Monetę wyemitowano również w bimetalu (mosiądz – alpaka) + płaskorzeźba pokryta srebrem.

Emisja: grudzień 2014 r.

(Pamiątkowy medal w formie monety)

Boże Narodzenie (Narodzenie Pańskie), w tradycji chrześcijańskiej jest świętem religijnym upamiętniającym narodziny Jezusa Chrystusa. Święto to obchodzone jest 25 grudnia (wg. kalendarza gregoriańskiego). W kościołach, które nadal stosują kalendarz juliański (np. prawosławie), święto to obchodzone jest w późniejszym terminie (styczeń).
Jest to jedno z najstarszych świąt chrześcijańskich. Jego początki sięgają III wieku naszej ery, chociaż dokładna data nie jest jednoznaczna. Dzień 25 grudnia był uważany za dzień szczególny również w tradycjach pogańskich np. w starożytnym Rzymie w tym dniu czczone było bóstwo słońca.
Niezależnie od swojej genezy jest to święto bardzo popularne i powszechnie lubiane, nawet wśród mniejszości wyznaniowych w Polsce. Święta Bożego Narodzenia mają w Polsce bardzo długą tradycję, na którą składa się mnóstwo zwyczajów.

Większość symboli Bożego Narodzenia ma swoje źródło w wierzeniach pogańskich. Choinka od wieków była podczas przeróżnych świąt obwieszana świecidełkami. Ostrokrzew służył Celtom do obłaskawiania chochlików, a jemioła do praktyk okultystycznych. Również wyznawcy Mitry i osoby obchodzące rzymskie Saturnalia obdarowywały się prezentami.
W Polsce w większości rodzin jest obchodzone jako święto gromadzące wielu krewnych. Typowymi atrybutami są: opłatek, kolędy, choinka, a często i szopka bożonarodzeniowa, prezenty, postać obdarowująca dzieci i dorosłych prezentami: zazwyczaj rolę tę pełni fikcyjny Święty Mikołaj (którego pierwowzorem była jednak autentyczna postać), ale w zależności od regionu może być to: Dzieciątko (Górny Śląsk), Aniołek (Galicja) lub Gwiazdor (Wielkopolska, Kujawy, Pomorze). Wśród Polaków na Kresach Wschodnich może być to także Dziadek Mróz.

Kominiarze od wielu stuleci byli traktowani jako wielki symbol szczęścia i pomyślności, tak niechybnie popadający w niepamięć ówcześnie. Jeszcze parędziesiąt lat temu prawie w każdym domu można było znaleźć drewnianą bądź porcelanową figurkę kominiarza podarowaną domownikowi na szczęście, a przechodnie spotykając na ulicy kominiarza szybko szukali palcami guzika aby go mocno uchwycić i czekać na przepowiednię losu: jeśli  zaraz zobaczono mężczyznę oznaczało to rychłą pomyślność,widok kobiety w okularach przepowiadał pecha. Łza się w oku kręci na myśl o tej fantazji, która niegdyś towarzyszył ludziom i o kominiarzach usmolonych szadzą z komina, tak licznie widzianych niegdyś na ulicach.
Wierzono mocno, że ogromną pomyślność przyniesie zobaczenie kominiarza w Nowy Rok, właściciel obdarowywał swoich pracowników drobiazgi na szczęście, a czyściciel kominów, jako dochodzący pracownik był szczególnie mile widzianym gościem, obdarowywanym przez każdego dobrą strawą, upominkiem i mocnym trunkiem.
Często umieszczano ich wizerunki jeszcze 100 lat temu na kartkach z życzeniami noworocznymi czy bożonarodzeniowymi, gdzie obok muchomorów miały życzyć bliskich pomyślności, zdrowia i wielu łask od losu.
Dlaczego tak ceniono i chełpiono osoby pełniące ten niebezpieczny i ekstremalny zawód? Z prostej przyczyny, gdyż jego wizyta zapewniała dokładne zbadanie komina, przeczyszczenie go i tym samym zagwarantowanie wszystkim domownikom ciepłych i spokojnych dni przy gorącym ogniu z pieca. Nagminne były zaczadzenia, zapalenia dachów i inne wypadki związane ze złą funkcjonalnością całego systemu grzewczego, a piec był kiedyś jedyną metodą ogrzewania domu i jedynym sprzętem dającym prototypy dzisiejszych gazowych  i elektrycznych kuchenek.
Kominiarze są wśród nas i choć " nie rzucają się tak w oczy" jak w zeszłych wiekach, warto uchwycić guzik w palce na jego widok i czekać co los chce nam przekazać za pomocą tej starej wróżby!

Wizerunek kominiarza - fotografia: WIKIPEDIA