Żetony wybite z okazji XXI Lwóweckiego Lata Agatowego.
Lwóweckie Lato Agatowe (święto poszukiwaczy skarbów Ziemi). Jest to impreza plenerowa, której głównym elementem jest międzynarodowa giełda minerałów uważana za największą mineralogiczną imprezę w Polsce. Agatus 2018 upamietnia WOJNĘ TRZYDZIESTOLETNIĄ (1618-1648).
Tegoroczne obchody odbyły się w dniach 13 - 15 lipca 2018 r. Wystawa główna XXI Lwóweckiego Lata Agatowego nosiła tytuł „Wielka czwórka w świecie biżuterii” i prezentowała piękno diamentów, szmaragdów, rubinów i szafirów.

Agatus 2018 został wyemitowany w dwóch odmianach materiałowych - mosiądz i mosiądz oksydowany (po 500 szt.).

Wielka czwórka w świecie biżuterii

Wielkim wydarzeniem każdego LLA agatowego są towarzyszące giełdzie atrakcyjne, tematyczne i kolekcjonerskie wystawy minerałów, cieszące się zawsze ogromnym powodzeniem wśród zwiedzających.
Wystawa główna XXI Lwóweckiego Lata Agatowego nosiła tytuł „Wielka czwórka w świecie biżuterii” i prezentowała piękno diamentów, szmaragdów, rubinów i szafirów.

Kamienie szlachetne, jako dobra luksusowe, mają szerokie zastosowanie w przemyśle jubilerskim. Diament jest wciąż najchętniej wybieranym kamieniem jubilerskim. Osadza się go w pierścionkach zaręczynowych, biżuterii ślubnej oraz innych ekskluzywnych kosztownościach. Biżuteria diamentowa przykuwa wzrok nieskazitelnym blaskiem i kojarzy się z bogactwem. Pomimo to w ostatnim czasie coraz chętniej sięga się po inne kamienie szlachetne. Wśród często wybieranych znajdują się klasyczne, takie jak: szafiry, rubiny czy szmaragdy, ale również kamienie bardziej egzotyczne, wyróżniające się niezwykłą formą oraz kolorystyką. Główna wystawa XXI LLA przyciągła tłumy zwiedzających, którzy podziwiali będą przepiękne kamienie w równie atrakcyjnej oprawie.
Dość powiedzieć, że najważniejszym eksponatem wystawy była Korona Wielkiej Czwórki - wykonana z pozłacanego srebra, wysadzana diamentami, szmaragdami, szafirami i rubinami. (Wys. 135 mm, śr. ok. 110 mm. Wykonanie: Pracownia POLLABO Style Time, Wrocław).

Lwówek Śląski (niem. Löwenberg in Schlesien, łac. Leopolis) to miasto leżące na Śląsku (Dolnym Śląsku), w woj. dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lwówek Śląski. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. jeleniogórskiego. Miasto leży nad Bobrem, jego dopływami Płuczką, Srebrną i Widnicą, na granicy Pogórza Izerskiego i Kaczawskiego.
Według danych z 30 czerwca 2008 miasto miało 9510 mieszkańców.
Znajduje się ok. 20 km na płd. od Bolesławca i 35 km na płn. od Jeleniej Góry. Jedno z najstarszych miast na Dolnym Śląsku. W mieście istnieje przypuszczalnie najstarszy browar w Polsce, "Browar Śląski 1209".

