Pierwszy numizmat wyemitowany przez sklep "Stylowy Dwór" z serii „POLSKIE POWSTANIA NARODOWE” dedykowany ostatniemu wielkiemu zrywowi niepodległościowemu, który miał miejsce po II Wojnie Światowej na naszych ziemiach - Powstaniu Antykomunistycznemu. Przez kolejne lata walczyło w nim około 180 tys. osób. Z racji skali, zasięgu, trwałości oraz czynnika inicjującego, jakim była agresja obcego państwa tj. ZSRR wpisuje się ono dokładnie w polską tradycję insurekcyjną.

Żołnierze wyklęci, żołnierze niezłomni, polskie powojenne podziemie niepodległościowe i antykomunistyczne – antykomunistyczny, niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce.

Żołnierze 5 Wileńskiej Brygady AK. Od lewej: ppor. Henryk Wieliczko „Lufa”, por. Marian Pluciński „Mścisław”,
mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”, NN, por. Zdzisław Badocha „Żelazny” - fot. WIKIPEDIA

Liczbę członków wszystkich organizacji i grup konspiracyjnych szacuje się na 120–180 tysięcy osób. W ostatnich dniach II wojny światowej na terenie Polski działało 80 tysięcy partyzantów antykomunistycznych. Ostatni członek ruchu oporu – Józef Franczak ps. „Lalek” z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” – zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku. W praktyce jednak większość organizacji zbrojnych upadła na skutek braku reakcji USA i Wielkiej Brytanii, gwarantów postanowień konferencji jałtańskiej, na sfałszowanie przez PPR wyborów do Sejmu Ustawodawczego w styczniu 1947 i w konsekwencji ostateczne uznanie w ten sposób przez mocarstwa anglosaskie narzuconej przez ZSRR władzy w Polsce. Po masowych ujawnieniach (76 774 osoby) w trakcie powyborczej amnestii, w związku z załamaniem się oczekiwań na interwencję mocarstw, antykomunistyczne, niepodległościowe podziemie zbrojne liczyło po 1947 nie więcej niż dwa tysiące osób.

Pilecki Witold (1901-1948), rotmistrz, działacz konspiracyjny. W latach 1918-1921 w Wojsku Polskim. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, współtwórca Tajnej Organizacji Wojskowej.

W latach 1940-1943 więzień obozu w Oświęcimiu, do którego trafił dobrowolnie, w celu zdobycia informacji na temat traktowania więźniów przez Niemców. Współorganizator obozowej organizacji konspiracyjnej - Związku Organizacji Wojskowych. Po ucieczce z obozu, 1943-1944 w oddziale II Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej. W 1944 roku uczestnik powstania warszawskiego, następnie w armii polskiej (2 Korpus) we Włoszech.
Po powrocie do kraju, w 1947 roku aresztowany, a w 1948 roku skazany na śmierć za działalność wywiadowczą na rzecz władz Rzeczypospolitej na uchodźstwie, stracony.