*- nakład 500 szt., w tym 250 szt. wybito stemplem odwróconym

Moja gmina... Białowieża

Wyemitowano żetony 10 kwartników białowieskich - Białowieża w mosiądzu i mosiądzu platerowanym srebrem.

Białowieża (białorus. Белавежа-Bieławieża) — duża wieś w Polsce, w województwie podlaskim, w powiecie hajnowskim, w gminie Białowieża, mająca charakter małomiasteczkowy, położona nad Narewką, na Równinie Bielskiej.
Wieś jest siedzibą gminy Białowieża oraz Białowieskiego Parku Narodowego, obejmującego 17% polskiej części Puszczy Białowieskiej. Białowieża jest także siedzibą sołectwa obejmującego miejscowości: Podolany, Krzyże i Zastawa. W Białowieży znajdują się Białowieska Stacja Geobotaniczna, początkowo Polskiej Akademii Nauk, obecnie Uniwersytetu Warszawskiego, Instytut Biologii Ssaków Polskiej Akademii Nauk oraz Europejskie Centrum Lasów Naturalnych Instytutu Badawczego Leśnictwa. W okresie międzywojennym gminę Białowieży zamieszkiwało około 9500 osób, w roku 1970 - 3566 osób, w roku 1980 - 3476 osób.
Miejscowość leży przy drodze wojewódzkiej nr 689 biegnącej z Bielska Podlaskiego. Od 2005 roku w Grudkach, oddalonych od Białowieży o 4 km, znajduje się pieszo-rowerowe polsko-białoruskie przejście graniczne. Białowieża jest punktem końcowym (czynnej do 1994 roku) linii kolejowej do Hajnówki (niezrealizowany projekt z lat 30. XX wieku przewidywał dalsze przedłużenie tej linii przez Prużanę w dawnym województwie poleskim, aż do trasy linii kolejowej Brześć-Mińsk).
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.

BIAŁOWIESKI PARK NARODOWY, od 1921 teren chroniony, od 1932 rezerwat (powierzchnia 4693 ha), od 1947 zatwierdzony jako park narodowy; powierzchnia 5348 ha (53,48 km2), w tym pod ścisłą ochroną 4747 ha; zajmuje niżowe tereny Puszczy Białowieskiej, prawie w całości leśne; przeważają grądy (lasy dębowo-grabowo-lipowe z domieszką świerka), są też łęgi, olsy i łozowiska oraz bory: mieszane, sosnowe, świerkowe i bagienne; występuje ok. 1000 gatunków roślin, ok. 100 gatunków grzybów oraz ok. 11 000 gatunków zwierząt (m.in. żubr, łoś, ryś, jeleń, sarna, wilk, dzik, głuszec, orzeł przedni); światowy Rezerwat Biosfery UNESCO.
Żubr (Bison bonasus), ssak zaliczany do rodziny krętorogich z rzędu parzystokopytnych, jedyny żyjący do dziś gatunek rodzaju Bison na obszarze Starego Świata.
Zamieszkuje lasy mieszane, zawsze w pobliżu bagien, rzek lub zbiorników wodnych. Największy dziki ssak zamieszkujący Europę, osiąga do 2 m wysokości w kłębie, długość ciała 2,4-3,5 m, ogona do 80 cm, ciężar największych osobników (byków) może przekraczać 1000 kg. Samice (krowy) znacznie mniejsze od samców. Ciało masywne, linia grzbietu wznosząca się od tyłu do kłębu, na głowie krótkie, mocne rogi, wygięte ku środkowi, sierść gęsta, krótka, wełnista, nieco dłuższa na głowie i w przedniej części ciała, szczególnie na czole, podgardlu, szyi i przednich kończynach, ubarwiona szarobrązowo, często z rudawym odcieniem.
Żubr jest aktywny w dzień, żyje w stadach liczących kilka lub kilkanaście sztuk, złożonych z jednego dorosłego byka, krów oraz młodych, niekiedy także kilku młodych samców. Roślinożerny. Ciąża trwa 254-285 dni, samica rodzi 1, rzadko 2 młode. Samce dojrzewają w wieku 2 lat, samice w 4. roku życia. Żubr żyje ok. 30-35 lat.

Żubr - fotografia: WIKIPEDIA