Uniwersytet w Krakowie, który funkcjonował wówczas pod nazwą Studium Generale, powstał staraniem króla Kazimierza III Wielkiego 12 maja 1364. Zamknięty w po śmierci króla w 1370 r. W 1400 roku wznowił swoje nauczanie dzięki osobistym zabiegom królowej Jadwigi Andegaweńskiej na dworze papieskim w Awinionie. W swoim testamencie królowa zapisała krakowskiej uczelni swój majątek osobisty. Klejnoty królowej umożliwiły odrodzenie uniwersytetu z czterema wydziałami typowymi dla średniowiecznych uniwersytetów.

W XV i na początku XVI wieku Akademia Krakowska przeżywała okres rozkwitu. Studiowali na niej także studenci zagraniczni. Wówczas to rektorami uczelni byli Stanisław ze Skarbimierza i Paweł Włodkowic. Zmierzch świetności Uniwersytetu przypada na okres reformacji, pogłębia się w XVII/XVIII wieku. Dopiero za sprawą Komisji Edukacji Narodowej a szczególnie Hugona Kołłątaja, w tym czasie wizytatora z ramienia Komisji, a później rektora, doszło do gruntownej reformy uniwersytetu - oficjalnie Szkoły Głównej Koronnej. W okresie rozbiorowym UJ został poddany germanizacji, którą zakończył dekret Franciszka Józefa I z 1861 w sprawie przywrócenia języka polskiego jako języka wykładowego. W Austrii rozpoczęło się przekształcanie państwa w monarchię konstytucyjno-liberalną, część Polski pozostająca pod zaborem austriackim uzyskała daleko idącą autonomię. Skorzystał na tym Uniwersytet Jagielloński (tak nazywała się uczelnia od 1817 roku) i wszedł w drugi złoty okres swych dziejów.

Dramatyczne były losy Uniwersytetu Jagiellońskiego podczas okupacji hitlerowskiej. 6 listopada 1939 roku Niemcy "zaprosili" na wykład Obersturmbannführera Müllera profesorów i asystentów uniwersytetu. Wykład okazał się pułapką. Gestapo aresztowało i zesłało do obozu koncentracyjnego 144 profesorów i asystentów oraz kilku studentów uniwersytetu. Uniwersytet został zamknięty, jego wyposażenie zdemontowano, zniszczono, rozgrabiono lub wywieziono do Niemiec.

Źródło: www.mennica.com.pl