WZORZEC PRZEDPRODUKCYJNY DLA MONETY - PRÓBA TECHNOLOGICZNA.

Emisja - 2012 r.

Kopia znaczka polskich wydawnictw podziemnych w monecie zastępczej / POCZTA OBOZOWA SOLIDARNOŚĆ.

Wyemitowano żetony:
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - MARSZAŁEK JÓZEF PIŁSUDSKI,
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - MARSZAŁEK EDWARD ŚMIGŁY - RYDZ,
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - GENERAŁ WŁADYSŁAW SIKORSKI,
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - GENERAŁ KAZIMIERZ SOSNKOWSKI,
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - GENERAŁ WŁADYSŁAW ANDERS,
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - GENERAŁ TADEUSZ BÓR - KOMOROWSKI,
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - WŁADYSŁAW FRASYNIUK,
- 20 POCZTY PODZIEMNEJ - LECH WAŁĘSA,

oraz

- 20 POCZTY PODZIEMNEJ (POCZTA OBOZOWA, SOLIDARNOŚĆ WALCZĄCA) / ZESTAW CZTERECH RĘCZNIE WYKONANYCH MONET, MONETY WYKONANE Z MIEDZI PATYNOWANEJ I MIEDZI SREBRZONEJ OKSYDOWANEJ, TECHNOLOGIA DODATKOWA (MOSIĘŻNA MINIATUROWA RYCINA WODZA NACZELNEGO POLSKIEJ ARMII: MARSZAŁEK JÓZEF PIŁSUDSKI, MARSZAŁEK EDWARD ŚMIGŁY - RYDZ, GENERAŁ WŁADYSŁAW SIKORSKI i GENERAŁ WŁADYSŁAW ANDERS.

ZNACZKI POCZT PODZIEMNYCH

W okresie stanu wojennego (1982-1983), wszyscy zetknęliśmy się z fenomenem II obiegu. Głównie była to tzw. "bibuła" wydawana przez różne struktury NSZZ Solidarność, tajne komisje zakładowe zakładów pracy, rozliczne partie i ugrupowania polityczne. W okresie tym były również emitowane podziemne znaczki pocztowe. Spełniały one zarówno rolę propagandową, edukacyjną jak i finansową. Były cegiełkami, których zakup wspierał finansowo działania opozycji. Są one swoistego rodzaju "walorami filatelistycznymi".

Znaczek pocztowy jest miniaturową grafiką i powinien zawierać następujące elementy; nazwę emitenta (poczty emitującej znaczek), nominał oraz powinien być wprowadzony do oficjalnego obiegu pocztowego. W przypadku znaczków poczty podziemnej ze względów oczywistych wprowadzenie ich do oficjalnego obiegu było niemożliwe. Szczególna wartość tych znaczkow wynika z faktu, że były one drukowane nieoficjalnie, w konspiracji przez niezależne od władzy drukarnie, a za ich posiadanie i rozprowadzanie groziły szykany, a nawet więzienie.
Pełniły one ważną rolę rolę w walce z reżimem komunistycznym. Oprócz wartości poznawczych i artystycznych były dla ludzi symbolem braku uległości wobec władzy. Dochód ze sprzedaży znaczków przeznaczony był na utrzymanie podziemnych struktur Solidarności. Pieniądze otrzymane z ich sprzedaży pokrywały koszty papieru, i innych materiałów poligraficznych. Poczta podziemna nie była strukturą jednolitą, istniało wiele niezależnych wydawnictw, które powstawały w sposób żywiołowy. Jakość druku zależała od możliwości technicznych jak i jakości materialów, papieru i farby jaką dysponowały drukarnie. Znaczki często są jednobarwne, na słabym papierze i z nierówno obciętymi brzegami. Są także prawdziwe perełki, wspaniale opracowane graficznie, precyzyjne wydrukowane w druku wielobarwnym z bardzo precyzyjnie wykonanym ząbkowaniem. Niektóre z nich niczym nie ustępowały znaczkom wydawanym oficjalnie.
Pierwsze znaczki stanu wojennego były robione już w obozach internowania, z oczywistych przyczyn miały bardzo mały nakład. W latach późniejszych były produkowane przez drukarnie działające przy tak znanych wydawnictwach jak: Solidarność, Solidarność Walcząca, Niezależne Zrzeszenie Studentów, Ugrupowanie Polityczne Służba Wolnej Polski, Poczta Niezależna, Niezależna Poczta Pomorza, Poczta KPIJ, Poczta Kraków, Wydawnictwo Niezłomni, Poczta Polowa, Wydawnictwo Niezależne, Ruch Wolność i Pokój, Federacja Młodzieży Walczącej i wiele innych. Szacuje się, że w konspiracji, w wydawnictwach drugiego obiegu wyprodukowano nawet do 35 tysięcy znaczków i bloków, a przeciętny nakład znaczka to kilka tysięcy egzemplarzy.

