Jesienią 1942 r. Jan Karski wszedł nielegalnie do warszawskiego getta oraz do obozu przejściowego w Izbicy. Mikrofilmy z raportami o sytuacji Żydów przewoził w specjalnie wydrążonym kluczu (jego replikę przechowywał w swoim archiwum przekazanym do Instytutu Hoovera w USA). Kiedy po przeszło dwóch miesiącach udało mu się przedostać do Anglii, swoją wstrząsającą relację dokumentującą systematyczną i zaplanowaną zagładę narodu żydowskiego przekazał przełożonym, a następnie amerykańskim i brytyjskim elitom. Spotkał się z prezydentem Stanów Zjednoczonych. Bez rezultatów.

Po wojnie Jan Karski pozostał na emigracji w USA i wycofał się z życia publicznego. Studiował nauki polityczne i obronił doktorat na Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie, gdzie potem wykładał. Po tym gdy jego niezwykłą historię przypomniał wielogodzinny film Shoah Claude’a Lanzmanna, Karski powrócił do tematu Zagłady i opowiadał na wykładach o swej wojennej misji. Po latach doczekał się uznania – został uhonorowany m.in. tytułem „Sprawiedliwego wśród Narodów Świata” oraz Orderem Orła Białego. Jan Karski zmarł w 2000 r. w Waszyngtonie. Pośmiertnie został odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności, najwyższym odznaczeniem cywilnym USA.

Rok 2014 w Polsce, uchwałą Sejmu RP VII kadencji z 6 grudnia 2013 r., ogłoszony został Rokiem Jana Karskiego.