Rok emisji: 2018

Żetony wybite z okazji jubileuszu 600-lecia nadania praw miejskich miastu Łomża. Wyemitowano żetony: 6 JANTARÓW w bimetalu (mosiądz + mosiądz niklowany) i 60 JANTARÓW w srebrze (Ag.999).

Na srebrne monety w limitowanej ilości (jedna kosztuje 230 zł) trzeba się było wcześniej zapisywać, od piątku (16 marca) można je kupować. Pierwszą monetę o nominale 60 jantarów nabył prezydent Łomży Mariusz Chrzanowski.

Monety o nominale 6 jantarów kosztują 3,50 zł. Można ja nabywać w Miejskim Domu Kultury - Domu Środowisk Twórczych. Miasto rozdaje je również w ramach autopromocji.
Obie monety zaprojektował medalier Piotr Gorol. Na awersie jest podobizna księcia mazowieckiego Janusza I, który nadał Łomży prawa miejskie.
Książę jest ma monecie w mitrze na głowie i z herbem Piastów mazowieckich, na rewersie jest herb Łomży wzorowany na pieczęci z XVI w. "Inspiracją do ich tworzenia była nie tylko historia Łomży, ale i bursztyniarskie tradycje naszego regionu". Jest też napis informujący o jubileuszu miasta.

Jantar ze srebra (próba 999) waży 31,1 g, ma średnicę 38,6 mm. Każda z monet jest certyfikowana przez Mennicę Królewską, nabywca dostaje stosowny certyfikat. Jantar ze stopów mosiądzu waży 9,4 grama i ma średnicę 27 mm.

Miasto Łomża po raz pierwszy wydało monety - jantary z okazji 590. rocznicy nadania Łomży praw miejskich. Wówczas miały nominały 40 i 4 jantarów. "Nazwa zakorzeniła się wśród mieszkańców, dlatego monety wybite z okazji 600-lecia również noszą taką samą nazwę, zmienione zostały ich nominały".

Nazwa monety - jantar - nawiązuje do bursztyniarskich tradycji regionu Kurpiowszczyzny, rejonów rzek Narew i Pisa. Przypomina również, że zwłaszcza na prawym brzegu Narwi niegdyś zajmowano się eksploatacją i obróbką bursztynu, który przez wiele lat wpływał na rozwój gospodarczy regionu i jego tradycje materialne. "Nazywano go m.in. złotem północy". W Muzeum Północno-Mazowieckim w Łomży znajdują się - uważane za unikatowe - okazy bursztynu, także tzw. inkluzje, czyli bursztyny z zatopionymi w nich owadami czy fragmentami roślin.

Obchody 600-lecia nadania Łomży praw miejskich trwają, w różne formie, przez cały 2018 r. Główne obchody zaplanowano na 15 czerwca, czyli dokładnie w dniu rocznicy. Jak wcześniej zapowiadały władze miasta, odbędzie się wówczas m.in. uroczysta sesja rady miejskiej, ma być też odsłonięty pomnik księcia Janusza I.
Prawa miejskie nadał Łomży w 1418 r. książę Janusz I. Na specjalnej stronie z okazji jubileuszu miasta można przeczytać, że już wcześniej, w 1410 r. na terenie obecnego miasta istniała pierwsza parafia, którą utworzono przy kościele Najświętszej Marii Panny i św. Rozesłańców, na miejscu zwanym Księżą lub Popową Górą. Parafia ta była przeniesiona ze Starej Łomży i pełniła rolę fary do 1525 r. Pierwsza osada istniała w tym miejscu w IX w.
Obecnie Łomża jest - obok Białegostoku i Suwałk - jednym z trzech największych miast w województwie podlaskim.

Łomża – miasto na prawach powiatu w północno-wschodniej Polsce, w województwie podlaskim, nad rzeką Narew. Miasto zlokalizowane jest na historycznym Mazowszu, stolica dawnej ziemi łomżyńskiej. Łomża to główny ośrodek gospodarczy, edukacyjny i kulturowy ziemi łomżyńskiej oraz trzecie co do wielkości miasto województwa podlaskiego.

Herb miasta Łomża - ilustracja: WIKIPEDIA

Miasto królewskie Korony Królestwa Polskiego w województwie mazowieckim. W latach 1975–1998 była stolicą województwa łomżyńskiego. Od 1 stycznia 1999 roku jest siedzibą powiatu łomżyńskiego. Od 28 października 1925 jest także stolicą diecezji łomżyńskiej Kościoła rzymskokatolickiego. Według danych z 30 czerwca 2016 roku miasto liczyło 62 716 mieszkańców.

Janusz I Starszy (warszawski) (ur. ok. 1346, zm. 8 grudnia 1429) – od 1373/1374 r. książę warszawski, od 1381 r. w wyniku podziału książę na Warszawie, Nurze, Łomży, Liwie, Ciechanowie, Wyszogrodzie i Zakroczymiu, lennik Polski, od 1391 na Podlasiu (dożywotnio).

Pieczęć piesza Janusza I Starszego z 1376 roku - fot. WIKIPEDIA

Janusz I był najstarszym synem księcia mazowieckiego Siemowita III i Eufemii Opawskiej. Na skutek pomyłki Jana Długosza wcześniej przyjmowano, że Janusz urodził się w 1329 r. Dopiero współcześnie datę tę udało się skorygować na znacznie późniejszą, tj. na ok. 1346 r. Świadczy o tym fakt wydzielenia dopiero na przełomie 1373/1374 r. Januszowi własnej dzielnicy (ze stolicą w Warszawie).
Do ostatecznego podziału dzielnicy pomiędzy Janusza a jego brata Siemowita IV doszło dopiero po śmierci ojca w 1381 r. Wtedy też Janusz otrzymał ostatecznie w swoje posiadanie ziemie: warszawską, nurską, liwską, łomżyńską, ciechanowską, wyszogrodzką i zakroczymską.
W swojej polityce Janusz stał wiernie na stanowisku ścisłej współpracy z Polską i jej kolejnymi władcami – Ludwikiem Andegaweńskim, Jadwigą i Władysławem Jagiełłą. Wyrazem tego były kolejne hołdy lenne składane przez Janusza w latach 1373, 1383 i 1387. W ten sposób Janusz sprzeciwił się polityce swojego brata Siemowita IV, który próbując wykorzystać trudności Andegawenów chciał zdobyć koronę polską dla siebie. Po śmierci króla Polski i Węgier Ludwika uznał prawo Jadwigi do korony polskiej. W tym też celu w 1383 r. udał się nawet do Budy, gdzie zaoferował wsparcie zbrojne, w zamian za co uzyskał stałą pensję w wysokości 24 000 florenów rocznie pobieraną z dochodów z żup solnych w Bochni. Polityka proandegaweńska już wkrótce zaowocowała uchronieniem dzierżaw Janusza przed zniszczeniem przez wojska stojącego na czele obozu legitymistów – późniejszego cesarza Zygmunta Luksemburczyka.