Żeton okolicznościowy wyemitowany dla upamiętnia jubileuszu 70-lecia I LO im. St.Dubois w Koszalinie oraz XI Zjazd Absolwentów liceum.

Pieczęć Koszalina z pierwszej połowy XIX w. przedstawia głęboką jamę, w której umieszczona została głowa św. Jana Chrzciciela. Nad głową zamieszczono motywy kwiatowo-liściaste, przypominające kielich, ponad którym umieszczona została infuła biskupia. Kielich sprawia wrażenie hełmu, a infuła klejnotu, tym bardziej, że w jedną i drugą stronę dookoła tarczy znajdują się splecione liście akontu, niby labry heraldyczne. Wizerunek ze ściętą głową św. Jana Chrzciciela jest pierwszym właściwym herbem koszalińskim, który był zrośnięty z miastem najdłużej, bo na przestrzeni przeszło 600 lat. Według reguł heraldycznych był on właściwym herbem Koszalina.

Historyczna pieczęć Koszalina

Koszalin (łac. Coslinum, kasz. Kòszalëno niem. Köslin) – miasto na prawach powiatu w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, drugie co do wielkości miasto na Pomorzu Zachodnim. Położone na Pobrzeżu Koszalińskim, nad rzeką Dzierżęcinką, nad jeziorami: Jamno i Lubiatowo Północne. Siedziba powiatu koszalińskiego, sądu okręgowego, wydziału zamiejscowego urzędu marszałkowskiego i delegatury urzędu wojewódzkiego.

Współczesny herb Koszalina - ilustracja: WIKIPEDIA

Według danych z 30 czerwca 2012 r. miasto miało 109 183 mieszkańców.
Miasto jest większym ośrodkiem kulturalnym w regionie, w którym znajdują się teatry, kina, filharmonia, amfiteatr oraz muzea. Jest także siedzibą lokalnych mediów. W Koszalinie znajduje się również siedziba diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
Koszalin stanowi węzeł komunikacji pasażerskiej, gdzie znajduje się dworzec autobusowy i kolejowy. Przez miasto prowadzą dwie drogi krajowe: nr 6 i nr 11.
Centrum miasta znajduje się ok. 11 km od Morza Bałtyckiego. Obszar miasta sięga południowego brzegu nadmorskiego jeziora Jamno.

Koszalin nocą (północna część miasta) - fotografia: WIKIPEDIA

I Liceum Ogólnokształcące im. St.Dubois w Koszalinie
Pierwszą siedzibą szkoły był budynek przy ul. Traugutta 14. Siedziba ta po kilkunastu dniach została zmieniona - przeniesiona do nowych pomieszczeń przy ulicy Zwycięstwa 117.
W listopadzie 1947 roku, zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, stałą siedzibą szkoły został budynek przy ulicy Stalingradzkiej (obecnie Komisji Edukacji Narodowej). Budynek ten wcześniej (od 1912 roku) zajmowała niemiecka średnia szkoła żeńska im. Księżnej Bismarck. Budynek, w którym obecnie szkoła ma swoją siedzibę powstał z inicjatywy pani Luizy Freitag, która w roku 1863 otworzyła w Koszalinie prywatną wyższą szkołę dla dziewcząt. Szkoła przez nią założona rozwijała się na tyle dobrze, że już w latach 70. XIX wieku nabyła ona od miasta stosunkowo duży plac położony przy ówczesnym Targu Drzewnym. Jednak z budową szkoły, jaką pani Freytag chciała stworzyć trzeba było jeszcze poczekać. Dlaczego? Bowiem pani Freytag miała wizję szkoły, jakiej w okolicy jeszcze nie było: z dużymi przestronnymi klasami, rozległymi korytarzami umożliwiającymi przy niekorzystnej pogodzie i zimą swobodne spacery uczennic, z aulą z balkonem i salą gimnastyczną. Realizacja tego pomysłu była na tyle kosztowna, że dopiero w roku 1912 z pomocą miasta budowa została zakończona.
Budynek przetrwał wojnę i nawet pożar śródmieścia, jaki wzniecono po zajęciu miasta i ten "ponowiony" na początku maja 1945 nie naruszył gmachu szkoły. Radzieckie władze wojskowe urządziły tutaj swój szpital, wykorzystując przy tym pozostałości szpitala niemieckiego. Wyposażenie szkoły było zmagazynowane w piwnicach i na strychu i to je uratowało przed zniszczeniem. Na wiosnę 1947 roku Rosjanie zaczęli się ewakuować i zwijać swój szpital. W lecie tego roku gmach przejęły polskie władze miejskie, które po remoncie przekazały go na siedzibę Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Dubois.

I Liceum Ogólnokształcące im. St.Dubois w Koszalinie