Jubileuszowa moneta okolicznościowa wyemitowana dla uczczenia obchodów 720-lecia Chocza.

Emisja: kwiecień 2014 r.

Chocz – wieś w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Chocz. Położona nad Prosną, na skraju Równiny Rychwalskiej. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

Herb miejscowości Chocz - ilustracja: WIKIPEDIA

Kolegiata i pałac infułatów w Choczu - fotografia: WIKIPEDIA

W średniowieczu był tutaj gród książęcy, wzmiankowany w źródłach pisanych od 1294 roku pod nazwą Chodecz. W XIV wieku Kazimierz III Wielki nakazał w Choczu wybudowanie niewielkiego zamku służącego jako stacja na trasie łączącej rezydencje monarsze w Kaliszu i Pyzdrach. W tym czasie osada przygrodowa uzyskała prawa miejskie.
Przez kilka wieków Chocz był miastem prywatnym. Stanowił własność rodów wielkopolskich: Chodeckich, Ostrorogów, Marszewskich, Mycielskich, Lipskich, Raczyńskich. W latach 1555-1620 za sprawą rodziny Marszewskich Chocz był ośrodkiem reformacji. Istniał tutaj zbór braci czeskich. W XVII wieku miasto przeszło na własność rodu Lipskich. Za sprawą biskupa Andrzeja Lipskiego do miasta zostali sprowadzeni franciszkanie reformaci. Wprowadzono politykę kontrreformacji.
W XVIII wieku miasto podupadło. Od 1793 roku znajdowało się w zaborze pruskim, od 1807 roku w Księstwie Warszawskim, od 1815 w Królestwie Polskim. Było miastem przygranicznym. W 1870 nakazem władz carskich Chocz utracił prawa miejskie. W okresie międzywojennym miejscowość rozwinęła się jako lokalny ośrodek usługowy oraz rzemieślniczy. W latach 1939-1945 wieś została włączona do Niemiec.

Kazimierz III Wielki (ur. 30 kwietnia 1310 w Kowalu, zm. 5 listopada 1370 w Krakowie) – król Polski w latach 1333-1370, ostatni władca z dynastii Piastów na polskim tronie.
Najmłodszy syn Władysława I Łokietka i Jadwigi Bolesławówny, córki Bolesława Pobożnego.
Jako władca unormował stosunki z Czechami i Zakonem Krzyżackim. W 1335 udało mu się uzyskać od czeskiego króla Jana Luksemburskiego zrzeczenie się pretensji do polskiego tronu. Jednocześnie zrzekł się praw do księstw śląskich, które w późniejszych latach bezskutecznie próbował odzyskać. Ostatecznie w 1348 w Namysłowie zawarł pokój z Czechami. Na mocy pokoju kaliskiego z 1343 odzyskał zajęte przez Krzyżaków Kujawy i ziemię dobrzyńską, w zamian zrzekając się praw do Pomorza Gdańskiego.
Głównym sojusznikiem Kazimierza Wielkiego na arenie międzynarodowej byli Węgrzy. Z ich pomocą w latach 1340-1349 przyłączył do Polski większą część Rusi Halicko-Włodzimierskiej.
W polityce wewnętrznej doprowadził do kodyfikacji prawa (statuty wiślicko-piotrkowskie), rozbudowy systemu obrony państwa oraz rozwoju miast. W 1364 ufundował Akademię Krakowską.
Czterokrotnie żonaty, nie pozostawił legalnego następcy, dlatego po śmierci Kazimierza na mocy wcześniejszych układów tron polski przypadł jego siostrzeńcowi, Ludwikowi Węgierskiemu.

Kazimierz III Wielki
Z Bożej łaski król Polski, pan i dziedzic ziem krakowskiej, sandomierskiej, sieradzkiej, łęczyckiej, Kujaw, Pomorza i Rusi - ilustracja wg. grafiki Jana Matejki: WIKIPEDIA