Żetony wybite z okazji XX Lwóweckiego Lata Agatowego. Tegoroczne obchody odbyły się w dniach 14 - 16 lipca 2017 r. Agatus 2017 ma szczególne znaczenie. Związany jest nie tylko z XX leciem LLA, ale i 800-leciem nadania praw miejskich Lwówkowi Śląskiemu. Na awersie numizmatu znalazł się wizerunek Henryka Brodatego, który nadał prawa miejskie Lwówkowi Śląskiemu. Rewrs zdobi zaś symbol Lwóweckiego Lata Agatowego.

Agatus 2017 został wyemitowany w dwóch odmianach materiałowych - mosiądz i mosiądz oksydowany (po 800 szt.).

Agatus to okolicznościowa moneta bita przez Mennicę Walońską z okazji największej w Polsce giełdy mineralogicznej - Lwóweckiego Lata Agatowego.
Środek płatniczy tylko i wyłącznie podczas Lwóweckiego Lata Agatowego na zasadzie żetonu zastępczego.

XX Lwóweckie Lato Agatowe

Organizator: Gmina i Miasto Lwówek Śląski,
Nazwa imprezy: XX Lwóweckie Lato Agatowe,
Miejsce imprezy: Rynek miejski w Lwówku Śląskim oraz pola agatowe (okolice Płóczek Górnych),
Termin imprezy: 14 - 16 lipca 2017 r.,
Przewidywana frekwencja: 50.000 osób.

Lwówek Śląski (niem. Löwenberg in Schlesien, łac. Leopolis) to miasto leżące na Śląsku (Dolnym Śląsku), w woj. dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lwówek Śląski. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. jeleniogórskiego. Miasto leży nad Bobrem, jego dopływami Płuczką, Srebrną i Widnicą, na granicy Pogórza Izerskiego i Kaczawskiego.
Według danych z 30 czerwca 2008 miasto miało 9510 mieszkańców.
Znajduje się ok. 20 km na płd. od Bolesławca i 35 km na płn. od Jeleniej Góry. Jedno z najstarszych miast na Dolnym Śląsku. W mieście istnieje przypuszczalnie najstarszy browar w Polsce, "Browar Śląski 1209".

Herb Lwówka Śląskiego - ilustracja: WIKIPEDIA

Lwówek Śląski należy do grupy najstarszych miast Dolnego Śląska. Jest także jednym z pierwszych miast w Polsce lokowanych na prawie magdeburskim.
Już we wczesnym średniowieczu Lwówek stał się lokalnym centrum gospodarczym i ośrodkiem osadnictwa wiejskiego. Jego rozwój przyspieszyło także dogodne położenie przy znanym szlaku handlowym zwanym Królewską Droga (Via Regia) oraz eksploatacja złota na obszarze dawnych Płakowic. Czynniki te przyczyniły się do wczesnej lokacji - już w 1217 roku książę Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi Śląskiemu prawa miejskie.
Lokacja i związane z nią przywileje spowodowały szybki rozwój miasta. Lwówek nie tylko rozwijał się gospodarczo -wzrosła także jego rola jako ośrodka władzy - w 1243 roku książę Bolesław Rogatka zorganizował w mieście pierwszy na Śląsku turniej rycerski, a w latach 1278-1286 Lwówek był siedzibą kolejnego z Piastów świdnicko-jaworskich, Bernarda Zwinnego i stolicą samodzielnego księstwa. W następnym okresie miasto stało się integralną częścią księstwa świdnicko-jaworskiego i dzieliło jego losy. Stopniowo, w miarę wyczerpywania się złóż złota, podstawą utrzymania mieszkańców stało się rzemiosło, głównie sukiennictwo i tkactwo, handel oraz obróbka kamienia budowlanego.
W 1329 roku miasto liczyło około 11 tysięcy mieszkańców i należało do najludniejszych ośrodków miejskich na Śląsku. W miarę rozwoju miasta lwóweccy mieszczanie uzyskiwali różne przywileje; prawo do organizacji targów i jarmarków, handlu solą, bicia własnej monety itd. We Lwówku istniało kilka cechów, z których najbardziej znaczącym był cech skupiający sukienników.
W 1392 roku, po śmierci księżnej Agnieszki, przeszedł Lwówek pod panowanie czeskie. Sto lat później, w 1498 roku, król czeski Władysław Jagiellończyk nadał Lwówkowi herb, który, z wyjątkiem krótkiej przerwy, jest używany do dnia dzisiejszego.
Na początku XVII wieku miasto liczyło ponad 8 tysięcy mieszkańców. Funkcjonowało w nim 450 warsztatów sukienniczych, które wspaniale prosperowały. Kres tej prosperity przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618-1648), w trakcie, której Lwówek został spustoszony i dokumentnie zniszczony. Zniszczenia wojenne, straty ludnościowe oraz pożary w latach 1659 i 1704, spowodowały, że prawie przez cały wiek XVIII miasto wegetowało. Niewielkie ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XVIII wieku. Lwówek, liczący wówczas nieco ponad 2600 mieszkańców, skorzystał z koniunktury, jaka zapanowała w Prusach. Rozwój gospodarczy został zahamowany w trakcie wojen napoleońskich. Wówczas przebywał w mieście sam "bóg wojny" - cesarz Napoleon Bonaparte, który zwyciężył Prusaków podczas tak zwanej "pierwszej bitwy nad Bobrem" - 22 sierpnia 1813 roku. Tak zwana "druga bitwa nad Bobrem", stoczona 29 sierpnia 1813 roku, zakończyła się klęską Francuzów.
Dopiero w drugiej połowie XIX następuje pewne ożywienie gospodarcze. Lwówek uzyskuje połączenie kolejowe ze Złotoryją (1884) i Gryfowem Śląskim (1885) oraz znacznie później z Jelenią Górą (1909). W mieście i okolicy rozwija się turystyka wspierana przez aktywne koło Towarzystwa Karkonoskiego (Riesengebirgsverein - RGV), a dzięki kapeli dworskiej, koncertującej w pałacu Hohenzollernów, staje się centrum kulturalnym. Także w tym okresie rozwija się przemysł spożywczy - w mieście powstaje między innymi nowoczesny browar Hohbergów oraz wytwórnia wódek. Następuje dalszy rozkwit lokalnych kamieniołomów, powstaje kopalnia gipsu i anhydrytu.
W okresie międzywojennym nadzieje na bardziej aktywny rozwój nie spełniły się. Wprawdzie liczba ludności wzrosła do ponad 6 tysięcy, ale zmalała liczba zakładów przemysłowych i rzemieślniczych. Procesu degradacji gospodarczej miasta nie zdołał nawet zatrzymać specjalny program pomocy prowincjom wschodnim Rzeszy Niemieckiej wdrożony w 1937 roku. W czasie II wojny światowej pogłębia się zastój gospodarczy miasta, które w 1945 r. zostaje zniszczone w 40%.
Lwówek Śląski, zajęty ostatecznie przez wojska radzieckie 9 maja 1945 roku, został na mocy ustaleń konferencji poczdamskiej przekazany Polsce. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec. Już w maju 1945 miasto staje się ośrodkiem polskiej administracji powiatowej, funkcję tę pełni do czerwca 1975 roku i ponownie od roku 1999. Ponadto od 1973 roku jest siedzibą gminy miejsko wiejskiej, obejmującej aktualnie miasto Lwówek Śląski i 28 wsi.

