Emisja: maj 2022 r.

(Moneta nie ma statusu monety zastępczej)
Moneta wykonana wg. tradycyjnej technologii, ręcznie rytowana.

Mosina – miasto w środkowej części województwa wielkopolskiego, w powiecie poznańskim, położone 22 km na południe od Poznania, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Mosina. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.
Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 12 397 mieszkańców.
Nazwa miasta pochodzi od staropolskiego wyrazu moszyna, którego używano na określenie miejsca zarośniętego mchem.

Herb Mosiny - ilustracja: WIKIPEDIA

Miejscowość po raz pierwszy pojawia się w źródłach pochodzących z 1247 roku. Z 1302 roku pochodzi z kolei najstarszy dokument wymieniający Mosinę jako miasto. Data samej lokacji pozostaje nieznana, doszło do niej jednak z pewnością wskutek starań ówczesnego właściciela, wojewody kaliskiego, Mikołaja Przedpełkowica z rodu Łodziów - być może doszło do niej jeszcze za panowania Przemysła II.
Prawa miejskie zostały potwierdzone przez króla Władysława Jagiełłę w roku 1429. Z tą miejscowością związał sie ród Mosińskich. Starostą był tu Piotr Bniński (Piotr z Bnina) herbu Łodzia (1390-1448)- kasztelan gnieźnieński (1428-1437), podróżnik. Potem syn jego Maciej Mosiński (zm. 1492-1493), był starostą generalnym Wielkopolski (1475) i wojewodą poznańskim (1477) oraz kaliskim (1476) przyjął nazwisko od miejscowości Mosina. Tu przebywały wojska hetmana Stefana Czarneckiego w 1660 r. W 1848 r. była siedzibą władz Rzeczypospolitej Mosińskiej.
9 września 1939 roku Mosina została zajęta przez wojska niemieckie. Rozpoczęły się represje, pierwsze aresztowania miały miejsce pomiędzy 17 a 18 września 1939. Część mieszkańców miasta była przetrzymywana w bożnicy (współcześnie Izba Muzealna), a następnie wybierano spośród nich zakładników i kierowano ich przed sądy doraźne (niem. Standgericht) policji bezpieczeństwa. Dla zachowania pozorów egzekucję poprzedziło "postępowanie sądowe" stanowiące parodię procesu sądowego, trwającego nie dłużej jak kilkanaście minut i ograniczonego jedynie do sprawdzenia personaliów i wysłuchania opinii miejscowych Niemców na temat "antyniemieckiej postawy" i działalności podsądnych. W wyniku wydanych przez sąd doraźny wyroków śmierci, 15 osób rozstrzelano publicznie na rynku 20 października 1939 roku. W czasie okupacji niemieckiej z miasta wysiedlono 57 rodzin (225 osób), aresztowano i umieszczono w obozach zagłady dalsze 513 osób (w tym 58 dzieci z Mosiny). Dzieci zostały wywiezione do rejencji łódzkiej i umieszczone w obozie koncentracyjnym dla dzieci w Łodzi. W lasach okalających miasto w latach 1940-1943 dokonano licznych egzekucji ludności cywilnej. Terror i prześladowania okupanta niemieckiego spowodowały narastanie oporu społecznego - w Mosinie działały grupy bojowe Związku Walki Zbrojnej, Armii Krajowej, Związku Odwetu oraz harcerskich Szarych Szeregów. Armia Czerwona zajęła Mosinę w dniu 25 stycznia 1945 roku.
Obecnie gmina inwestuje w budownictwo wielorodzinne. We wsi Krosno rozbudowane zostało Osiedle TBS oraz budowane są nowe osiedla: Osiedle Słoneczne, Osiedle Miodowe, Osiedle Olszynka, Osiedle Harmonia i Osiedle Morena.

Rzeczpospolita Mosińska to proklamowana przez Jakuba Krotowskiego-Krauthofera w dniu 3 maja 1848 r. niepodległa republika polska. Przetrwała tylko 5 dni i przestała istnieć po przegranej przez powstańców bitwie pod Rogalinem.

Stefan Kałamajski (ur. 29 lipca 1882 w Kuklinowie, zm. 15 grudnia 1949 w Mosinie) – kupiec, przemysłowiec, działacz gospodarczy i polityczny, właściciel firm handlowych i przemysłowych, prezes Izby Przemysłowo-Handlowej w Poznaniu, radny Poznania, założyciel i Filister honorowy Gedanii Posnaniensis, od 1936 konsul honorowy Danii w Poznaniu. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (11 listopada 1936).

W 1907 zamieszkał w Poznaniu. W 1910 założył przedsiębiorstwo galanteryjno-pasmanteryjne. Od 1920 właściciel Domu Handlowego przy Placu Wolności z tkaninami, pasmanterią i galanterią. Filia Domu Handlowego działała w Toruniu przy ul. Szerokiej 21, prowadzona była przez jego szwagra Edmunda Januszkiewicza. Właściciel i pomysłodawca (największego wtedy w Polsce) kina „Słońce” mieszczącego się w Poznaniu w podwórzu kamienicy pod nr 6 przy placu Wolności, otwartego 20 grudnia 1927. W 1928 uruchomił w Mosinie pod Poznaniem farbiarnię parową i pralnię chemiczną „Barwa” zatrudniającą 300 pracowników.

Kinoteatr Słońce (wnętrze z ekranem) – jedno z największych i najnowocześniejszych
kin w Polsce okresu międzywojennego, zlokalizowane w Poznaniu przy placu Wolności.
Zniszczone w 1945.

Był radnym miejskim w Poznaniu w latach 1919–1933. W latach 1935–1938 zasiadał z ramienia Stronnictwa Narodowego w sejmiku wojewódzkim. W 1940 więziony przez Niemców na Pawiaku
w Warszawie. W 1945 po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Poznania. Po 1945 przeniósł się i zamieszkał w Mosinie, gdzie zmarł 15 grudnia 1949. Pochowany jest wraz z żoną na cmentarzu parafialnym, parafii Bożego Ciała położonym przy ul. Bluszczowej w Poznaniu.