Emisja: luty 2017 r.

Wyemitowano żetony:
- 1 ZAKAPIOR (WETLINA - NIEDŹWIEDŹ)
Nakład: mosiądz - 500 szt., mosiądz oksydowany - 200 szt.;
- 1 ZAKAPIOR (BIESZCZADY - WIEWIÓRKA)
Nakład: mosiądz - 500 szt., mosiądz oksydowany - 200 szt.;
- 1 ZAKAPIOR (BIESZCZADY - ŻUBR)
Nakład: mosiądz - 500 szt., mosiądz oksydowany - 200 szt.;
- 1 ZAKAPIOR (BIESZCZADY RYŚ - USTRZYKI GÓRNE)
Nakład: mosiądz - 500 szt., mosiądz oksydowany - 200 szt.;
- 1 ZAKAPIOR (ŻMIJA BIESZCZADZKA)
Nakład: mosiądz - 500 szt., mosiądz oksydowany - 200 szt.;
- 1 ZAKAPIOR (CISNA - WILCZY JAR)
Nakład: mosiądz - 500 szt., mosiądz oksydowany - 200 szt.;
- 1 ZAKAPIOR (BIESZCZADY - KOŃ HUCULSKI)
Nakład: mosiądz - 500 szt., mosiądz oksydowany - 200 szt.

Zakapiory to tacy ludzie, którzy żyją w Bieszczadach na odludziu, jakby pustelnicy, artystyczne dusze, lekko shipisiali, chcą być wolni i niezależni, żyją ze sztuki, lubią popić, niechętnie się fotografują z turystami, niedostępni, tajemniczy ludzie, żyjący blisko natury.

Bieszczady (słow. i czes. Bukovské vrchy, ukr. Верхови́нський Вододі́льний хребет, węg. Keleti Beszkidek, ros. Бещады, serb. Бјешчади) – zachodnia część Beskidów Wschodnich, między Przełęczą Łupkowską (640 m n.p.m.) a Przełęczą Wyszkowską (933 m n.p.m.). Najwyższy szczyt Bieszczadów to Pikuj (1405 m n.p.m., na Ukrainie) zaś na terytorium Polski – Tarnica (1346 m n.p.m.). Dzielą się na:
-   Bieszczady Zachodnie (na terenie Polski, Słowacji i Ukrainy)
-   Bieszczady Wschodnie (na terenie Ukrainy)
Bieszczady należą do Beskidów Wschodnich, które są częścią Zewnętrznych Karpat Wschodnich. Mimo iż szczytowe partie zajmują połoniny, to Bieszczady zaliczane są do pasma Beskidów Lesistych, a nie Połonińskich.

Połonina Caryńska - fotografia: WIKIPEDIA

Koń huculski (Hucuł, Huc) – rasa konia domowego, pochodząca od tarpana. Jest to prymitywna rasa koni górskich. Są to konie żywotne, silne i odporne. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Konie tej rasy bez problemów mogły przenosić ciężkie ładunki nawet po wymagających górskich ścieżkach. Rasa tych zwierząt nadaje się do rekreacji, turystyki górskiej, rajdów terenowych i do zaprzęgu. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii. Po podpisaniu w 1992 roku Konwencji o różnorodności biologicznej (Polska dokument ratyfikowała w roku 1996) w kraju wprowadzono Program ochrony zasobów genetycznych koni rasy huculskiej. W jej wyniku na przestrzeni lat z 95 hucułów (łącznie 70 klaczy w SK Siary i IZ Rymanów oraz 25 ogierów w PSO Klikowa) w 1988 roku, poprzez 300 klaczy i prawie 50 ogierów w roku 1999 stan wzrósł do pięciu tysięcy koni tej rasy w roku 2014.

Młode ogiery huculskie - fot. WIKIPEDIA

Po raz pierwszy koń ten został wspomniany w dziele marszałka Krzysztofa Dorohostajskiego Hippica z roku 1603. Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej części Karpat, zamieszkanej przez górali huculskich. Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX w. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich.
Podczas I wojny światowej poważnie zachwiała się czystość tej rasy – sprowadzanych było wiele koni różnych ras, które krzyżowano wówczas w najróżniejszy sposób.
Po zakończeniu wojny rasę tę objęto szczególną opieką. W 1924 r. Michał Holländer zainicjował rejestrację klaczy rodnych oraz powstanie Związku Hodowców Koni Rasy Huculskiej.
Aktualnie rejestr klaczy i ogierów prowadzi się poprzez Księgę Stadną Koni Huculskich, natomiast hodowcy i miłośnicy tej rasy zrzeszeni są w Polskim Związku Hodowców Konia Huculskiego.