Piąty żeton z serii - Zwierzęta Łowne Polski. Wyemitowano również 1 nemrod - Sarna w alpace i srebrze.

Emisja: listopad 2010r.

Polski Związek Łowiecki – ogólnokrajowa organizacja zrzeszająca polskich myśliwych i koła łowieckie. Jego geneza sięga XIX wieku i działalności pierwszych na ziemiach polskich towarzystw łowieckich. Utworzony w 1923 roku w Warszawie Centralny Związek Polskich Stowarzyszeń Łowieckich, przekształcił się w Polski Związek Stowarzyszeń Łowieckich (1929 r.), a następnie przyjął nazwę Polski Związek Łowiecki (1936 r.).
Początkowo PZŁ działał w oparciu o rozporządzenie Prezydenta RP z 3 grudnia 1927 roku „O prawie łowieckim”. Po II wojnie światowej i reaktywowaniu PZŁ podstawę prawną dla działalności łowieckiej określały: dekret z 1952 roku „O prawie łowieckim”, a następnie ustawa z 17 czerwca 1959 roku „O hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim”. W oparciu o ustawę wypracowany został tzw. „polski model łowiectwa”, przyjmujący zasadę nadrzędności ochrony i hodowli zwierząt łownych nad ich eksploatacją, opierający działalność łowiecką na społecznym zaangażowaniu członków PZŁ zrzeszonych w kołach łowieckich prowadzących gospodarkę łowiecką w dzierżawionych obwodach.
Współcześnie działalność Polskiego Związku Łowieckiego reguluje ustawa „Prawo łowieckie” (z 13 października 1995 r.), wraz z aktami wykonawczymi, statut uchwalony przez Krajowy Zjazd Delegatów PZŁ oraz uchwały i zarządzenia wydawane przez władze i organy związkowe. Polski Związek Łowiecki zajmuje się prowadzeniem gospodarki łowieckiej, monitoringu łowieckiego, wspieraniem i prowadzeniem badań z zakresu łowiectwa (np. w Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu), krzewieniem kultury, w tym tradycji, etyki wśród myśliwych i społeczeństwa, strzelectwem myśliwskim, kynologią, trofeistyką, jak również prowadzi działalność szkoleniową kandydatów i myśliwych. W strukturach PZŁ na poszczególnych szczeblach funkcjonują komisje rewizyjne kontrolujące działalność organów związkowych oraz rzecznicy dyscyplinarni i sądy łowieckie, których zadaniem jest dbanie o przestrzeganie prawa i etyki łowieckiej przez myśliwych.
Najwyższą władzą PZŁ jest Krajowy Zjazd Delegatów, który określa główne kierunki działania i zasady realizacji zadań Zrzeszenia. Władzą Związku jest Naczelna Rada Łowiecka, która powołuje organ wykonawczy – Zarząd Główny. Siedziba władz naczelnych PZŁ znajduje się w Warszawie, przy ul. Nowy Świat 35. Organem prasowym PZŁ jest ukazujący się od 1899 roku ogólnopolski miesięcznik „Łowiec Polski”.
Polski Związek Łowiecki liczy ponad 100 tys. członków. W Polsce są 2503 koła łowieckie (zrzeszające ok. 95% wszystkich członków PZŁ), które dzierżawią 4766 obwodów łowieckich. Niezależnie PZŁ prowadzi 43 ośrodki hodowli zwierzyny, których zadaniem jest wzorcowa gospodarka łowiecka przy wykorzystaniu osiągnięć naukowych. Kraj podzielony jest na 49 okręgów, w których funkcjonują okręgowe rady i zarządy.
W ramach PZŁ jako specjalistyczna sekcja działa "Krajowy Klub Sokolników i Ochrony Ptaków Drapieżnych Polskiego Związku Łowieckiego – Gniazdo Sokolników"
Polscy myśliwi mają udział w wielu ważnych działaniach związanych z ochroną przyrody i środowiska naturalnego. Dotyczy to zwłaszcza restytucji zagrożonych gatunków zwierząt takich jak: żubr, łoś, bóbr i sokół wędrowny. Polski Związek Łowiecki jest jednym z założycieli oraz członkiem Międzynarodowej Rady Łowiectwa i Ochrony Zwierzyny CIC (Council International de la Chasse et de la Conservation du Gibier), której kongresy odbywały się także w Polsce (w 1934 i 1973 r. w Warszawie i w 1993 r. w Krakowie). Od 1994 roku Polska jest także członkiem (założonej w 1978 r.) Federacji Związków Łowieckich Krajów EWG – FACE (Federation des Associations des Chasseurs de la C.E.E.) pełniącej rolę organu doradczego Parlamentu Europejskiego w zakresie łowiectwa i ochrony zwierzyny.
Polski Związek Łowiecki w całym okresie działalności wypracował wielki, uznany w świecie dorobek w dziedzinie gospodarki, kultury i sztuki łowieckiej. Posiada doniosłe zasługi w krzewieniu i rozwoju tradycji oraz etyki łowieckiej.

