*- nakład 4 000 szt., w tym 1 000 szt. wybito stemplem odwróconym

Wyemitowano żetony:
- 10 miedziaków chroniących przyrodę - TARPAN / mosiądz, stempel zwykły - 3 000 szt. i stempel zwykły-odwrócony - 1 000 szt.,
- 10 miedziaków chroniących przyrodę - TARPAN / mosiądz srebrzony, stempel zwykły - 300 szt. i stempel zwykły-odwrócony - 100 szt.

Instytut Ochrony Przyrody PAN – instytut naukowy Polskiej Akademii Nauk z siedzibą w Krakowie.
Dyrektorem Instytutu jest prof. dr hab. Henryk Okarma.
W 1953 roku został powołany Zakład Ochrony Przyrody PAN, wyspecjalizowana, samodzielna placówka naukowa działająca na rzecz ochrony przyrody. Organizatorem i pierwszym kierownikiem Zakładu był prof. Władysław Szafer. W 1978 roku placówkę przemianowano na Zakład Ochrony Przyrody i Zasobów Naturalnych PAN, a w 1993 roku Zakład został przekształcony, decyzją Prezydium PAN, a potem Prezesa Rady Ministrów, w Instytut Ochrony Przyrody PAN.

Tarpan (Equus gmelini) – gatunek doszczętnie wytępionego dzikiego konia. Zamieszkiwał obszary leśne Europy. Przez niektórych badaczy jest uważany za jednego z przodków konia domowego.
Koń mały, liczący w kłębie ok. 130 cm. Maść myszata. Na grzbiecie ciemna, wyraźna pręga przebiegająca wzdłuż kręgosłupa oraz pręgowane nogi, co jest cechą charakterystyczną ras prymitywnych. Grzywa krótka i stojąca.

Jedyne znane zdjęcie żywego tarpana, wykonane w końcu XIX wieku w moskiewskim zoo - fotografia: WIKIPEDIA

Tarpan dziś
W okolicach Puszczy Białowieskiej tarpany przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały one rozdane okolicznym chłopom, tam w wyniku krzyżowania z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Ów naukowiec rozpoczął w 1936 roku pracę nad odtworzeniem dzikich tarpanów leśnych w Puszczy Białowieskiej na bazie koni polskich. W czasie II wojny światowej hodowla ta została zniszczona, a część koników wywieziono do Niemiec. W 1949 ocalałe koniki trafiły do Popielna, tam w Instytucie Genetyki i Hodowli Doświadczalnej PAN prowadzi się nad nimi badania naukowe i hodowlę zachowawczą. Przebywają one na otwartej przestrzeni, opieka ogranicza się do podawania siana w zimie. W podobnych warunkach są też utrzymywane w Stacji Doświadczalnej Akademii Rolniczej w Poznaniu.

Puszcza Białowieska - kompleks leśny położony na terenie Polski i Białorusi, odznaczjący się dużymi walorami przyrodniczymi i historycznymi.
Rozległy masyw leśny dziś nazywany Puszczą Białowieską składa się z czterech dawnych łączących się ze sobą puszczy. Zdecydowanie największą z nich i leżącą w centalnej części jest Puszcza Białowieska w jej ścisłych historycznych granicach. Od północnego zachodu łączy się z nią niewielka Puszcza Ladzka leżąca na wschód od miejscowości Narew, od północnego wschodu leżąca w większość na Białorusi Puszcza Świsłocka a od południowego wschodu, również należąca do Białorusi, Puszcza Szereszewska. Jeszcze w XVI wieku do Puszczy Białowieskiej przylegały ponadto puszcze Jałowska, Błudowska, Czrniłowska i Łyskowska łączące się z kolejnymi puszczami tworząc kompleks lasów sięgający Pojezierza Suwalskiego na północy i wnikający w głąb dzisiejszego terytorium Białorusi aż do terenów Polesia. W przeciągu ostatnich 300 lat sama Puszcza Białowieska uległa zmniejszeniu o ok. 45%.
Dzisiejszy kompleks leśny Puszczy Białowieskiej leży na pograniczu Polski i Białorusi zajmując około 1500 kilometrów kwadratowych, w czego część polska stanowi nieco ponad 42% powierzchni. Maksymalna rozciągłość drzewostanów to 55 km ze wschodu na zachód i 51 km z południa na północ. Za geograficzny środek puszczy uznaje się miejscowość Białowieża. Położenie polskiej części kompleksu wyznaczają współrzędne 23°31´ – 24°21´ (E) długości geograficznej wschodniej i 52°29´ – 52°57´ (N) szerokości geograficznej północnej.
Według regionalizacji fizycznogeograficznej Polski zajęte przez Puszcze Białowieską tereny leżą w Europie Wschodniej na Niżu Zachodniorosyjskim w podprowincji Wysoczyzn Podlasko-Białoruskich. W obrębie tej podprowincji należy ona do makroregionu Niziny Północnopodlaskiej i mezoregionu Równina Bielska. Według regionalizacji przyrodniczo-leśnej puszcza należy do Dzielnicy Puszczy Białowieskiej w obrębie Krainie Mazursko–Podlaskiej.
Większość polskiej części Puszczy Białowieskiej zarządzana jest przez Nadleśnictwa Białowieża, Hajnówka i Browsk w ramach Leśnego Kompleksu Promocyjnego "Lasy Puszczy Białowieskiej".