Działalność filatelistyczną lat 1980-1989 można podzielić na 3 okresy:
- 1980-1981 - Działają poczty strajkowe, najsłynniejsze to te związane ze strajkami sierpniowymi w Trójmieście.
- 1982 - Poczty obozowe, do których zaliczamy walory wykonane w kilkudziesięciu ośrodkach dla internowanych, w obozach wojskowych oraz zakładach karnych, gdzie przetrzymywano skazanych działaczy opozycji. W tej grupie ilością wykonanych walorów, ich jakością i pomysłowością graficzną wyróżniają się obozy w Białołęce, Załężu, Strzebielinku i Kętrzynie, obóz wojskowy w Czerwonym Borze (znaczki wykonane ręcznie na …korze brzozowej), ZK Potulice i wiele innych. Znakomita większość walorów obozowych nie spełnia kryteriów jakie wymagane są dla znaczków pocztowych. Ich projektanci i wykonawcy nie byli po prostu filatelistami. Jednak walory te są przedmiotem kolekcjonerstwa na równych prawach z "prawdziwymi" znaczkami podziemnymi. Ocenia się, że w tym okresie wydano ok. 7000-8000 walorów w bardzo różnych nakładach od kilkunastu do kilkuset sztuk.
- 1983-1989 - W okresie tym nastąpił lawinowy ilości emitowanych znaczków. Wokresie tym działało sto kilkadziesiąt poczt, m.in. Poczta Solidarność, Poczta Solidarności Walczącej, Poczta Rolników, Poczty NZS, FMW, WiP, Poczta KPN, Homo Homini, Polowa, ZNOW, Niepokorni. Ilość znaczków wyemitowanych w tym okresie jest praktycznie niemożliwa do oszacowania. Uśredniając szacunki zbieraczy, można przyjąć (uwzględniając wszelkie odmiany kolorów druku i papieru oraz odmiany papieru), że w kolportażu znalazło się ok. 20 000 znaczków.
Znaczki z początkowych lat (1983-1986) są rzadsze i trudniej dostępne. Wynika to z niższych nakładów, które determinowane były używanymi technikami druku jak również wpadek i konfiskat przez organy bezpieczeństwa. Niektóre z nich ocalały w kilkunastu egzemplarzach, najczęściej te, które udało się ukryć przed konfiskatą. Znaczki z tego okresu są oczywiście cenniejsze filatelistycznie.
Znaczki, koperty ze znaczkami i okolicznościowymi kasownikami wydawano w Warszawie, Krakowie, Pozniu, Wrocławiu, Gdańsku, Szczecinie, ale także w Wałbrzychu, Katowicach, Bydgoszczy, Rzeszowie, Lublinie i wielu innych miastach. Większość tych walorów to dzieła sztuki graficznej i poligraficznej, znaczki wielokolorowe, ząbkowane profesjonalnie, a nawet z klejem. Tematyka znaczków poczt podziemnych jest różnorodna. Dominuje tematyka historyczna: powstania, J. Piłsudski, II Rzeczpospolita, II wojna światowa, ruch oporu, zrywy wolnościowe po 1945 roku. Znaczny procent stanowią znaczki poświęcone szeroko rozumianej opozycji z dominującą rolą NSZZ Solidarność, reakcja filatelistyczna na bieżące wydarzenia w kraju i zagranicą. Znaczny udział stanowią znaczki o tematyce religijnej, gdzie dominują znaczki poświęcone Janowi Pawłowi II, ale są w tej grupie znaczki z architekturą sakralną. Bogato reprezentowany jest rownież humor w filatelistyce, gdzie w sposób karykaturalny przedstawia się gen. Jaruzelskiego i Urbana. Tematy przedstawione na znaczkach poczty podziemnej to zwierciadło tamtych lat, niewyczerpane źródło informacji i niekiedy zabawnych anegdot.
Za kres działalności poczt popdziemnych przyjmuje się rok 1989, kiedy to odbyły się częściowo wolne wybory parlamentarne, a organizacje dotychczas działające nielegalnie zostały zalegalizowane. Niektóre z byłych poczt podziemnych jak Poczta Solidarność, Poczta KPN czy Poczta Komitet Katyński emitowały znaczki jeszcze w latach 1990 - 91.
Znaczki poczt podziemnych są kolekcjonowane, prezentowane na wystawach i pokazach, opisywane i katalogowane zarówno w kraju jak i zagranicą, m.in w Paubaix we Francji i Rapperswil w Szwajcarii oraz w polskim trzytomowym katalogu warszawskim.

