Głos Wielkopolski (pełny tytuł Polska Głos Wielkopolski) – dziennik społeczno-polityczny wydawany od 16 lutego 1945 w Poznaniu, najstarszy dziennik ukazujący się w województwie wielkopolskim.

Jest pierwszym tytułem polskiej gazety, który ukazał się pod koniec II wojny światowej w Poznaniu, faktycznie w czasie trwania bitwy o miasto (pierwszy numer miał nakład 3000 egzemplarzy). Tytuł gazety wymyślił Józef Szulczyński, przedwojenny dziennikarz prasy kupieckiej. Początkowo drukowana w ocalałej od zniszczeń wojennych Drukarni Św. Wojciecha przy ul. Wawrzyniaka na Jeżycach, gdzie z braku prądu maszyny płaskie były ręcznie napędzane przez zapędzonych do tego zadania volksdeutschów. Tempo druku oscylowało wokół 600 egzemplarzy na godzinę. Cena pierwszego numeru wynosiła 20 groszy. Już 4 czerwca 1945 roku w redakcji odwiedziny złożył minister informacji i propagandy Stefan Matuszewski.
Pierwszy numer posiadał nakład 6200 egzemplarzy, a ukazał się dzięki Mieczysławowi Francuszkiewiczowi, który przechował przez lata okupacji, nieosiągalne w 1945 roku polskie czcionki. Pierwsze kolegia redakcyjne odbywały się przy ul. Chełmońskiego 22 (Wojewódzki Urząd Informacji i Propagandy). Pierwszym redaktorem naczelnym był por. Józef Pawłowski, a współpracowali z nim: Jan Brzeski, Czesław Brzóska, Eugeniusz Cofta, Jan Gajewski, Jarogniew Kaniasty, Józef Szulczyński i Wiktor Wojciechowski. W 1947 roku postanowiono odbudować kamienicę przy ul. Grunwaldzkiej róg Marcelińskiej, wykupioną za 8,5 miliona zł. Powstał tu dom prasowy otwarty 1 maja 1950 roku, również dla Gazety Poznańskiej. Do końca lat 40. XX wieku Głos był liderem na wielkopolskim rynku prasy informacyjnej (średni nakład – 102.000 egzemplarzy).
Od 2003 tytuł należał do Oficyny Wydawniczej Wielkopolski. Średnia sprzedaż w tygodniu (ponad 200 tysięcy egzemplarzy w samym tylko Poznaniu) postawiła Głos w czołówce polskich dzienników regionalnych. Gazeta miała opinię konserwatywnej. 4 grudnia 2006 roku Głos Wielkopolski połączył się z Gazetą Poznańską.