*- nakład 56 szt., w tym 6 szt. wybito stemplem odwróconym

Wyemitowano żetony: 10 miedziaków miejskich - Kołobrzeg w mosiądzu, mosiądzu platerowanym srebrem i mosiądzu patynowanym oraz 100 talarów czarneńskich w srebrze Ag.925 i srebrze Ag.925 oksydowanym.

Czarne (dawniej Hamersztyn, niem. Hammerstein) – miasto w woj. pomorskim, w powiecie człuchowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Czarne. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. słupskiego.
Wg danych GUS z 31 grudnia 2008, miasto posiadało 5 987 mieszkańców.

Herb Czarnego - ilustracja: WIKIPEDIA

Położone nad rzeką Czernicą. W czasie II wojny światowej obóz jeniecki dla żołnierzy Armii Czerwonej. Obecnie na terenie dawnego obozu znajduje się więzienie, jedno z największych w kraju. Po wojnie stacjonowały tu wojska radzieckie, obecnie w mieście znajduje się jednostka wojskowa, a w pobliżu niej poligon.
Miasto leży na trasie kolejowej Szczecinek-Chojnice, w odległości 16 km od Szczecinka, odległość drogowa wynosi ok. 19km.

Miasteczko powstało przy ważnym trakcie wiodącym z Człuchowa do Szczecinka. Starą, słowiańską nazwę wzięło od rzeki Czarnej, obecnie zwanej Czernicą.
Dokument lokacyjny i jednocześnie prawa miejskie Czarne otrzymało od Wielkiego Mistrza Krzyżackiego, Konrada von Jungingena w 1395 r. i odtąd pieczętowało się herbem, w którym mieścił się młot, gwiazda i księżyc. Nowe miasto nazwano Hammerstein. Tu, nad granicą z Księstwem Szczecińskim, Krzyżacy wybudowali zamek, którego załoga miała bronić ważnego szlaku łączącego Pomorze Zachodnie z Pomorzem Gdańskim.
Po zwycięstwie nad Krzyżakami Władysław Jagiełło nadał Czarne dożywotnio Bogusławowi VIII. Zmianę przyniosła wojna trzynastoletnia. W 1466 r. Krzyżacy musieli opuścić Czarne, które weszło w skład Prus Królewskich włączonych do Korony Polskiej. Utworzono tu starostwo, do którego należały wsie: Sokole, Damnica, Domisław, Nadziejewo. W 1627 r. miasto zostało zajęte przez wojska szwedzkie, które zniszczyły część budowli. Przeciw Szwedom ruszyły wojska dowodzone przez hetmana Koniecpolskiego i doszło do bitwy pod Czarnem. Walki o miasto trwały od 12 do 18 kwietnia, ostatecznie zakończyły się one klęską wojsk szwedzkich.
Kilka lat później większość mieszkańców Czarnego wyginęła od "morowego powietrza", a w 1653 r. całe miasto zniszczył pożar.
W czasie potopu szwedzkiego Czarne zdobył królewicz szwedzki Adolf Jan książę Pfalz-Zweibrücken. Po wojnie miasto zostało odbudowane, ale już w 1693 r. ponownie stanęło w płomieniach. Pożarom sprzyjała drewniana zabudowa i dlatego w przeciągu 100 lat miasto paliło się pięciokrotnie. Z roku 1755 pochodzi kościół parafialny bogato zdobiony z wieżą, kryty gontem.
W końcu XVIII w. Czarne zamieszkiwało 720 osób; w wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej w 1772 miasto zostało przyłączone do Prus. W okresie wojen napoleońskich Czarne zajęły oddziały polskie. W 1878 r. miasto uzyskało połączenie kolejowe z Człuchowem i Szczecinkiem. W dziewięć lat później Niemcy urządzili w tym rejonie wielki poligon wojskowy.
W 1899 r. wybudowano okazały budynek, w którym obecnie mieści się Szkoła Podstawowa. Budynek ten po zakończeniu I wojny światowej został rozbudowany, dobudowano III piętro.
Na terenie poligonu wojskowego Niemcy wybudowali obóz dla jeńców wojennych, na miejscu masowej zbrodni hitlerowskiej znajduje się obecnie pomnik ku czci pomordowanych i zagłodzonych.
Czarne zdobyte zostało przez wojska II Frontu Białoruskiego. Podczas walk zniszczonych zostało około 40% budynków. Miejscowość została w 1945 r. włączona do Polski, zaś jego w większości niemieckojęzyczna ludność wysiedlona. Po wojnie miasto powoli dźwignęło się z ruin.

