*wyemitowano kilkanascie szt. żetonu

(Numizmat pamiątkowy w formie monety)

Diecezja cieszyńska – największa diecezja Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP. Diecezja liczy 22 parafie obsługiwane przez 44 duchownych. Siedzibą władz diecezjalnych jest Bielsko-Biała.

Kościół Zbawiciela w Bielsku-Białej — katedra diecezji cieszyńskiej - fot. WIKIPEDIA

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku w Cieszynie został powołany tzw. seniorat (Seniorat śląski), któremu podlegały wszystkie parafie Śląska Cieszyńskiego do roku 1920, kiedy to nastąpiło przekazanie zborów pod administrację Konsystorza Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie na skutek starań zwierzchnika senioratu ks. Franciszka Michejdy i Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego. Kolejnym seniorem śląskim był ks. Karol Kulisz. W 1936 seniorat w Cieszynie przemianowano na diecezję, która w takiej postaci przetrwała do dziś.

Kościół Jezusowy w Cieszynie – największy ewangelicki kościół w diecezji cieszyńskiej i w Polsce. W kościele znajduje się 3,5 tysiąca miejsc siedzących, ogółem jednak może on pomieścić około 7 tysięcy osób.

Fasada kościoła Jezusowego w Cieszynie - fot. WIKIPEDIA

Andrzej Wantuła (ur. 26 listopada 1905 w Ustroniu, zm. 15 czerwca 1976 w Warszawie) – biskup Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w PRL, prorektor i profesor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.

Ks. dr Andrzej Wantuła (1905-1976) - biskup kościoła ewangelicko-augsburskiego - fot. WIKIPEDIA

Był synem Jana Wantuły i Anny ze Szczepańskich. Ukończył szkołę ludową w Ustroniu i gimnazjum polskie w Cieszynie. 25 października 1936 zawarł związek małżeński z Julią Blasbalg z Ustronia.
W latach 1925-1929 odbył studia na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, które kontynuował we Francji (studiował w Montpellier, Strasburgu i Paryżu). Dnia 25 października 1931 w kościele ap. Piotra i Pawła w Wiśle został ordynowany na księdza Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Został wikariuszem w Wiśle, w 1933 roku drugim proboszczem, a w następnym roku – po przejściu księdza Jerzego Mrowca na emeryturę – pierwszym i zarazem jedynym proboszczem. W 1937 obronił Wydziale Teologii Ewangelickiej UW doktorat pt. Porządek kościelny Wacława Adama.
Po wybuchu II wojny światowej, będąc proboszczem w Wiśle, wygłaszał kazania w języku polskim, nie chcąc podporządkować się nakazowi gestapo wygłaszania ich po niemiecku. W konsekwencji 11 maja 1940 został aresztowany. Więziony w Cieszynie i Mysłowicach, po pobycie w Dachau ostatecznie trafił do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen w Austrii. Po zwolnieniu z obozu pracował fizycznie w Cieszynie.
Od 24 marca 1945 przebywał na emigracji we Włoszech i Anglii, gdzie pełnił służbę polskiego kapelana wojskowego. W 1948 wrócił do kraju. W latach 1948-1956 był proboszczem w Wiśle. W 1952 został zatrudniony na Wydziale Teologii Ewangelickiej UW, po zniesieniu którego w 1954 był w latach 1954-1956 prorektorem Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Przez wiele lat był profesorem ChAT i kierownikiem Katedry Teologii Praktycznej. W 1966 został mianowany profesorem zwyczajnym.
2 maja 1959 Synod Kościoła wybrał go biskupem Kościoła w Polsce. W latach 1963-1970 był wiceprezydentem Światowej Federacji Luterańskiej w Genewie, a w Polsce był wieloletnim wiceprezesem Polskiej Rady Ekumenicznej. W lutym 1975 na pierwszej sesji VI Synodu zrezygnował z urzędu biskupa. 6 kwietnia 1975 przeszedł w stan spoczynku.
Był członkiem komisji przekładu Pisma Świętego w Brytyjskim i Zagranicznym Towarzystwie Biblijnym, a od 1961 jej przewodniczył.
Zmarł 15 czerwca 1976 w swoim mieszkaniu w Warszawie i pochowany został na cmentarzu ewangelickim „Na Groniczku” w Wiśle w dniu 19 czerwca 1976.