Henryk Brodaty, syn Krystyny i Bolesława Wysockiego potomka Władysława Wygnańca władca dzielnicy śląskiej. Nie można sprecyzować daty urodzenia Henryka, ale prawdopodobnie przypada ona między 1165 a 1170 r. wiadomo jednak że urodził się na Śląsku. Już od XIX w., został uznany za organizatora rozwoju gospodarczego dzielnicy Śląskiej, nad którą rządy odziedziczył po ojcu. Jest odpowiedzialny za sprowadzenie osadników niemieckich i dla zakładania nowych wsi. Wywołało to trwający nadal spór o motywy jakie kierowały księciem.

Henryk I Brodaty (wg Jana Matejki) - fot. WIKIPEDIA

Co ciekawe, nie zachowały się nigdzie zapiski dotyczące podróży Henryka poza tereny Polski lecz nie znaczy to że w rzeczywistości nie podróżował. Jedną z jego wypraw, mogła być np. podróż po żonę. Została nią Jadwiga, córka Bernolda VI, hrabiego Andechsi księcia Melanii.
Ich związek to wynik kontaktów dworu Śląskiego z Wettinami, władającymi niegdyś w Miśni i na Łużycach. Małżeństwo z Jadwiga, późniejszą świętą odegrało ogromną rolę zarówno w życiu Henryka, ale też związanej z nim tradycji historycznej. Często, między innymi dla kontrreformacji Księżna była ważniejszą osobą niż jej małżonek. Skłonna do mistyki religijnej Jadwiga starała się narzucić swemu dworowi surowszy, ascetyczny tryb życia. Z czasem coraz bardziej zbliżała się do kościoła. W 1209 r skłoniła męża do ślubowania czystości przed biskupem Wawrzyńcem. Książe jest fundatorem klasztoru cysterek w Trzebnicy, gdzie Jadwiga spędziła ostatnie lata swojego życia.
Henryk po sporach z biskupem Tomaszem, który zaczął kolonizować swoje dobra został obłożony klątwa kościelną.
Książe w swojej polityce cechował się stanowczością i wytrwałym dążeniem do celu, wierny własnym zasadą, ale potrafił też podejmować kompromisy. Z obserwacji działalności gospodarczej i politycznej wynika, że chciał zachować dotychczasową formę władzy książęcej. Na wzór niemieckich władców terytorialnych Henryk przeprowadzał kolonizacje umieszczając nowe osady wokół jednej większej – miasta – ośrodka rynku lokalnego, administracji i sądownictwa. Wiele swojej uwagi poświęcał miastom, sprowadzając i popierając napływ cudzoziemców: kupców i rzemieślników. Początki jego rządów były trudne. Jego stryj Mieszko Plątonogi odebrał mu Opole i obszar nad górna Odrą. Około 1217 r. powstała koalicja trzech najpotężniejszych książąt polskich: Henryka, Władysława Laskowskiego i Leszka Białego, władcy Krakowa i Sandomierza, który miał być przywódca koalicji. Pozostawała kwestia pogańskich Prus. W 1218, 1222 i 1223 miały miejsce wyprawy krzyżowe na Prusy, w których decydującą rolę odegrał Henryk Brodaty. Odebrano poganom ziemie Chełmińska. Trudno jednak było upiłować granice z Prusami, pojawiła się koncepcja sprowadzenia zakonu rycerskiego. Wybrano Krzyżaków. Od roku 1227 sytuacja w Polsce uległa napięciu, spowodowanym konfliktami między Księciami.
Podsumowując Henryk brodaty był na dobrej drodze do zjednoczenia polski. Charakter jego polityki, zrozumienie potrzeby wprowadzenia zmian stanowiły gwarancję sukcesu. Zmarł 19 marca 1238 r w Krośnie Odrzańskim pozostawiając swojemu synowi wielkie, aczkolwiek nie dokończone dzieło.