Źródło: Gliwicki Klub Kolekcjonerów

Piłsudski Józef Klemens, pseudonimy Wiktor, Mieczysław (1867-1935), działacz niepodległościowy, polityk, mąż stanu, marszałek. Pochodził z niezamożnej rodziny ziemiańskiej o starych tradycjach niepodległościowych.
1886 wysłany na studia medyczne do Charkowa, prowadził działalność rewolucyjną i niepodległościową wśród studentów. Przypadkowo zamieszany w przygotowanie zamachu na cara Aleksandra III, aresztowany w Wilnie 1887 i zesłany na Syberię, gdzie przebywał w latach 1888-1892.
Początki działalności politycznej w PPS
Po powrocie wstąpił do organizującej się Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) i od 1893 został członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego (CKR) oraz redaktorem naczelnym Robotnika. 1900 ponownie aresztowany po odkryciu redakcji pisma, pozorował chorobę psychiczną i w 1901 udało mu się zbiec ze szpitala w Petersburgu.
W czasie wojny japońsko-rosyjskiej (1904-1905) udał się do Japonii z propozycją wywołania powstania w Królestwie w zamian za pomoc finansową dla strony polskiej. W latach 1905-1908 kierował Organizacją Bojową PPS, która przeprowadziła wiele udanych akcji przeciwko zaborcom rosyjskim. Po rozłamie w PPS (1906) objął przywództwo PPS-Frakcji Rewolucyjnej.
Ze względu na trudności w prowadzeniu działalności konspiracyjnej w zaborze rosyjskim przeniósł się do Galicji. Działając w PPS reprezentował kierunek niepodległościowy, wykazywał nieufność do rewolucjonistów rosyjskich i nie widział możliwości współpracy z nimi.
W sprawie niepodległości Polski reprezentował kierunek proaustriacki, liczył na odbudowę państwa polskiego przy pomocy Austro-Węgier. 1906 prowadził rozmowy z komendantem korpusu w Przemyślu w sprawie zgody na działalność polskich organizacji o charakterze antyrosyjskim, w zamian za działalność sabotażowo-dywersyjną i szpiegowską w zaborze rosyjskim. Jego propozycja nie wzbudziła zainteresowania Austriaków.
Tworzenie pierwszych organizacji paramilitarnych
1908 wykorzystując kryzys międzynarodowy wywołany aneksją Bośni i Hercegowiny polecił K. Sosnkowskiemu utworzenie tajnego Związku Walki Czynnej. 1910 na bazie Związku powołano organizacje o charakterze paramilitarnym: Związek Strzelecki we Lwowie z W. Sikorskim i Towarzystwo Strzeleckie w Krakowie, którego przewodnictwo objął osobiście.
Z myślą o zapewnieniu materialnych podstaw działania tym organizacjom, w 1912 na zjeździe w Zakopanem powołał do życia Polski Skarb Wojskowy. W tym samym roku został komendantem wojskowym Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych (KTSSN).
Działalność Piłsudskiego w czasie I wojny światowej
Po wybuchu I wojny światowej ogłosił mobilizację oddziałów strzeleckich. Utworzona w Krakowie kompania kadrowa przekroczyła granicę z Królestwem w dniu 6 VIII 1914. Wobec braku poparcia ze strony mieszkańców zaboru rosyjskiego próba wzniecenia powstania nie powiodła się. Austriacy zażądali wcielenia strzelców do armii austriackiej.
Powstanie Legionów Polskich
W październiku 1914 polecił utworzenie na ziemiach zaboru rosyjskiego Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W wyniku akcji dyplomatycznej posłów polskich w Wiedniu oraz działalności Naczelnego Komitetu Narodowego (NKN) władze austriackie wyraziły zgodę na organizację Legionów Polskich.
