*całkowity nakład - 5 000 szt. / wybito po 2 500 szt. - stemplem zwykłym i stemplem odwróconym

Dukat nakielski wybity z okazji 710. rocznicy nadania praw miejskich Nakłu nad Notecią.

Nakło nad Notecią (niem. Nakel a. d. Netze) – miasto w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie nakielskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nakło nad Notecią. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.
Według danych z sierpnia 2008 Nakło miało 19 295 mieszkańców.

Herb Nakła nad Notecią - ilustracja: WIKIPEDIA

Miasto leży na prawobrzeżnej ziemi nadnoteckiej, zwanej Krajną. Jako gmina Nakło graniczy z gminami: Kcynia, Szubin, Mrocza, Sadki, Białe Błota i Sicienko.
Kluczowy gród obronny Pomorzan przy granicy z Polską w 1090 roku został zdobyty w wyniku oblężenia przez wojska polskie pod dowództwem palatyna Sieciecha przy jednoczesnym odparciu odsieczy Pomorzan z głębi kraju. W 1091 Władysław Herman z pomocą czeską bezskutecznie oblegał Nakło (czyli wcześniej Pomorzanie musieli jakoś odzyskać ten gród). To nieudane oblężenie oznaczało, że Pomorze na pewien czas usamodzielniło się od Polski. Ostatecznie gród został opanowany przez Bolesława Krzywoustego w 1113 roku i włączony w obręb państwa Piastów. W 1299 roku Władysław Łokietek nadał miastu prawa miejskie. Nakło następnie wchodziło w skład Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Po rozbiorach znajdowało się w zaborze Pruskim. Budowa kanału bydgoskiego oraz ukończenie w 1851 roku jednej z pierwszych linii kolejowych na ziemiach polskich przyczyniło się do rozwoju gospodarczego miasta. 20 stycznia w 1920 roku wypełniając postanowienia traktatu wersalskiego, do Nakła wjechały oddziały 5 pułku strzelców wielkopolskich pod dowództwem płk. Wrzalińskiego.

Nakło nad Notecią, rynek i fontanna - fotografia: WIKIPEDIA

Władysław I Łokietek (ur. między 3 marca 1260 a 19 stycznia 1261, zm. 2 marca 1333, Kraków) – książę na Kujawach Brzeskich i Dobrzyniu 1267-1275 (pod opieką matki), udzielne rządy razem z braćmi 1275-1288, książę brzeski i sieradzki 1288-1300, książę sandomierski 1289-1292, 1292-1300 lennik Wacława II, regent w księstwie dobrzyńskim 1293-1295, książę łęczycki 1294-1300, książę wielkopolski i pomorski 1296-1300, na wygnaniu w latach 1300-1304, od 1304 w Wiślicy, od 1305 ponownie w Sandomierzu, Sieradzu, Łęczycy i Brześciu, od 1306 w Krakowie i zwierzchnictwo nad księstwami: inowrocławskim i dobrzyńskim, 1306-1308/1309 na Pomorzu, od 1314 w Wielkopolsce, od 20 stycznia 1320 roku, król Polski (był pierwszym władcą Polski koronowanym w Krakowie, w katedrze wawelskiej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Janisława), od 1327 zamiana Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i Dobrzyń, w 1329 utrata ziemi dobrzyńskiej, w 1332 utrata Kujaw.

Dukat Władysława Łokietka