Wraz z 1 funtem zbójnickim z Muszyny wyemitowano również:
- 1 funt zbójnicki z Krynicy Górskiej I,
- 1 funt zbójnicki z Krynicy Górskiej II,
- 1 funt zbójnicki z Beskidów i
- 1 funt zbójnicki z Piwnicznej.

Muszyna – miasto w woj. małopolskim, w powiecie nowosądeckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Muszyna. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa nowosądeckiego. Muszyna posiada status miejscowości uzdrowiskowej – znajdują się tu liczne odwierty i rozlewnie wód mineralnych.

Herb Muszyny - ilustracja: WIKIPEDIA

Muszyna położona jest w dolinie rzeki Poprad i dwóch jej dopływów: potoków Szczawnik i Muszynka, na wysokości około 450 m n.p.m. Leży przy granicy ze Słowacją (ok. 5 km) oraz w odległości około 11 km od Krynicy-Zdroju. W okolicach miasta znajduje się Popradzki Park Krajobrazowy – jeden z największych w Polsce.

Panorama Muszyny z góry Baszty - fotografia: WIKIPEDIA

Powstanie i rozwój Muszyny związane są z pobliskim pograniczem oraz z przebiegającym wzdłuż doliny Popradu starym szlakiem handlowym zwanym "węgierskim". Pierwszą wzmiankę o tej osadzie spotykamy w akcie nadania z 1209 roku, w którym król węgierski Andrzej II zezwala na pobieranie cła nad rzeką Poprad koło Muszyny Proboszczowi Adolfowi ze spiskiej kapituły św. Marcina. W tym czasie osada należała do rodu Niegowickich herbu Półkozic.
Nazwa Muszyna przypuszczalnie pochodzi od potoków, nad którymi było położone miasto. Wilgoć sprawia, że brzegi potoków, jak i rzeczne kamienie porastają mchami. Łacińskie słowo musci – "mchy", a być może jego odpowiednik w języku wołoskim (por. rum. muschi), dały nazwę zarówno Muszynie, jak i położonej nad tym samym potokiem wiosce Muszynce. Inne hipotezy wywodzą nazwę tej miejscowości od przydomka biskupa krakowskiego Jana Muskaty.
W 1288 roku miejscowość ta zostaje zapisana w testamencie przez Wysza scholastyka kapituły krakowskiej, biskupom krakowskim. W XIV wieku król Władysław Łokietek na skutek zatargu z biskupem Muskatą przyłącza te ziemie do królewszczyzny. Przez następnych 80 lat władają nimi kolejni władcy Polski. Muszyna prawa miejskie otrzymała w 1356 dzięki Kazimierzowi Wielkiemu.
30 lipca 1391 r. król Władysław Jagiełło, chcąc sobie zjednać duchowieństwo darowuje powtórnie tzw. klucz muszyński (dwa miasta i 35 wsi) biskupstwu krakowskiemu. Od tej chwili ziemie te były traktowane jako samodzielne jednostki administracyjne z własną administracją, wojskiem (piechotą zwaną harnikami) i sądownictwem, dzięki czemu obszar ten nazywany był Państwem Muszyńskim. W imieniu biskupów rządy sprawowali starostowie, z których najbardziej znany był Stanisław Kępiński, przyjaciel Jana Kochanowskiego, który imię jego utrwalił po wsze czasy we fraszce "Do starosty muszyńskiego".
W XV wieku na ziemiach tych daje się zauważyć nagły napływ Wołochów i Rusinów z Zakarpacia i Rumunii (tzw. kolonizacja wołoska). Ludność ta, z czasem nazwana Łemkami, osiedlana była na prawie wołoskim. Byli oni wyznania greckokatolickiego, czego widocznym śladem są zachowane cerkwie.
Aktywnie działali tu podczas powstania Konfederaci barscy. Po śmierci marszałka konfederatów Jakuba Bronickiego, 17 kwietnia 1769 r. w Muszynie wybrano Ignacego Potockiego – starostę kaniowskiego Marszałkiem Konfederacji Ziemi Sanockiej. Po przejściu jego z marszałkostwa sanockiego na marszałka lwowskiego, na sejmiku w Sanoku 13 listopada 1769 r. Marszałkiem Konfederacji Ziemi Sanockiej wybrano Filipa Radzimińskiego – starostę dmitrowskiego (Akta grodzkie i ziemskie, T. 23, s. 598).
Muszyna wraz z kluczem pozostawała własnością biskupstwa krakowskiego do 1781 roku, a po rozbiorach przeszła na rzecz skarbu austriackiego. Mimo, iż zaborcy pozostawili istniejące instytucje, z czasem miejscowość zaczęła podupadać. Do roku 1914 linia kolejowa oraz przejście graniczne Galicji i Królestwa Węgier.

Cerkiew św. Dymitra Sołuńskiego w Szczawniku - greckokatolicka cerkiew łemkowska w Szczawniku, wzniesiona w 1841, obecnie użytkowana jako kościół rzymskokatolicki.

Cerkiew św. Dymitra w Szczawniku - fotografia: WIKIPEDIA

Cerkiew znajdowała się w Szczawniku już przed rokiem 1624. Obecny budynek powstał w 1841, być może przez przebudowę poprzedniego. W latach 1936-1937 w obiekcie wykonano polichromię. Po Akcji Wisła, w 1947 budynek przejął Kościół łaciński.
Cerkiew w Szczawniku jest cerkwią typu łemkowskiego. Nad jej przedsionkiem, nawą i prezbiterium wznoszą się wieże z hełmami i kutymi krzyżami. Prezbiterium zamknięte jest trójbocznie i połączone z zakrystią. We wnętrzu obiektu znajduje się ikonostas powstały na przełomie XVIII i XIX wieku oraz ołtarze boczne powstałe w 1729 z ikonami Opłakiwania Chrystusa i Przemienienia Pańskiego. Z XVII wieku pochodzi ikona Chrystusa Pantokratora w pomieszczeniu ołtarzowym. Z tego samego okresu pochodziła ikona św. Michała Archanioła, przeniesiona z cerkwi do muzeum w Nowym Sączu. Na jednej z wież cerkwi znajduje się dzwon z 1707.