Jedyne znane zdjęcie żywego tarpana wykonane w końcu XIX wieku w moskiewskim zoo

Tarpan (Equus gmelini) – gatunek doszczętnie wytępionego dzikiego konia. Zamieszkiwał obszary leśne Europy. Przez niektórych badaczy jest uważany za jednego z przodków konia domowego.
Koń mały, liczący w kłębie ok. 130 cm. Maść myszata. Na grzbiecie ciemna, wyraźna pręga przebiegająca wzdłuż kręgosłupa oraz pręgowane nogi, co jest cechą charakterystyczną ras prymitywnych. Grzywa krótka i stojąca.
W okolicach Puszczy Białowieskiej tarpany przetrwały do 1780 r. (lub 1786), kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Najpóźniej tarpany wymarły jednak na stepach Ukrainy (ostatnie gatunki dzikich koni wymarły tam na początku lat 80. XIX w.). W 1808 r. z powodu panującej biedy zostały one rozdane okolicznym chłopom, tam w wyniku krzyżowania z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Naukowiec ten rozpoczął w 1936 r. pracę nad odtworzeniem dzikich tarpanów leśnych w Puszczy Białowieskiej na bazie koników polskich. W czasie II wojny światowej hodowla została zniszczona, a część koników wywieziono do Niemiec.
W 1949 r. ocalałe koniki trafiły do Popielna, tam w Instytucie Genetyki i Hodowli Doświadczalnej PAN prowadzi się nad nimi badania naukowe i hodowlę zachowawczą. Przebywają one na otwartej przestrzeni, opieka ogranicza się do podawania siana w zimie. W warunkach rezerwatowych są też utrzymywane w Stacji Doświadczalnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu.