Maple Leaf (Kanadyjski Liść Klonu) – kanadyjska moneta bulionowa z wizerunkiem panującego władcy Zjednoczonego Królestwa z jednej strony i liściem klonu z drugiej. Moneta zaliczana jest także do grona tzw. wielkiej piątki – najbardziej rozpoznawalnych i renomowanych monet bulionowych świata.
W 1979 r. rząd kanadyjski rozpoczął emisję złotych monet bulionowych, co miało włączyć ten kraj do światowego rynku produkcji i obrotu monetami bulionowymi takimi jak np. krugerrandy z Republiki Południowej Afryki. Kanadyjskim monetom nadano nazwę własną „Maple Leaf” (pol. liść klonu).
W latach 1979–1981 emitowano jedynie 50-dolarowe złote monety o masie 1 uncji trojańskiej, z kruszcu próby 999.
W 1982 r. serię poszerzono o: 5-dolarówkę (1/10 uncji) i 10-dolarówkę (¼ uncji) podnosząc próbę złota do 9999.
W lipcu 1986 r. do zbioru bitych nominałów dołączono 20-dolarówkę o masie ½ uncji trojańskiej.
W 1988 r. rozszerzono serię o monety bite z: - platyny: 1/10 uncji, ¼ uncji, ½ uncji i uncję oraz srebra (1-uncjowa).
W 1990 r. zmieniono rysunek rewersu jednouncjowych monet złotych uwydatniając liść klonu.
W 1993 r. serię uzupełniono o nominał 1 dolar (1/20 uncji), w złocie i w platynie.
Jedynie w roku 1994 wybito w złocie i w platynie 2-dolarówkę (1/15 uncji).
Bite są również bimetaliczne monety bulionowe ze złota/srebra.
Z prawnego punktu widzenia monety Maple Leaf są legalnymi obiegowymi znakami pieniężnymi Kanady.

BIG MAPLE LEAF - wielka, ważąca 100 kg złota moneta miała promować nowy poziom
czystości kruszcu  w złotych monetach Maple Leaf (aż 99.999% czystości).
Została także wpisana w Księdze Rekordów Guinessa, jako największa złota moneta świata.

„Liść”, znany także jako Maple Leaf, to moneta, której rodowód sięga – zgodnie z nazwą – dalekich ziem Kanady, bogatych w złoża złota i srebra. Nie jest to bez znaczenia, gdyż Royal Canadian Mint od lat szczyci się faktem, że swoje monety bije WYŁĄCZNIE z kanadyjskiego złota i srebra. I choć nie ma to żadnego przełożenia na wartość monety, tradycję tę ceni sobie wielu inwestorów, którzy umiłowali produkty rodem z Kanady.
Jednak Kanadyjski Liść Klonowy nie wyróżnia się jedynie historią wskazującą na silny związek Kanady z całą historią złota. Jest to również moneta bardzo rozpoznawalna i bardzo ceniona na świecie, a jednym z jej największych atutów jest – podobnie, jak w przypadku Wiedeńskiego Filharmonika – misterny wzór, który nie sposób powtórzyć poza mennicą, nie będąc w posiadaniu oryginalnych matryc.
Tym, co wyróżnia „Liścia” jest także naprawdę imponująca dostępność gramatur i metali, z jakich moneta jest wybijana. Moneta dostępna jest w postaci 1 uncji, 1/2, 1/4, 1/10, 1/20, 1/25 uncji oraz 1 grama. Oprócz złotej, dostępne są także wersje ze srebra, platyny i palladu.
Jako ciekawostkę, należy dodać, że historia „Liścia” jest niemal równie długa, jak Krugerranda, a także ściśle z nią powiązana. Royal Canadian Mint zaczęła bić swoją monetę bulionową w 1979 roku w ramach bojkotu polityki apartheidu w RPA. Tym samym przyczyniła się do tego, że inne mennice poszły w jej ślady.

Moneta bulionowa to moneta wykonana ze szlachetnego metalu – ze złota lub srebra, ale także platyny czy palladu. Procentowa zawartość metalu szlachetnego w danej monecie określa wprost jej wartość. Należy zwrócić uwagę, że monety bulionowe są bite w celach inwestycyjnych, w przeciwieństwie do monet okolicznościowych czy kolekcjonerskich, które leżą w kręgu zainteresowań bardziej numizmatyków niż inwestorów/oszczędzających co do zasady nie mają ograniczonego nakładu. Masa monet bulionowych podawana jest w uncjach trojańskich, rzadziej w gramach.
Określenie „monety bulionowe” pochodzi od pojęcia „bulionizm”, a to od francuskiego słowa bullion (złoto lub srebro w sztabach), który to wykształcił się u schyłku średniowiecza. Wtedy też z uwagi na dynamiczny rozwój handlu zwiększyła się również emisja pieniądza — monety wykonywanej ze złota, co w efekcie doprowadziło to do wyczerpania się złóż metali szlachetnych, przez co władze zmuszone były zakazać wywozu kruszcu. Kraje zaczęły gromadzić złoto i srebro, tym samym wierząc, że ich posiadanie jest wyznacznikiem bogactwa danego kraju. Wierzono, że posiadanie tych kruszców ułatwia rozwój handlu i zwiększa dochody pieniężne państwa, toteż zakazywano ich wywozu poza granice kraju.