Borsuk to masywne zwierzę o wydłużonej szyi i charakterystycznie ubarwionej głowie. Jego mocne kończyny są zakończone długimi pazurami, ubarwienie grzbietu i boków ciała jest srebrzystoszare, a łapy – czarne. Pysk i czoło borsuka są białe, niewielkie, ciemne uszy mają białe obrzeża, a po obu stronach głowy widać czarne, szerokie pręgi. Borsuk występuje prawie w całej Eurazji oraz w Jordanii, Izraelu, Syrii i Iranie. W Europie nie występuje na północnych krańcach Skandynawii, na wyspach Morza Śródziemnego oraz na północy europejskiej części Rosji.

W Polsce borsuki żyją w grupach rodzinnych, składających się z pary lub kilku dorosłych osobników i przychówku. Grupa rodzinna w różnych rejonach kraju liczy od 3,5 do 4,7 osobników, a młode stanowią 40–55% populacji. W Europie Zachodniej grupy socjalne borsuków są większe niż w Polsce; mogą liczyć kilkanaście, a nawet ponad 30 osobników.

Grupa borsuków zajmuje terytoria rodzinne o zmiennej wielkości: od kilku do ponad 20 km². Terytoria rodzin są rozdzielne lub w niewielkim stopniu pokrywają się. W mozaice polno-leśnej w Polsce środkowej wielkość tych areałów zmienia się sezonowo: wiosną są dość małe, zwiększają się latem i wczesną jesienią, w miarę jak borsuki zaczynają wychodzić poza lasy i odżywiać się owocami w sadach. Pod koniec jesieni ograniczają one swoją aktywność do najbliższych okolic nory głównej.

W lasach naturalnych, np. w Puszczy Białowieskiej, pożywieniem dla borsuków są wiosną dżdżownice, a latem i jesienią oprócz dżdżownic także płazy. Na obszarach mozaiki polno-leśnej pokarm jaźwca jest bardziej urozmaicony. Mimo że wiosną także dominują w nim dżdżownice, to latem większą rolę odgrywają owoce, zboża i drobne gryzonie.

Tekst na podstawie folderu emisyjnego Narodowego Banku Polskiego

Borsuk