„CITIUS, ALTIUS, FORTIUS” (szybciej, wyżej, silniej) – choć słowa te stały się dewizą ruchu olimpijskiego dopiero na przełomie wieków XIX i XX – nawiązują oczywiście do tradycji starożytnej. Wszak pierwsze igrzyska rozegrano w greckiej Olimpii już w 776 roku p.n.e. i odtąd odbywano je regularnie co cztery lata.
Początkowo trwały tylko jeden dzień, z czasem jednak – gdy program ich wzbogacano – znacznie się rozrosły. Było tak aż 292 (!) razy – do czasu, gdy organizowania igrzysk... zabroniono. Zakaz przetrwał długo, bo niemal do końca XIX wieku, a tym, który postanowił igrzyska reaktywować, był francuski pedagog – baron Pierre de Coubertin. W 1896 r. w Atenach nieco ponad 240 zawodników (wyłącznie mężczyzn) z 14 państw rywalizowało w 43 konkurencjach. Odnowiony ruch rozwijał się szybko, obejmował nowe państwa i rozszerzał się o nowe dziedziny sportu; stał się także dostępny dla kobiet. Rywalizacja sportowa wzbogaciła się o idee filozoficzne i pedagogiczne, akcentujące takie walory sportu, jak: kształtowanie silnej woli, potrzeba regularnych ćwiczeń, szacunek dla rywala, odrzucenie możliwości nieuczciwego zwyciężania itp. Pojawiły się też pierwsze elementy symboliki i ceremoniału olimpijskiego – defilada uczestników, hymn olimpijski, później – flaga olimpijska, zapalany na stadionie znicz (z czasem wieńczący wielokilometrową sztafetę, wiodącą do miasta igrzysk aż z Olimpii), wreszcie – ślubowania zawodników i sędziów...

Już od pierwszych igrzysk nowożytnych każde kolejne spotkanie sportowców (a dotyczy to także rozgrywanych od 1924 r. igrzysk zimowych) było większe od poprzedniego. Przybywało dyscyplin i konkurencji, więcej było ekip i więcej startujących. Międzynarodowy Komitet Olimpijski zahamował tę tendencję dopiero w latach 90. XX wieku, ustalając liczbę zawodników na igrzyskach na najwyżej 10.500– 10.600. Działanie to wymusiło skomplikowany system kwalifikacji. Cóż jednak było robić, skoro światowy ruch olimpijski skupia już 205 państw wszystkich kontynentów.

Źródło: Wikipedia