Władysław I Herman (ur. między 1042 a 1044 r., zmarł 4 VI 1102 r.).  Młodszy syn Kazimierza Odnowiciela i księżniczki kijowskiej Dobroniegi Marii, młodszy brat Bolesława II Śmiałego.

Osadzony na tronie w 1079 r. (po wygnaniu Bolesława II Śmiałego) przez dążących do osłabienia władzy książęcej możnowładców, wśród których szczególnie duże znaczenie osiągnął palatyn książęcy Sieciech, sprawujący faktycznie autokratyczne rządy. Opozycja wysunęła przeciwko księciu jego starszego syna - Zbigniewa. Za namową Sieciecha Władysław Herman podjął walkę z opozycją i Zbigniewem, który w 1093 r. zajął Śląsk.

Władysław Herman został zmuszony przez swych synów - Zbigniewa i Bolesława Krzywoustego, do usunięcia Sieciecha. Podzielił również między nich ziemie - Zbigniew otrzymał Wielkopolskę, Kujawy i ziemię łęczycko-sieradzką, Bolesław Krzywousty - Śląsk i Małopolskę. Przy Władysławie pozostało Mazowsze (Płock pełnił rolę stolicy) i władza zwierzchnia nad synami. Podział ten utrzymał się do 1102 r.

W polityce zagranicznej zapewnił sobie poparcie Czech, co zostało potwierdzone ok. 1078 r. przez zawarcie małżeństwa z córką księcia czeskiego, Judytą. Rezygnując z dążeń do uzyskania korony, nawiązał bliskie stosunki z dworem węgierskim. Po śmierci księżnej Judyty pojął za żonę w 1086 r.  siostrę cesarza Henryka IV i wdowę po królu węgierskim Salomonie, Judytę Marię Salicką. przypieczętowane ok. 1088 małżeństwem z Judytą Marią, siostrą cesarza Henryka IV. W 1098 r.

Jego panowanie to okres osłabienia państwa Piastów. Narastały tendencje odśrodkowe, możnowładztwo umacniało się kosztem księcia (Władysław Herman nie zabiegał nigdy o koronę królewską). Zmarł w 1102 r. Został pochowany w katedrze płockiej.