Wyemitowano żetony:
- 20 zbrojnych (miedź - Φ 38 mm) - 20 szt.;
- 20 zbrojnych (miedź - Φ 32 mm, z napisem "PRÓBA" na rewersie) - 2 szt.;
- 20 zbrojnych (miedź - Φ 22 mm) - 1 szt.

70. rocznica powstania Narodowych Siła Zbrojnych,
Ignacy Oziewicz – pierwszy komendant główny NSZ.

Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) – polska konspiracyjna organizacja wojskowa obozu narodowego działająca podczas II wojny światowej i w okresie powojennym. Po Armii Krajowej i Batalionach Chłopskich była to największa formacja polityczno-wojskowa podczas okupacji. Narodowe Siły Zbrojne w czasie okupacji liczyły według różnych danych od 80 tys. do 100 tys. ludzi. Organizacja walczyła z Niemcami i zwalczała partyzantkę komunistyczną (Gwardię Ludową / Armię Ludową i partyzantkę sowiecką, traktując je jako bandyckie) oraz bandy rabunkowe. Narodowe Siły Zbrojne powstały formalnie 20 września 1942, gdyż tego dnia został wydany przez pierwszego komendanta głównego NSZ, płk. Ignacego Oziewicza ps. "Czesław". Faktycznie proces formowania NSZ rozpoczął się od lipca 1942 r., kiedy nastąpił rozłam w Narodowej Organizacji Wojskowej i Stronnictwie Narodowym na tle scalenia NOW z Armią Krajową. NSZ zostały utworzone w wyniku połączenia Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy i części NOW, która nie podporządkowała się umowie scaleniowej z AK. Ponadto w skład NSZ weszło także szereg mniejszych organizacji o charakterze narodowym, jak: Narodowo-Ludowa Organizacja Wojskowa, Polski Obóz Narodowo-Syndykalistyczny, Zakon Odrodzenia Polski, Zbrojne Pogotowie Narodu, Legion Unii Narodów Słowiańskich, Narodowa Konspiracja Niepodległości oraz częściowo: Konfederacja Zbrojna, Organizacja Wojskowa "Wilki", Bojowa Organizacja "Wschód", Polska Organizacja Zbrojna, Polskie Wojska Unijne, Korpus Obrońców Polski, Załoga Partyzantów Wojskowych, Związek Kobiet Czynu, Młody Nurt. Do NSZ przeszła również część lokalnych struktur AK, zwłaszcza na północnym Mazowszu i w Białostockiem. Z AK pochodziła też część wyższej kadry oficerskiej NSZ, np. kolejni komendanci główni NSZ płk dypl. Tadeusz Kurcyusz ps. "Żegota", "Morski" i mjr/płk NSZ Stanisław Nakoniecznikow-Klukowski (Nakoniecznikoff-Klukowski) ps. "Kmicic".

Ignacy Oziewicz ps. "Czesław", "Czesławski", "Netta", "Jenczewski"

Ignacy Oziewicz ps. "Czesław", "Czesławski", "Netta", "Jenczewski", ur. 7 maja 1887 roku w Łygnianach, w pow. święciańskim, zm. 10 stycznia 1966 w Gdyni. Po ukończeniu w 1907 roku gimnazjum w Wilnie na ochotnika wstąpił do armii rosyjskiej. Od października 1907 do września 1908 roku służył   106. pp, a następnie w sierpniu 1911 roku ukończył wojskową szkołę junkrów. Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego jako oficer 103 Pułku Piechoty 26 Dywizji Piechoty. Podczas służby w pułku w okresie sierpień 1911 – kwiecień 1917 pełnił funkcje: szefa łączności, dowódcy kompanii i dowódcy batalionu. Od kwietnia do października 1917 roku służył w 193. DP. Po wybuchu rewolucji opuścił armię rosyjską i od października 1917 do października 1918 pracował na Podolu jako administrator majątku ziemskiego. W lutym 1919 roku przyjęty został do Wojska Polskiego. Od 6 października 1919 r. do 12 kwietnia 1920 r. pełnił obowiązki dowódcy 41 Pułku Piechoty. Od 20 sierpnia 1920 roku pełnił obowiązki dowódcy 17 Pułku Piechoty. W październiku 1925 roku mianowany został dowódcą 76 Lidzkiego Pułku Piechoty w Grodnie. 16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek ministra spraw wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1927roku  i 17 lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1935 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu. W wojnie obronnej 1939 r. dowodził 29 Dywizją Piechoty. Po jej rozbiciu internowany przez Litwę, wydostał się z obozu i powrócił do Polski. W latach 1941-1942 zastępca komendanta Głównego i szef wydziału operacyjnego Narodowej Organizacji Wojskowej. Nie zaakceptował decyzji o scaleniu z AK gdyż uważał ją za opanowaną politycznie przez sanację i latem 1942 roku stanął na czele rozłamu w NOW. Do aresztowania 9 czerwca 1943 r. komendant Narodowych Sił Zbrojnych. Od 2 grudnia 1942 r. prowadził nieudane rozmowy o włączeniu NSZ do Armii Krajowej. Był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych KL Auschwitz i Flossenburgu. W 1958 roku wrócił do kraju. Zmarł 10 stycznia 1966 roku w Gdyni, został pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.