Gmina Czarne leży w południowo-zachodniej części województwa pomorskiego na terenie powiatu człuchowskiego w obrębie makroregionu Pojezierza Południowopomorskiego. Gminę zamieszkuje 9750 mieszkańców, z czego 6250 osób to mieszkańcy Czarnego. Gmina ma charakter rolniczo-przemysłowo-usługowo-turystyczny. Do głównych sektorów gospodarki należą produkcja leśna i rolnicza, przemysł drzewny, handel i usługi. Miasto Czarne stanowi lokalne centrum oświaty i kultury. Gmina posiada duże połacie zdrowych, bogatych w runo leśne i zwierzynę łowną, czyste rzeki i niewielkie jeziora. Nieskażone środowisko jest niewątpliwie atutem gminy. Przez teren gminy przebiegają oznakowane trasy rowerowe, piesze oraz ścieżki przyrodniczo-edukacyjne. Miasto i gmina Czarne mają interesującą przeszłość historyczna oraz wartą poznania współczesność. W mieście wśród obiektów starej zabudowy znajdujemy zabytki. Będąc tu warto obejrzeć zabytkowe kościoły szachulcowe w Czarnem, Nadziejewie, Krzemieniewie, Bińczu i Sierpowie. W okresie II Wojny Światowej istniał na terenie czarnej obóz jeniecki Stalag II B w Hammerstein, w którym przebywali jeńcy polscy, francuscy, belgijscy, holenderscy, angielscy, jugosłowiańscy, amerykańscy oraz radzieccy. Jeńcy radzieccy przebywali w odrębnym obozie Lager Ost administrowanym przez wspólna dla obozu Lager Nord i Lager Ost komendanturę. Tylko w obozie Lager Ost głównie z powodu epidemii tyfusu i głodu utraciło życie ponad 50 tys. Jeńców radzieckich. Do historii Polski weszło Czarne głównie za sprawą zwycięskiej bitwy stoczonej pod Czarnem w dniach 12-18.04.1627r, w której wojska polskie pod wodzą hetmana Stanisława Koniecpolskiego pokonały wojska szwedzkie w wojnie o ujście Wisły. Na osobie hetmana Stanisława Koniecpolskiego buduje swoją tożsamość i tradycję powstałe w roku 2005 Strzeleckie Bractwo Kurkowe w Czarnem.

Stanisław Koniecpolski herbu Pobóg (ur. 9 lutego 1591, zm. 11 marca 1646) – książę (od 1637)[potrzebne źródło], hetman wielki koronny od 1632, hetman polny koronny od 1618, kasztelan krakowski od 1633, wojewoda sandomierski od 1625, starosta żarnowiecki od 1611 i wieluński od 1607. Syn wojewody sieradzkiego Aleksandra. Jeden z największych wodzów I Rzeczypospolitej. Zwycięzca spod Martynowa (1624), Hamersztynu (1627), Trzciany (1629), Ochmatowa (1644).
Według spisanej w 1635 r. relacji Karola Ogiera, francuskiego dworzanina króla Władysława IV, Koniecpolski ogromną odznacza się i niefrasobliwą pobożnością i na sztandarze swym ma wizerunek Najświętszej Panny. Cały tchnie myślą o rozgromieniu niewiernych narodów, z którymi często walczył. (...) Ogromna jest jego potęga w Rzeczypospolitej i największa po potędze króla, od którego raz ustanowiony, nie może być już z godności złożony. (...) Oprócz tego jest kasztelanem krakowskim, dzięki któremu to tytułowi jest pierwszym między świeckimi senatorami Rzeczypospolitej, albowiem arcybiskupi i biskupi idą przed świeckimi.... Nieco powagi i dostojeństwa odbierała mu za to wada wymowy – w chwilach zdenerwowania mocno się jąkał, nie potrafił wypowiedzieć niektórych słów. Mawiano stąd, iż Pan Stanisław wprzód uderzy, nim wypowie.

Stanisław Koniecpolski - ilustracja: WIKIPEDIA