Objął dowództwo 1 Pułku Legionów, przemianowanego później na 1 Brygadę Legionów, która brała udział w szeregu bitew na froncie galicyjskim. We wrześniu 1916 - wobec braku zainteresowania sprawami Polski ze strony państw centralnych - podał się do dymisji. Po ogłoszeniu Aktu 5 listopada mianowany szefem departamentu wojskowego Tymczasowej Rady Stanu (1916-1917).
Kryzys przysięgowy
Wobec nieuchronności klęski państw centralnych sprowokował tzw. kryzys przysięgowy, za co został osadzony przez Niemców w więzieniu magdeburskim w lipcu 1917.
Odzyskanie przez Polskę niepodległości
Powrócił do Warszawy 10 XI 1918, w dniu 11 XI Rada Regencyjna przekazała mu władzę wojskową. Powołany w dniu 22 XI 1918 przez rząd J. Moraczewskiego (powstały 18 XI) na urząd Tymczasowego Naczelnika Państwa. W styczniu 1919 wybrany przez Sejm Ustawodawczy na Naczelnika Państwa.
Wojna polsko - bolszewicka i federalistyczne plany Józefa Piłsudskiego
Dążąc do odbudowy państwa polskiego prowadził wojnę z bolszewicką Rosją 1919-1920, zakończoną korzystnym dla Polski pokojem ryskim (1921). W czasie wojny dał się poznać jako doskonały strateg, przygotowując plan i przeprowadzając udaną Bitwę Warszawską, która miała decydujące znaczenie dla wyniku wojny. W 1919 z jego inspiracji generał L. Żeligowski zajął Wilno.
Nie zrealizował planów odbudowy Ukrainy i Białorusi sprzymierzonych z Polską. W marcu 1920 mianowany marszałkiem, do grudnia 1922 piastował godność Naczelnika Państwa i Naczelnika Wojska Polskiego. Uchwalona w 1921 Konstytucja marcowa nie przewidywała tych stanowisk.
W grudniu 1922 zrezygnował z ubiegania się o prezydenturę. Pozostał na stanowisku ministra wojny i generalnego inspektora sił zbrojnych do czerwca 1923. Po zabójstwie prezydenta G. Narutowicza i utworzeniu rządów Chjeno-Piasta zrezygnował ze wszystkich stanowisk i wycofał się z życia politycznego.
Przewrót majowy
1926 po odrzuceniu przez prezydenta S. Wojciechowskiego propozycji utworzenia rządu z A. Skrzyńskim jako premierem, dokonał zamachu wojskowego (przewrót majowy). Odrzucił proponowaną mu prezydenturę, w nowym rządzie formalnie sprawował funkcję ministra wojny i generalnego inspektora sił zbrojnych. W latach 1926-1928 i 1930 był dwukrotnie premierem.
Rządy sanacji
Pod hasłami zwalczania "sejmowładztwa" i "partyjniactwa" oraz "sanacji życia politycznego" zwalczał opozycję. Doprowadził m.in. do rozbicia Centrolewu i procesu brzeskiego, co zapewniło zdecydowane zwycięstwo Bezpartyjnemu Blokowi Współpracy z Rządem w wyborach 1930. Opracowana pod wpływem zgrupowanych wokół niego sił politycznych Konstytucja kwietniowa (1935) znacznie zwiększała uprawnienia prezydenta i rządu.
Dążył do stworzenia systemu bezpieczeństwa państwa poprzez zawarcie dwustronnych umów o nieagresji z ZSRR (1932) i Niemcami (1934). Szukał możliwości zawarcia trwałych sojuszy z Francją i Anglią. 1932 z uwagi na pogarszający się stan zdrowia prowadzenie polityki zagranicznej powierzył J. Beckowi, sprawy krajowe W. Sławkowi. Pochowany został w krypcie zasłużonych na Wawelu.
Po śmierci Piłsudskiego na czele obozu sanacji stanął jego najbliższy, długoletni przyjaciel i współpracownik, E. Rydz-Śmigły. Autor Pism zbiorowych (1937).

Józef Klemens Piłsudski - fotografia: WIKIPEDIA