*całkowity nakład - 5 000 szt. / wybito po 2 500 szt. - stemplem zwykłym i stemplem odwróconym

Kamienna Góra (do 1945 niem. Landeshut) - gmina miejska w województwie dolnośląskim, w powiecie kamiennogórskim, w Kotlinie Kamiennogórskiej, u podnóża Gór Kruczych (Góry Kamienne) w Sudetach Środkowych.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.
Miasto jest gminą miejską oraz siedzibą władz powiatu kamiennogórskiego i gminy wiejskiej Kamienna Góra.
Według danych GUS z 31 grudnia 2008, miasto liczyło 20 865 mieszkańców.
Kamienna Góra (do 1945 niem. Landeshut) - gmina miejska w województwie dolnośląskim, w powiecie kamiennogórskim, w Kotlinie Kamiennogórskiej, u podnóża Gór Kruczych (Góry Kamienne) w Sudetach Środkowych.

Herb Kamiennej Góry - ilustracja: WIKIPEDIA

Kamienna Góra położona jest w województwie dolnośląskim w powiecie kamiennogórskim. Jest położona centralnie w Kotlinie Kamiennogórskiej, będącej częścią Bramy Lubawskiej oraz częściowo na stokach Czarnego Lasu i Gór Kruczych w Sudetach Środkowych, nad rzeką Bóbr, u ujścia jego prawego dopływu Zadrnej. Kamienna Góra jest znacznym ośrodkiem przemysłowym, handlowym i kulturalnym dla całego powiatu.

Dziewięćsił bezłodygowy (Carlina acaulis L.) – gatunek rośliny należącej do rodziny astrowatych. Występuje w rejonach alpejskich południowej i centralnej Europy, dosyć często na terenie Polski południowej (Beskidy, Pieniny, Tatry, Sudety), Wyżynie Woźnicko-Wieluńskiej (Rębielice Królewskie), rzadko na niżu.

Dziewięćsił bezłodygowy - fotografia: WIKIPEDIA

Morfologia
Łodyga
Przeważnie brak łodygi i stąd pochodzi gatunkowa nazwa rośliny.
Liście
Pierzaste, powcinane, kolczasto zakończone, tworzące rozetę. Na spodniej stronie słabo pajęczynowate. Rozeta rozpostarta tuż przy gruncie, osiąga do 15 cm średnicy.
Kwiaty
W środku rozety umiejscowiony jest duży srebrzystobiały, rozwarty koszyczek, przypominający pojedynczy kwiat. Ma średnicę 7–15 cm, łuski okrywy mają na brzegach rozgałęzione kolce. Wewnętrzne łuski okrywy biało lśniące, długości 3–5 cm[2]. Kwiatostan złożony wyłącznie z kwiatów rurkowatych.
Owoce
Niełupka o długości 4–6 mm z puchem kielichowym 15–17 mm. Włoski puchu zrośnięte w nasadzie pęczkami po 5–8. Nasiona rozsiewane są przez wiatr.
Korzeń
Gruby, palowy, słabo rozgałęziony i drewniejący.

Biologia i ekologia
Roślina dwuletnia, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do września. Kwiatostan otwiera się tylko w słońcu, a zamyka się pod wpływem zwiększonej wilgotności powietrza, co postrzegane jest jako zwiastun nadchodzącego deszczu. Występuje na suchych murawach i obrzeżach lasów na terenach górzystych do 2800 m n.p.m., często na wzgórzach wapiennych, także niżej. Preferuje gleby o odczynie obojętnym lub zasadowym, ubogie, piaszczysto-gliniaste. Rośnie w miejscach nasłonecznionych. Liczba chromosomów 2n=20

Zmienność
Wyróżnia się dwa podgatunki:
-    Carlina acaulis subsp. acaulis
-    Carlina acaulis subsp. caulescens – posiada niewielką łodygę
Tworzy mieszańce z dziewięćsiłem popłocholistnym.

Zagrożenia i ochrona
W Polsce dziewięćsił bezłodygowy podlega ścisłej ochronie. Dawniej był masowo zbierany dla celów dekoracyjnych. Obecnie jest zagrożony przez działalność gospodarczą oraz zarastaniem przez wyższą roślinność wskutek zaprzestania użytkowania śródleśnych polan.

Zastosowanie
Roślina lecznicza: już w Średniowieczu uważany był za roślinę tego rodzaju. Korzeń wykorzystywany był jako środek napotny lub moczopędny, a także przy zaburzeniach trawienia.
-    Zbiór i suszenie: korzeń zbierany jest jesienią i po oczyszczeniu suszony w warunkach naturalnych.
-    Skład chemiczny: surowiec zawiera olejek eteryczny (1-2%) o działaniu bakteriobójczym, garbniki i inulinę
Działanie: przeciwbakteryjne, napotne, moczopędne i przeciwgorączkowe. W wyższych dawkach także przeczyszczające i wymiotne. Stosowany jest wewnętrznie przy zaburzeniach trawienia, zaparciach, oraz przy braku apetytu i przeziębieniach
Wzornictwo i sztuka: stylizowane przedstawienie dziewięćsiła jest klasycznym motywem sztuki podhalańskiej.
Roślina ozdobna: wykorzystywany przy aranżacji ogródków skalnych. Zasuszone kwiatostany nadają się na zimowe bukiety.
Sztuka kulinarna: w niektórych krajach europejskich (np. Szwajcaria, Włochy) dno koszyczków kwiatowych spożywane było jako jarzyna, tak jak karczochy.

Uprawa
Rozmnaża się go przez nasiona, które wysiewa się jesienią. Na stałe miejsce sadzonki wysadza się wiosną. Wymaga jałowej piaszczysto-gliniastej gleby o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym i o niedużej wilgotności. Stanowisko słoneczne.