Gmina Międzylesie o pow. 189 m2 (od 398 do 1318 m n.p.m.) położona jest wśród malowniczych gór i lasów w Otulinach Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego. Na terenie gminy znajduje się jeden z najpopularniejszych szczytów Masywu Śnieżnika; Trójmorski Wierch (1145 m). Szczyt jest jedynym miejscem w Polsce, gdzie przebiega granica zlewisk 3 mórz: z zachodnich zboczy spływają potoki Nysy Kłodzkiej (Morze Bałtyckie), południowo – wschodnimi zboczami płynie Lipovsky Potok- dopływ Dzikiej Orlicy (Morze Północne), a ze wschodu potok wypływający do Morawy (Morze Czarne).

Okolice Międzylesia wiele oferują turystom i wczasowiczom: doskonałe warunki klimatyczne, czyste jak kryształ górskie powietrze, taką samą wodę w rzekach i strumieniach, dobrze rozwiniętą bazę turystyczno-wypoczynkową i agroturystyczną. Górzysty teren okolic i dobrze rozwinięta sieć szlaków turystycznych daje możliwość uprawiania turystyki pieszej i aktywnej w ciągu całego roku. Przygraniczne położenie gminy sprawia, że częstymi gośćmi są turyści z Czech i Niemiec.
Bogactwo zabytków Międzylesia to m.in. zespół zamkowo-pałacowy z XVIII w. z kamienną Czarną Wieżą, drewniane Domki Tkaczy, Kościół Bożego Ciała, obiekt starej gazowni, Drewniany Kościółek w Kamieńczyku, ruiny Zamku Szczerba koło Gniewoszowa, Kościół w Nowej Wsi, Muzeum Różańskie w Różance oraz świata przyrody: „Diabelskie skały” – okolice Gniewoszowa, głazy pochodzenia polodowcowego, Jaskinia „Solna Jama” o dł. 40 m powstała w soczewie wapienia krystalicznego, forma skalna „Czerniec”, pomniki przyrody ożywionej: Goworów, Długopole Górne, Różanka, siedliska zwierząt i roślin chronionych np. bociana czarnego i ryjówki aksamitnej są doskonałym miejscem dla poszukiwaczy niezapomnianych spotkań z przyrodą i kulturą.

Wilk, wilk szary (Canis lupus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), zamieszkującego lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry Eurazji i Ameryki Północnej. Potrzebuje, jako gatunek o skłonnościach terytorialnych, dużych przestrzeni. Zwykle terytorium zajmowane przez watahę to 100-300 km², ale wielkość ta zależy od dostępności pokarmu i terenu. Może występować współużytkowanie części terenu przez dwie konkurujące watahy[4]. Wilk jest wytrwałym wędrowcem, jest w stanie w dobę pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. W poszukiwaniu partnerki samiec potrafi w ciągu 2 tygodni przebyć ponad 600 km.
Stada wilków liczą do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniej liczne, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego miotu. Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną. Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych – feromonów i własnych odchodów (znakowanie).
Żywią się głównie średniej i dużej wielkości ssakami kopytnymi (jelenie, dziki, sarny), nie gardząc mniejszymi zwierzętami czy padliną, a jeśli stado jest duże, wspólnie polują także na większe ssaki lub ich stada. W sprzyjających warunkach chętnie zjadają ryby. Przy braku pożywienia, lub w okresie wychowywania młodych, zdarza im się atakować zwierzęta hodowlane.
Dawniej wilki były szeroko rozprzestrzenione, lecz ekspansja człowieka wpłynęła na ograniczenie ich populacji. Obecnie w większości państw objęto je ochroną gatunkową. Podejmuje się próby reintrodukcji tego gatunku, na najszerszą skalę w USA, ale także w Europie.
Wilk od początku był i jest nadal obecny w ludzkiej kulturze. Na ogół w kontekście negatywnym, jako drapieżca, zabójca lub wcielone zło, wzbudzające powszechny lęk. Z drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość. Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości ekologicznej, postrzeganie wilka ulega stopniowej poprawie. Miejsce strachu zaczyna zajmować zrozumienie jego roli w ekosystemie.