Awers i rewers: wykonany techniką 3D

Każdy żeton w serii został wyemitowany w mosiądzu - 800 szt, srebrze (Ag.925) - 100 szt., srebrze (Ag.925) oksydowanym - 100 szt., mosiądzu platerowanym srebrem (Ag.999) - 200 szt. i mosiądzu platerowanym złotem 24K - 100 szt.

Każdy z żetonów na awersie przedstawia znak zodiaku, na rewesie sławnego człowieka, urodzonego pod tym znakiem.

Panna (łac. Virgo) – gwiazdozbiór zodiakalny, znajdujący się w rejonie równika niebieskiego. Według starożytnych wyobraża on pannę trzymającą w ręku kłos. Przedstawia zazwyczaj grecką boginię sprawiedliwości Dike, która odeszła od ludzi, gdy zakończył się srebrny wiek, ale również boginie pełniące podobne funkcje w innych kulturach (w Mezopotamii – Astarte, w Egipcie – Izyda, w Grecji – Atena lub Erigone, córkę Ikariosa, która po śmierci została zabrana przez Dionizosa na niebo).
Panna jest drugim pod względem wielkości gwiazdozbiorem i zarazem największym spośród zodiakalnych.
Najjaśniejsza gwiazda Panny, Spica (α Virginis, Kłos), o jasności 0,98 jest 14. pod względem jasności gwiazdą na niebie.
W Pannie oraz sąsiednim gwiazdozbiorze, Warkoczu Bereniki, znajduje się najbliższa nam duża gromada galaktyk – Gromada w Pannie, zawierająca ok. 2000 galaktyk, oddalona o ok. 48 milionów lat świetlnych.

Symbol znaku

Goethe Johann Wolfgang von (1749-1832), najwybitniejszy niemiecki poeta i jeden z najbardziej znaczących w skali światowej, dramaturg, prozaik, uczony, polityk. Związany z romantyzmem, nie zerwał nigdy więzów łączących go z klasycyzmem. Był również myślicielem i uczonym, znawcą wielu dziedzin wiedzy oraz sztuki. Studia prawnicze w Lipsku i Strasburgu.
1775 osiadł w Weimarze, gdzie pozostał do końca życia. Pełnił różne funkcje na dworze księcia sasko-weimarskiego, dochodząc do rangi prezydenta Izby Finansów. 1782 nobilitowany. 1791-1817 kierował teatrem oraz wszystkimi instytucjami oświatowo-kulturalnymi księstwa. 1786 wyjechał na dwa lata do Włoch, co wywarło duży wpływ na jego twórczość. Najbliższa przyjaźń łączyła go z wielkim poetą romantycznym F. Schillerem. Zmarł w całkowitym osamotnieniu, po zgonie żony i jedynego syna.
Twórczość
Autor głośnej powieści Cierpienia młodego Wertera (1774, wydanie polskie 1874). W pierwszym okresie weimarskim pisał liryki i ballady, jak Król olch, a także znane dramaty: Ifigenia w Taurydzie (1787, wydanie polskie 1833), Egmont (1787, wydanie polskie 1885), Torquato Tasso (1789, wydanie polskie 1861).
Ostatnia dekada XVIII w. przyniosła rozkwit różnorakiej twórczości Goethego m.in.: satyryczny epos Lis przechera (1794, wydanie polskie 1877), ballady Uczeń czarnoksiężnika czy Poszukiwacz skarbów, epos Herman i Dorota (1798, wydanie polskie 1845), oraz klasyczny Bildungsroman (powieść obyczajowo-dydaktyczna ukazująca rozwój bohatera od dzieciństwa do wieku dojrzałego) pt. Lata nauki Wilhelma Meistra (1796, wydanie polskie wraz z częścią II pt. Lata wędrówki Wilhelma Meistra 1893).
Kolejny okres twórczości Goethego to część I wielkiej tragedii Faust (1806, wydanie polskie 1866), której część druga ukazała się w roku jego śmierci (pracował nad tym dziełem ok. 60 lat). Zbiór liryków Dywan Zachodu i Wschodu (1819, wydanie polskie 1963). Autobiografia Z mojego życia. Zmyślenie i prawda (1809-1831, wydanie polskie 1895). Ponadto prace naukowe, m.in. Zur Farbenlehre (1810).

Johann Wolfgang von Goethe - ilustracja: WIKIPEDIA