August II Mocny (1670-1733), z dynastii Wettinów. Elektor Saksonii 1694-1733 (jako Fryderyk August I). Po śmierci Jana III Sobieskiego, król polski i wielki książę litewski (lata panowania: 1697-1706; 1709-1733). Przydomek zawdzięczał niezwykłej sile fizycznej.

Dążył do trwałego związania Polski z Saksonią (poprzez unię personalną), wprowadzenia dziedzicznych i absolutnych rządów oraz przeprowadzenia koniecznych reform armii i gospodarki. Jego dążenia do rozwoju gospodarczego, realizowane z powodzeniem w Saksonii, nie odniosły w Polsce skutku, gdyż nie zyskały aprobaty obawiającej się o swoje przywileje szlachty. Celem polityki Augusta II Mocnego było sięgnięcie po koronę cesarską. Początkiem takiej polityki miało być zdobycie Inflant. W roku 1700 zaatakował razem z carem Piotrem I Szwecję. Pobity przez króla szwedzkiego Karola XII musiał uciekać do Saksonii. Wojna sasko-szwedzka uwikłała neutralną Polskę w długotrwałą i wyniszczającą wojnę północną (1700-1721) . Po zajęciu Polski przez wojska szwedzkie grupa magnatów i szlachty ogłosiła w Warszawie w 1704 detronizację Augusta i powołała na tron polski Stanisława Leszczyńskiego. Po dwuletniej wojnie domowej we wrześniu 1706 r., August Mocny został zmuszony przez króla Szwecji do uznania wyboru Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski. Elektor saski powrócił na tron w 1709 r., wezwany przez konfederację sandomierską i za przyzwoleniem cara Piotra I. Rzeczpospolita w czasach jego panowania utraciła znaczenie międzynarodowe. W roku 1705 August Mocny ustanowił pierwsze polskie odznaczenie – Order Orła Białego.

Źródło: www.mennica.com.pl