Nimrod (Nemrod) – postać występująca w tradycji żydowskiej i islamskiej, kilkukrotnie wzmiankowana w Biblii; legendarny myśliwy i władca Mezopotamii.

Portret Nemroda w "Promptuarii Iconum Insigniorum " - ilustracja: WIKIPEDIA

Postać Nimroda wspomniana jest w Księdze Rodzaju. Czytamy tam, iż był on "najsławniejszym na ziemi myśliwym" i że "on to pierwszy panował w Babelu /Babilonie/, w Erek /Uruk/ i w Akkad /Akadzie/ i w Kalne /Kalchu?/, w kraju Szinear /Sumer?/" (Księga Rodzaju 10,9-10)
Tradycja żydowska
Pomimo tego, że Biblia jasno tego nie stwierdza, według tradycji żydowskiej to właśnie Nimrod zainicjować miał budowę miasta Babel i tamtejszej wieży. Józef Flawiusz – żydowski historyk z I wieku n.e. - napisał o Nimrodzie: „Stopniowo zaprowadził w państwie ustrój despotyczny; sądził bowiem, że jedynym sposobem oderwania ludzi od bojaźni Bożej jest całkowite uzależnienie ich życia i pomyślności od potęgi władcy. A groził również, że gdyby Bóg chciał jeszcze raz zalać ziemię, potrafi on już sobie przeciw Niemu poradzić: zbuduje wieżę wyższą, niż zdoła dosięgnąć woda, i pomści nawet zagładę przodków. Pospólstwo ochoczo poddało się nakazom (...) [Nimroda], uległość wobec Boga uważając za niewolę. Zaczęli budować wieżę i (...) wieża dźwigała się w górę nadspodziewanie szybko” (Dawne dzieje Izraela, I, IV, 2, 3)
Tradycja islamska
Nimrod przetrwał jako postać w tradycji islamskiej i jest uwieczniony we współczesnych nazwach takich ruin, jak Kalchu (obecne Nimrud) i Borsippa (obecne Birs Nimrud). Nie udało się jednakże zidentyfikować żadnych mezopotamskich źródeł legendy o Nimrodzie.

Sarna (Capreolus capreolus), ssak z rodziny jeleniowatych zamieszkujący głównie obrzeża lasów, pola i łąki Europy (z wyjątkiem północnej Skandynawii), Azji Środkowo-Zachodniej oraz Syberii. Wysokość w kłębie 60-90 cm, długość ciała 95-135 cm, ogona do 5 cm, ciężar 15-50 kg. Samce większe i cięższe od samic, mają poroże zwane parostkami, o silnym uperleniu (drobne guzki na powierzchni poroża), najczęściej z trzema odnogami. Tułów smukły, kończyny długie, cienkie, zakończone spiczastymi racicami. Sierść gładka, latem ubarwiona żółtobrązowo lub czerwonobrązowo, zimą gruba, szorstka, z niewielką ilością delikatnej podściółki puchowej, szarobrązowa, czasem z czerwonawym odcieniem, spód ciała jaśniejszy. Rzadko zdarzają się osobniki białe lub czarne. Oczy duże, na górnej powiece długie rzęsy.
Sarny żyją w niewielkich stadach albo pojedynczo, prowadzą zasadniczo dzienny tryb życia, jednak w rejonach częstych polowań lub np. o dużym ruchu turystycznym żerują głównie o zmierzchu i nocą. Żywią się trawami, ziołami, pędami, liśćmi, korą drzew i krzewów, owocami, niekiedy grzybami, często wyrządzają szkody wśród pól uprawnych. W jesieni w lasach liściastych jednym z głównych składników pożywienia saren są żołędzie.
Okres godowy przypada na lipiec i sierpień, czasem na przełom listopada i grudnia, ciąża trwa 165 lub 285 dni, w zależności od okresu godowego. Samica rodzi 1, rzadziej 2 młode o brunatnym grzbiecie pokrytym białymi cętkami, dojrzewające w wieku ok. 18 miesięcy. W Polsce sarna jest zwierzęciem łownym z okresem ochronnym, cenionym dla mięsa, skóry i poroża, stanowiącego trofeum myśliwskie.

Sarna - fotografia: WIKIPEDIA