Funt bieruński 2012 wyemitowano w alpace i srebrze, w dwóch odmianach rózniacych się rewersami.

Emisja: czerwiec 2012 r.

Żeton okolicznościowy o nominale FUNT BIERUŃSKI wyemitowana dla uczczenia dwóch jubileuszy:
- REWERS nr 1 upamiętniający 625-lecie nadania praw miejskich Miastu Bieruń,
- REWERS nr 2 upamiętniający 15 lat podpisania aktu partnerstwa pomiędzy Bieruniem a Gundelfingen.

Bieruń (niem. Berun) – miasto i gmina, w województwie śląskim, wchodzące w skład powiatu bieruńsko-lędzińskiego.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 19 519 mieszkańców.
Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 40,49 km².
W skład Bierunia wchodzi Bieruń Stary, Bieruń Nowy, Ściernie, Jajosty, Bijasowice i Czarnuchowice.

Herb Bierunia - ilustracja: WIKIPEDIA

Jan II Żelazny (Raciborski) (ur. ok. 1365, zm. 1424) – książę raciborski w latach 1380/1382–1424, w latach 1385–1392 zastawił Karniów książętom opolskim, do 1385 i od 1405/1407 w Bruntalu, od 1396 w Pszczynie i Mikołowie.
Jan II Żelazny był starszym synem księcia karniowsko-raciborskiego Jana I i księżniczki głogowskiej Anny.
Po śmierci ojca, która nastąpiła pomiędzy 1380 a 1382 Jan II przejął początkowo rządy na całością księstwa przejmując opiekę nad młodszym bratem Mikołajem IV. Dopiero w 1385 w związku z osiągnięciem przez Mikołaja pełnoletności wydzielił mu niewielkie terytorium z Bruntalem jako głównym ośrodkiem władztwa (tereny te odzyskał po bezpotomnej śmierci brata pomiędzy 1405 a 1407). Jednocześnie Jan II będąc w tarapatach finansowych zastawił księciu opolskiemu Władysławowi (odbyło się to za zgodą suwerena króla Czech Wacława IV Luksemburczyka) część ojcowizny z Karniowem i Głubczycami. W 1391 najechał zbrojnie i złupił posiadłości biskupstwa krakowskiego w Małopolsce (klucze lipowiecki i sławkowski). Jako odszkodowanie za spowodowane zniszczenia zmuszony został ustąpić biskupowi Janu Radlicy wsie Imielin, Chełm i Kosztowy.
Jan II całą swoją karierę polityczną związał ze służbą na praskim dworze dynastii Luksemburgów, ściśle współpracując z Wacławem IV, Jodokiem Morawskim i Zygmuntem. Powiązania te dały już owoce w 1397 kiedy to Jan II został mianowany pierwszym komornikiem królestwa czeskiego, a następnie starostą niemodlińskim i kłodzkim.
W 1406, chcąc nie dopuścić do trwałego usadowienia się Piastów cieszyńskich w Oświęcimiu, Jan II stał się inicjatorem morderstwa najstarszego syna Przemysława I Noszaka – również Przemysława. Zabójstwo nie przyniosło jednak spodziewanych profitów, a stało się tylko zarzewiem panującej między dynastiami nienawiści.
Wierna służba Luksemburgom nie przeszkodziła Janowi II wzięcia udziału w 1414 wojnie Polski z zakonem krzyżackim i to po stronie polskiej, co wydaje się o tyle dziwne, że Wacław IV opowiadał się w tym konflikcie (choć ostatecznie pozostał neutralny) raczej po drugiej stronie.
Po wybuchu powstania husyckiego Jan II zdecydowanie wystąpił przeciwko nowemu prądowi religijnemu, składając we Wrocławiu w 1420 hołd lenny Zygmuntowi Luksemburczykowi. Rok później uwięził przejeżdżające przez jego terytorium poselstwo powstańców pragnące zaproponować władcy Polski Władysławowi Jagielle tron czeski, co spowodowało najazd husytów na księstwo raciborskie.
W 1422 Jan II zdołał wykupić od książąt opolskich ziemię karniowsko-głubczycką.
Jan II Żelazny był żonaty od 16 stycznia 1407 z Heleną Litewską (zm. po 2 marca 1449), córką Korybuta, pochodząca z bocznej linii Giedyminowiczów. Z małżeństwa tego doczekał się dwóch synów (byli to: Mikołaj V i Wacław II), oraz córki Małgorzaty (wydanej za mąż najpierw za Kazimierza I Oświęcimskiego, potem zaś za Siemowita V mazowieckiego).
Jan II zmarł w 1424 i został pochowany w klasztorze dominikanek w Raciborzu.