Uroczysta emisja nowego i jakże wyjątkowego produktu Mincerza Mazowieckiego, stworzonego wspólnie z Mennicą Czeską w Jabloncu, poświęconego 600-leciu Bitwy pod Grunwaldem nastąpiła dnia 26.06.2010 r. Emisja ta nastąpiła przy okazji widowiska historycznego upamiętniającego przekroczenie Wisły przez wojska Jagiełły oraz koncentrację wszystkich wojsk przed bitwą pod Grunwaldem, która miała miejsce w Czerwińsku nad Wisłą, miescie, które jest emitentem tej monety.

Nakład monet 40 kwartników czerwińskich: limitowany - 500 szt. (wszystkie kwartniki posiadają certyfikat)
- 250 szt. stempel lustrzany, w tym: 5 szt stemplem odwróconym, 16 szt. z szafirami i 3 szt. z brylantami;
- 230 szt. srebrzone oksydowane, w tym: 5 szt stemplem odwróconym i 16 szt. z szafirami;
- 10 szt. technika "stary mosiądz";
- 10 szt. technika "stara miedź".

Czerwińsk nad Wisłą – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim. Miejscowość jest siedzibą gminy Czerwińsk nad Wisłą. Znajduje się tutaj niewielka przystań żeglugi śródlądowej na Wiśle.

Herb Czerwińska nad Wisłą - ilustracja: WIKIPEDIA

Historia Czerwińska przez stulecia nierozerwalnie jest związana z historią tutejszego klasztoru kanoników regularnych, powstałego w XII w. Pierwszy dokument wspominający o Czerwińsku, pochodzący z 1155 r., to bulla papieża Hadriana IV dotycząca właśnie klasztoru. Nie tylko jednak związek z klasztorem powodował rozkwit miejscowości – położona nad Wisłą, stanowiła ważny punkt na szlaku handlowym łączącym Pomorze z Mazowszem. Była też ważnym punktem obronnym podczas najazdów pruskich, jaćwieskich, litewskich. W lipcu 1410 roku wojska polskie Jagiełły przeprawiały się pod Czerwińskiem przez Wisłę by połączyć się z wojskami litewskimi i ruszyć na państwo zakonne. To jednak klasztor ściągał tutaj książąt mazowieckich, biskupów, to w klasztorze w 1419 r. toczono rokowania z posłami króla Eryka Pomorskiego. W lipcu 1422 r. Jagiełło kolejny raz będąc w Czerwińsku wydał tu jeden ze swych przywilejów dla stanu szlacheckiego. W XV w. odbywały się tutaj sejmy mazowieckie, a także synod diecezjalny.
Prawa miejskie Czerwińsk uzyskał w dwóch etapach, jako że osada podzielona była na dwie części – biskupią, wschodnią (gdzie biskupi płoccy posiadali dwór), i klasztorną, zachodnią. Część biskupia otrzymała prawa miejskie w 1373 r., zaś część klasztorna w 1582 r. (formalnie, bo z praw miejskich mieszkańcy części klasztornej faktycznie korzystali już wcześniej). W 1526 r., po Czerwińsk został wcielony do ziem Królestwa Polskiego.
Od XVII w., choć popularności przysparzał miejscowości znajdujący się w klasztorze obraz Matki Boskiej Czerwińskiej, uznany za cudowny w 1647 r., postępował proces marginalizacji opactwa, stopniowo tracił znaczenie również sam Czerwińsk, zresztą niekorzystający specjalnie na spławie zboża Wisłą i często nawiedzany przez pożary i powodzie. Z około pół tysiąca domów istniejących w XVI w. po potopie szwedzkim pozostała połowa, a w końcu XVIII w. istniało zaledwie 40 domów. Gdy w 1795 r. włączono Czerwińsk do Prus, zamieszkiwało go niespełna 300 osób, nie było też żadnej szkoły. Kilkanaście lat później, w dobie Księstwa Warszawskiego mieszkańców było już tylko 150. W 1815 r. Czerwińsk znalazł się w granicach Kongresówki, a w 1870 r. formalnie odebrano mu prawa miejskie.
Do 1954 roku siedziba wiejskiej gminy Sielec. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie płockim.

Miecze grunwaldzkie – dwa nagie miecze przekazane królowi polskiemu Władysławowi II Jagielle i wielkiemu księciu litewskiemu Witoldowi przez heroldów wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Ulricha von Jungingena.
Wręczenie mieczy było symbolicznym pretekstem do rozpoczęcia bitwy pod Grunwaldem (1410).

Miecze grunwaldzkie - ilustracja: WIKIPEDIA

Historia mieczy grunwaldzkich
Według tradycji miecze miał przywieźć na pole bitwy grunwaldzkiej komtur tucholski, Heinrich von Schwelborn.
Miecze grunwaldzkie stanowiące symbol zwycięstwa króla polskiego nad zakonem krzyżackim znalazły się po bitwie w Skarbcu Koronnym na Wawelu w Krakowie. Od końca XV w. królowie polscy zaczęli traktować je jako insygnia władzy. Podniesiono ich znaczenie do rangi mieczy państwowych Korony i Litwy. Podczas koronacji królewskich były niesione przed królem jako symbol Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Miecze grunwaldzkie nie wyróżniały się niczym szczególnym. Były to proste średniowieczne miecze bojowe z płaskimi głowniami. Dopiero w okresie Rzeczypospolitej ich rękojeści i okucia pozłocono. Na mieczach umieszczono również plakietki z herbami Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego.
W 1795 r. żołnierze pruscy rabujący Skarbiec Koronny, nie mając świadomości ich znaczenia, nie ukradli ich. Wykorzystał to Tadeusz Czacki, któremu udało się wywieźć potajemnie odnalezione miecze i przekazać do kolekcji Czartoryskich w Puławach. Po upadku powstania listopadowego i likwidacji muzeum Izabeli Czartoryskiej właścicielem mieczy grunwaldzkich został proboszcz parafii we Włostowicach. Ukrywał je na miejscowej plebanii do 1853 r., gdy przypadkowo znalazł je patrol żandarmerii carskiej i zarekwirował jako nielegalną broń. Wywiezione do Zamościa tam zaginęły. Nie są znane ich dalsze losy.

Miecze Augusta III
W 1733 roku miecze grunwaldzkie wraz ze Skarbcem Koronnym zostały ukryte na Jasnej Górze. W 1734 roku podczas koronacji królewskiej Augusta III Sasa i Marii Józefy zastąpiono je parą innych mieczy, które na tę okoliczność przygotowano w Dreźnie. Do śmierci króla Augusta III były one przechowywane na Zamku Królewskim w Warszawie i wykorzystywane podczas ceremonii dworskich. W 1736 roku posłużono się nimi podczas egzekwii Augusta II w kościele Przemienienia Pańskiego w Warszawie. Po 1763 roku zostały wywiezione wraz z innymi prywatnymi insygniami królewskimi do Saksonii.
Dwa miecze państwowe Augusta III Wettina są obecnie przechowywane w Rüstkammer w Dreźnie.

Symbolika w okresie PRL
W czasie II wojny światowej do mieczy grunwaldzkich jako symbolu walki z teutonizmem nawiązali polscy komuniści z Gwardii Ludowej. W 1943 roku staraniem Szefa Sztabu GL, Franciszka Jóźwiaka został ustanowiony znak zaszczytny Krzyż Grunwaldu, który w okresie PRL jako Order Krzyża Grunwaldu był nadawany za czyny bohaterskie w walce zbrojnej z okupantem o Wolność i Niepodległość Polski.