Karierę wojskową rozpoczął w 1780 r. w armii austriackiej, gdzie dosłużył się stopnia pułkownika.
W 1789 r. po odejściu ze służby austriackiej wstąpił do wojska polskiego. Otrzymał stopień generała majora i stanowisko dowódcy gwardii pieszej koronnej. Wziął udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 r., dowodząc wojskami koronnymi na Ukrainie, gdzie 18 czerwca stoczył zwycięską bitwę pod Zieleńcami.
Po przystąpieniu króla do Targowicy podał się do dymisji. W 1794 r. brał udział w powstaniu kościuszkowskim, dowodził dywizją broniącą Warszawy. Po upadku powstania przebywał na emigracji. W 1798 r. powrócił do kraju. Nie przyjął złożonej mu przez cara Aleksandra I propozycji służby w wojsku rosyjskim.
W 1806 r. po utworzeniu Księstwa Warszawskiego mianowany ministrem wojny. W 1809 r. dowodził 16-tysięcznym wojskiem Księstwa w czasie wojny austriacko-polskiej, odnosząc taktyczny sukces nad 32-tysięcznym korpusem austriackim w bitwie pod Raszynem. Przeniósł działania wojenne na teren Galicji. Wojna zakończyła się pełnym sukcesem strony polskiej i przyłączeniem do Księstwa ziem zabranych przez Austrię w III rozbiorze oraz niewielkich terytoriów utraconych w I rozbiorze.
Dowodząc 5. korpusem wziął udział w kampanii moskiewskiej Napoleona I. Kontuzjowany w czasie walk o Moskwę powrócił do Warszawy, gdzie pracował nad odbudową polskich sił zbrojnych, na czele których wziął udział w walkach na terytorium Niemiec. Osłaniając odwrót wojsk francuskich po przegranej "bitwie narodów" pod Lipskiem w 1813 r., wielokrotnie ranny utonął w Elsterze.