Na początku panowania Stefana Batorego (1576 - 1586) odcisnął swe piętno bunt miasta Gdańska, które nie uznało jego wyboru na króla. Batory odpowiedział od razu represją, tj. zakazem handlu, kierując cały spław wiślany do Elbląga, a wczesną wiosną 1577 roku rozpoczął dziesięciomiesięczne oblężenie miasta.
Pamiątką tego oblężenia są pierwsze polskie monety oblężnicze, które miasto musiało wybić na opłacenie żołdu dla zaciężnego żołnierza.
Monety te noszą na stronie głównej zamiast portretu królewskiego popiersie, półpostać lub całą stojącą postać Chrystusa oraz w różnych wariantach napis: DEFENDE NOS CHRISTE SALVATOR, tj. broń nas Chryste, Zbawicielu.
Na stronie odwrotnej tradycyjnie umieszczono herb miasta.
Mennicę gdańską podczas oblężenia prowadził początkowo Kasper Goebel, który nie kładł żadnego znaku na swych monetach. Po jego uwięzieniu pod zarzutem zdrady stanu tj. sprzyjania królowi polskiemu stanowisko jego objął Walter Tallemann z Lubeki, znaczący swe monety znakiem kawki. Bicie monet złotych zlecono Włochowi - Gracjanowi Gonzalo, wówczas już obywatelowi gdańskiemu. Z powodu braku surowca, tak jak w każdych okolicznościach wojennych, przebito na monety srebra kościelne, konfiskując i przetapiając także dzieła sztuki wysokiej klasy artystycznej i dużym znaczeniu historycznym. Ponadto pozostające w obiegu w oblężonym Gdańsku dawne monety i obce kontrsygnowano małymi stempelkami z herbem miasta lub hakami (gmerkami). W grudniu 1577 r. doszło do honorowego i korzystnego dla obu stron układu. Miasto Gdańsk złożyło królowi hołd i 200.000 złp kontrybucji wojennej. Król wspaniałomyślnie zrezygnował z wykonywania statutów z 1570 r. uzależniających Gdańsk od władzy królewskiej.
Monety oblężonego miasta Gdańska z 1577 roku są jedynymi w mennictwie polskim, a tym samym w numizmatyce polskiej, noszącymi wyobrażenie Chrystusa.

źródło: Mennica Polska / Wikipedia