*Wersja 6 WAWRZYNIAKÓW - golden nordic z tampondrukiem pojawiła się dopiero w roku 2011 r. Jest to żeton uzupełniający serię. Żetony te powstały na bazie tych, które się nie sprzedały z wersji GN. Nie podano nakładu tych żetonów.

Mogilno – miasto w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie mogileńskim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Mogilno oraz siedziba dekanatu w archidiecezji gnieźnieńskiej. Ośrodek przemysłowy, centrum handlowo-usługowe dla okolicy o wysokiej kulturze rolnej. Ośrodek szkolnictwa i kultury. Położone nad Jeziorem Mogileńskim i rzeką Panną. Leży 75 km na południowy-zachód od Torunia oraz 80 km na północny wschód od Poznania. Połączenia komunikacyjne zapewnia linia kolejowa Poznań-Gdynia i droga wojewódzka nr 254. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego. Dawniej miasto należało do najważniejszych osad wczesnośredniowiecznej Polski. Nazwa Mogilno pochodzi od słowa mogiła, które dawniej oznaczało naturalny pagórek, wzgórze, potem zaczęto tak nazywać kopczyk usypywany zmarłym.
Według danych GUS z 30 czerwca 2009, miasto posiadało 12 336 mieszkańców.

Herb Mogilna - ilustracja: WIKIPEDIA

Herb Mogilna przedstawia w polu błękitnym trzy krzyże barwy złotej w układzie w roztrój. Miasto Mogilno uzyskało prawa miejskie w 1398 roku będąc własnością klasztoru, stąd też motyw herbowy. W kolejnych wiekach zapominano o pochodzeniu herbu i zastępowano krzyże mieczami. W okresie zaboru pruskiego herb miasta przedstawiał budynek klasztoru i stojącego przed nim św. Piotra z kluczem w ręku. Na górze tarczy herbowej widniała nazwa miasta, na dole zaś rok: 1794, czyli data przejścia Mogilna pod panowanie pruskie. W XIX wieku używanego jeszcze innego herbu, z trzema kwiatami lilii, który nie miał żadnego uzasadnienia historycznego.

Mogilno, widok miasta z zachodniego brzegu Jeziora Mogileńskiego - fotografia: WIKIPEDIA

Należy do najstarszych osad na pograniczu Wielkopolski i Kujaw, jednym z terenów, na których kształtowało się państwo polskie. Na cyplu otoczonym wodami jeziora Mogileńskiego i bagnami od przełomu VIII i IX wieku do X wieku istniała osada wczesnośredniowieczna z palisadą i zasiekami. Od X wieku do przełomu XII i XIII wieku na tym samym miejscu znajdował się gród obronny połączony z lądem dwoma mostami. W XI w. powstał klasztor benedyktynów, który zajął część grodu. Benedyktyni, jak się uważa, zostali sprowadzeni z Tyńca przez Bolesława Szczodrego. Na północ od klasztoru rozwijała się osada, która w 1398 uzyskała od Władysława Jagiełły prawa miejskie. W 1772 miasto włączono do zaboru pruskiego, w latach 1807-1815 należało do Księstwa Warszawskiego. W czasie pożaru w 1808 spłonęły prawie wszystkie domy mieszkalne. Po upadku Księstwa Warszawskiego ponownie należało do Prus, początkowo w ramach Księstwa Poznańskiego (do 1848), następnie w ramach Prowincji Poznańskiej do początku 1919 roku. Od przełomu XVIII i XIX wieku Mogilno przeżywało zastój gospodarczy, przełamany dopiero po wybudowaniu linii kolejowych łączących z Poznaniem i Bydgoszczą (101 km odcinek Poznań-Inowrocław otwarto 26 maja 1872)[2], Strzelnem (dł. 16,7 km; uruchomienie 15 października 1892), Barcinem (dł. 23,9 km; otwarcie 1 października 1912) i Orchowem (dł. 20,4 km; uruchomiono w 1921). Od 1889 do śmierci w 1910 proboszczem w Mogilnie był ks. Piotr Wawrzyniak, wybitny działacz społeczny i gospodarczy. Tu również urodził się w 1890 wybitny psycholog – Kurt Lewin.

Wawrzyniak Piotr (1849-1910), ksiądz, działacz gospodarczy i społeczny. Wikariusz w Śremie, od 1889 proboszcz w Mogilnie. 1878 utworzył w Śremie nowoczesny Bank Ludowy. W 1891 przejął patronat nad polskimi spółkami kredytowymi w Poznańskiem. Organizował pierwsze na ziemiach polskich spółdzielnie zaopatrzenia i zbytu. 1893 założył Poradnik dla Spółek. 1894-1896 poseł na sejm pruski. 1907 zainicjował utworzenie stowarzyszenia samopomocowego księży Unitas, a w 1910 domu wypoczynkowego dla księży w Zakopanem (tzw. Księżówki).

Niechęć władz pruskich do działalności ks. Wawrzyniaka sprawiła, że mógł objąć stanowisko proboszcza dopiero po 26 latach pracy jako wikariusz. 22 grudnia 1898 r. został proboszczem parafii św. Jakuba wraz z kościołem przyklasztornym św. Jana w Mogilnie. Również tu aktywnie działał na rzecz parafii. Częściowo z własnej kieszeni odnowił kościół św. Jana i św. Jakuba, wybudował kaplicę Najświętszego Serca Jezusa, rozbudował plebanię. Duże zaangażowanie w pracę społeczną i częste podróże sprawiły jednak, że w swojej parafii przebywał tylko w niedziele i święta, na co dzień zastępował go ks. Mieczysław Brodowski.

Tablica pamiątkowa w Śremie - fotografia: WIKIPEDIA