Herb Lwówka Śląskiego - ilustracja: WIKIPEDIA

Lwówek Śląski należy do grupy najstarszych miast Dolnego Śląska. Jest także jednym z pierwszych miast w Polsce lokowanych na prawie magdeburskim.
Już we wczesnym średniowieczu Lwówek stał się lokalnym centrum gospodarczym i ośrodkiem osadnictwa wiejskiego. Jego rozwój przyspieszyło także dogodne położenie przy znanym szlaku handlowym zwanym Królewską Droga (Via Regia) oraz eksploatacja złota na obszarze dawnych Płakowic. Czynniki te przyczyniły się do wczesnej lokacji - już w 1217 roku książę Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi Śląskiemu prawa miejskie.
Lokacja i związane z nią przywileje spowodowały szybki rozwój miasta. Lwówek nie tylko rozwijał się gospodarczo -wzrosła także jego rola jako ośrodka władzy - w 1243 roku książę Bolesław Rogatka zorganizował w mieście pierwszy na Śląsku turniej rycerski, a w latach 1278-1286 Lwówek był siedzibą kolejnego z Piastów świdnicko-jaworskich, Bernarda Zwinnego i stolicą samodzielnego księstwa. W następnym okresie miasto stało się integralną częścią księstwa świdnicko-jaworskiego i dzieliło jego losy. Stopniowo, w miarę wyczerpywania się złóż złota, podstawą utrzymania mieszkańców stało się rzemiosło, głównie sukiennictwo i tkactwo, handel oraz obróbka kamienia budowlanego.
W 1329 roku miasto liczyło około 11 tysięcy mieszkańców i należało do najludniejszych ośrodków miejskich na Śląsku. W miarę rozwoju miasta lwóweccy mieszczanie uzyskiwali różne przywileje; prawo do organizacji targów i jarmarków, handlu solą, bicia własnej monety itd. We Lwówku istniało kilka cechów, z których najbardziej znaczącym był cech skupiający sukienników.
W 1392 roku, po śmierci księżnej Agnieszki, przeszedł Lwówek pod panowanie czeskie. Sto lat później, w 1498 roku, król czeski Władysław Jagiellończyk nadał Lwówkowi herb, który, z wyjątkiem krótkiej przerwy, jest używany do dnia dzisiejszego.
Na początku XVII wieku miasto liczyło ponad 8 tysięcy mieszkańców. Funkcjonowało w nim 450 warsztatów sukienniczych, które wspaniale prosperowały. Kres tej prosperity przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618-1648), w trakcie, której Lwówek został spustoszony i dokumentnie zniszczony. Zniszczenia wojenne, straty ludnościowe oraz pożary w latach 1659 i 1704, spowodowały, że prawie przez cały wiek XVIII miasto wegetowało. Niewielkie ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XVIII wieku. Lwówek, liczący wówczas nieco ponad 2600 mieszkańców, skorzystał z koniunktury, jaka zapanowała w Prusach. Rozwój gospodarczy został zahamowany w trakcie wojen napoleońskich. Wówczas przebywał w mieście sam "bóg wojny" - cesarz Napoleon Bonaparte, który zwyciężył Prusaków podczas tak zwanej "pierwszej bitwy nad Bobrem" - 22 sierpnia 1813 roku. Tak zwana "druga bitwa nad Bobrem", stoczona 29 sierpnia 1813 roku, zakończyła się klęską Francuzów.
Dopiero w drugiej połowie XIX następuje pewne ożywienie gospodarcze. Lwówek uzyskuje połączenie kolejowe ze Złotoryją (1884) i Gryfowem Śląskim (1885) oraz znacznie później z Jelenią Górą (1909). W mieście i okolicy rozwija się turystyka wspierana przez aktywne koło Towarzystwa Karkonoskiego (Riesengebirgsverein - RGV), a dzięki kapeli dworskiej, koncertującej w pałacu Hohenzollernów, staje się centrum kulturalnym. Także w tym okresie rozwija się przemysł spożywczy - w mieście powstaje między innymi nowoczesny browar Hohbergów oraz wytwórnia wódek. Następuje dalszy rozkwit lokalnych kamieniołomów, powstaje kopalnia gipsu i anhydrytu.
W okresie międzywojennym nadzieje na bardziej aktywny rozwój nie spełniły się. Wprawdzie liczba ludności wzrosła do ponad 6 tysięcy, ale zmalała liczba zakładów przemysłowych i rzemieślniczych. Procesu degradacji gospodarczej miasta nie zdołał nawet zatrzymać specjalny program pomocy prowincjom wschodnim Rzeszy Niemieckiej wdrożony w 1937 roku. W czasie II wojny światowej pogłębia się zastój gospodarczy miasta, które w 1945 r. zostaje zniszczone w 40%.
Lwówek Śląski, zajęty ostatecznie przez wojska radzieckie 9 maja 1945 roku, został na mocy ustaleń konferencji poczdamskiej przekazany Polsce. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec. Już w maju 1945 miasto staje się ośrodkiem polskiej administracji powiatowej, funkcję tę pełni do czerwca 1975 roku i ponownie od roku 1999. Ponadto od 1973 roku jest siedzibą gminy miejsko wiejskiej, obejmującej aktualnie miasto Lwówek Śląski i 28 wsi.

