Emisja: maj 2020 r.

(Moneta nie ma statusu monety zastępczej)
Moneta wykonana wg. tradycyjnej technologii, ręcznie rytowana.

Mosina – miasto w środkowej części województwa wielkopolskiego, w powiecie poznańskim, położone 22 km na południe od Poznania, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Mosina. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.

Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 12 397 mieszkańców.
Nazwa miasta pochodzi od staropolskiego wyrazu moszyna, którego używano na określenie miejsca zarośniętego mchem.

Herb Mosiny - ilustracja: WIKIPEDIA

Miejscowość po raz pierwszy pojawia się w źródłach pochodzących z 1247 roku. Z 1302 roku pochodzi z kolei najstarszy dokument wymieniający Mosinę jako miasto. Data samej lokacji pozostaje nieznana, doszło do niej jednak z pewnością wskutek starań ówczesnego właściciela, wojewody kaliskiego, Mikołaja Przedpełkowica z rodu Łodziów - być może doszło do niej jeszcze za panowania Przemysła II.
Prawa miejskie zostały potwierdzone przez króla Władysława Jagiełłę w roku 1429. Z tą miejscowością związał sie ród Mosińskich. Starostą był tu Piotr Bniński (Piotr z Bnina) herbu Łodzia (1390-1448)- kasztelan gnieźnieński (1428-1437), podróżnik. Potem syn jego Maciej Mosiński (zm. 1492-1493), był starostą generalnym Wielkopolski (1475) i wojewodą poznańskim (1477) oraz kaliskim (1476) przyjął nazwisko od miejscowości Mosina. Tu przebywały wojska hetmana Stefana Czarneckiego w 1660 r. W 1848 r. była siedzibą władz Rzeczypospolitej Mosińskiej.
9 września 1939 roku Mosina została zajęta przez wojska niemieckie. Rozpoczęły się represje, pierwsze aresztowania miały miejsce pomiędzy 17 a 18 września 1939. Część mieszkańców miasta była przetrzymywana w bożnicy (współcześnie Izba Muzealna), a następnie wybierano spośród nich zakładników i kierowano ich przed sądy doraźne (niem. Standgericht) policji bezpieczeństwa. Dla zachowania pozorów egzekucję poprzedziło "postępowanie sądowe" stanowiące parodię procesu sądowego, trwającego nie dłużej jak kilkanaście minut i ograniczonego jedynie do sprawdzenia personaliów i wysłuchania opinii miejscowych Niemców na temat "antyniemieckiej postawy" i działalności podsądnych. W wyniku wydanych przez sąd doraźny wyroków śmierci, 15 osób rozstrzelano publicznie na rynku 20 października 1939 roku. W czasie okupacji niemieckiej z miasta wysiedlono 57 rodzin (225 osób), aresztowano i umieszczono w obozach zagłady dalsze 513 osób (w tym 58 dzieci z Mosiny). Dzieci zostały wywiezione do rejencji łódzkiej i umieszczone w obozie koncentracyjnym dla dzieci w Łodzi. W lasach okalających miasto w latach 1940-1943 dokonano licznych egzekucji ludności cywilnej. Terror i prześladowania okupanta niemieckiego spowodowały narastanie oporu społecznego - w Mosinie działały grupy bojowe Związku Walki Zbrojnej, Armii Krajowej, Związku Odwetu oraz harcerskich Szarych Szeregów. Armia Czerwona zajęła Mosinę w dniu 25 stycznia 1945 roku.
Obecnie gmina inwestuje w budownictwo wielorodzinne. We wsi Krosno rozbudowane zostało Osiedle TBS oraz budowane są nowe osiedla: Osiedle Słoneczne, Osiedle Miodowe, Osiedle Olszynka, Osiedle Harmonia i Osiedle Morena.

Rzeczpospolita Mosińska to proklamowana przez Jakuba Krotowskiego-Krauthofera w dniu 3 maja 1848 r. niepodległa republika polska. Przetrwała tylko 5 dni i przestała istnieć po przegranej przez powstańców bitwie pod Rogalinem.

