Senat RP w I Rzeczypospolitej, od schyłku XV wieku, był wyższą izbą Sejmu. W skład Senatu I Rzeczypospolitej wchodzili biskupi katoliccy oraz, pochodzący z nominacji królewskiej, wyżsi urzędnicy państwowi (wiryliści).
W II Rzeczypospolitej instytucja Senatu została przywrócona konstytucją marcową. Od roku 1921; senatorowie byli wybierani w wyborach powszechnych – w sumie pięć razy aż do wybuchu wojny w 1939 r. Konstytucja kwietniowa z 1935 znacznie ograniczyła czynne prawo wyborcze do Senatu - przysługiwało ono niewiele ponad 100 tys. wyborców. Senat spełniał rolę izby korygującej projekty ustaw uchwalonych wcześniej przez izbę niższą - Sejm. W PRL, po II wojnie światowej, instytucja Senatu została zniesiona na podstawie wyników referendum w 1946 r., które zostały sfałszowane.
Po przywróceniu Senatu w 1989 r., miejscem jego posiedzeń do maja 1991 r. była Sala Kolumnowa w Sejmie. Obecnie posiedzenia odbywają się w Sali Obrad w budynku Senatu, mieszczącym się w kompleksie parlamentarnym tuż obok budynku Sejmu.