Wojna trzydziestoletnia – konflikt trwający od 23 maja 1618 do 24 października 1648 pomiędzy protestanckimi państwami Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzeszy) wspieranymi przez inne państwa europejskie (takie jak Szwecja, Dania, Republika Zjednoczonych Prowincji, Francja) a katolicką dynastią Habsburgów. Mimo że wojna spowodowana była przyczynami natury religijnej, jednym z powodów jej długotrwałości stało się również dążenie mocarstw europejskich (nie tylko protestanckich) do osłabienia potęgi Habsburgów.

Wojnę trzydziestoletnią dzieli się na cztery okresy:
- okres czesko-palatynacki (1618–1624)
- okres duński (1625–1629)
- okres szwedzki (1630–1635)
- okres francusko-szwedzki (1635–1648).

W wojnie trzydziestoletniej, pośrednio lub bezpośrednio, wzięły udział niemal wszystkie państwa europejskie. Stronę katolicką reprezentowały państwa Habsburgów (Austria i Hiszpania), niektóre księstwa I Rzeszy (m.in. Bawaria, niemieckie księstwa biskupie, m.in.: arcybiskupstwo Kolonii, arcybiskupstwo Moguncji oraz arcybiskupstwo Trewiru). Oficjalnie swojego wsparcia katolikom nie udzieliła Rzeczpospolita Obojga Narodów, lecz zaciężne oddziały lisowczyków zostały wysłane przez króla na Węgry w celu odciągnięcia wojsk protestanckich od obleganego Wiednia w 1619.
Po stronie protestanckich państw Rzeszy (m.in. Czech w tym Śląska, Palatynatu, Brandenburgii, Saksonii, księstw meklemburskich) stanęła Dania (do 1629 roku), Szwecja, katolicka Francja, Siedmiogród.
Wojna nie zakończyła się zupełnym zwycięstwem strony protestanckiej. Jej głównymi skutkami, oprócz zapewnienia częściowej wolności wyznania na terenie Rzeszy, było osłabienie dynastii Habsburgów, wzmocnienie pozycji Francji i Szwecji oraz uznanie niepodległości Zjednoczonych Prowincji Niderlandów. Z drugiej strony Habsburgowie osiągnęli rekatolicyzację Czech i umocnili swoją pozycję w tym państwie. Wojnę zakończył pokój westfalski podpisany w 1648.

W trakcie wojny trzydziestoletniej Lwówek śląski został spustoszony i dokumentnie zniszczony. Zniszczenia wojenne, straty ludnościowe oraz pożary w latach 1659 i 1704, spowodowały, że prawie przez cały wiek XVIII miasto wegetowało. Niewielkie ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XVIII wieku. Lwówek, liczący wówczas nieco ponad 2600 mieszkańców, skorzystał z koniunktury, jaka zapanowała w Prusach. Rozwój gospodarczy został zahamowany w trakcie wojen napoleońskich.
W okolicach zostały rozegrane dwie bitwy podczas kampanii śląskiej Wojny VI Koalicji, obie przegrane przez Francuzów.