Marian Obst (1911-1979) urodził się w Mosinie 30 października 1911 roku. Od najmłodszych lat wykazywał muzyczne uzdolnienia. Jako 20-latek ukończył Państwowe Gimnazjum Humanistyczne im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. Podjął studia na Uniwersytecie Poznańskim, zdobywając wiedzę z zakresu muzykologii. Jednocześnie w 1931 roku podjął studia w poznańskim Państwowym Konserwatorium Muzycznym, gdzie wiedzę z zakresu teorii muzyki i kompozycji zdobywał pod czujnym okiem Stanisława Wiechowicza.

Marian Obst

Nie udało się znaleźć materiałów o losach Mariana Obsta w czasie II wojny światowej. Jednak po wojnie kontynuował naukę. Tym razem uczy się dyrygentury u Stanisława Wisłockiego.
Jeszcze przed wybuchem wojny - w roku 1935 rozpoczął współpracę z rozgłośnią poznańską Polskiego Radia, gdzie objął kierownictwo działu muzycznego. Był tam także kapelmistrzem i dyrygentem chóru radiowego. Popularne wśród radiosłuchaczy stały się jego audycje prezentujące stylizowane utwory współczesnych polskich kompozytorów oraz opracowania folkloru muzycznego. Także w 1947 - 52 zasłynął jako dyrygent i kierownik prowadzonej przez siebie Kapeli Ludowej.
Wśród rozlicznych działań na polu muzycznym w latach 1948 - 50 był asystentem Waleriana Bierdiajewa, prowadząc jednocześnie orkiestrę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. Był cenionym muzykiem i doskonałym organizatorem. Dlatego powierzono mu stanowisko asystenta dyrektora Filharmonii Poznańskiej, które piastował do 1950 roku. W latach 1950 - 51 był pedagogiem Wyższej Szkoły Operowej a w roku 1951 powierzono mu kierownictwo artystyczne i dyrygenturę orkiestry symfonicznej w Szczecinie. Rok później powrócił do Poznania gdzie został dyrygenten Filharmonii Poznańskiej a od roku roku 1952 został początkowo asystentem a później dyrygentem Państwowej Opery i Filharmonii w Gdańsku gdzie pełnił te funkcję do 1958 roku. Z Wybrzeżem związał się do końca swoich dni. W 1953 roku rozpoczął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie. Wykładał tam naukę dyregentury, instrumentację i czytanie partytur. Prowadził jednocześnie chór, orkiestrę i zespół instrumentalny. Mimo natłoku zajęć znajdował jeszcze czas na konsultację prac magisterskich.
Sam również dużo się uczył i przez całe życie pogłębiał swoją wiedzę fachową. W roku 1960 na Uniwersytecie Poznańskim uzyskał tytuł magistra muzykologii. Pięć lat później doktoryzował się - także na Uniwersytecie Poznańskim. W roku 1972 powołano go na stanowisko docenta w Państwowej Szkole Muzycznej w Gdańsku.
Od momentu wybuchu wojny opracował około 60 utworów ludowych na chór męski. Jedyną informacją, jaką udało się ustalić z okresu wojny to fakt, że opracowywał utwory na fortepian, skrzypce a także około 30 pieśni solowych.
Jego powojenny dorobek to m.in. około 80 stylizacji polskiej muzyki ludowej na orkiestrę, chór i solistów. Wykonywano je na wielu estradach a takze przed mikrofonami Polskiego Radia. Był artystą wszechstronnym - komponował utwory chóralne, muzykę kameralną, formy wokalno-instrumentalne i utwory symfoniczne.
Był człowiekiem czynu i wwielkiej szlachetności, wypróbowanym przyjacielem młodzieży.
Zmarł 22 października 1979 roku w Poznaniu.
Odzsedł wielki artysta muzyk, dyrygent, doktor muzykologii. kompozytor, długoletni pedagog, który całe życie oddał muzyce i wychowaniu młodego pokolenia.