Moneta była bita również w srebrze o nominale 40 lilii.

Mikstat (niem. Mixtadt, Mixstadt, Mixtad) to miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie ostrzeszowskim, położone na Wzgórzach Ostrzeszowskich, na wysokości 215-220 m nad poziomem morza. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Mikstat.
Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 1832 mieszkańców.

Herb Mikstatu - ilustracja: WIKIPEDIA

Mikstat leży w odległości około 10 km od Ostrzeszowa i około 25 km od Ostrowa Wielkopolskiego. Przez miasto przechodzi droga wojewódzka nr 447: Antonin-Grabów nad Prosną.
Początki miejscowości sięgają X wieku. Pierwotnie Mikstat nosił nazwę Mixstadt (niem. Mücke – komar, Stadt – miasto). Nazwa wywodzi się od pobliskiej wsi Komorów. Prawa miejskie otrzymał około roku 1366. Wydano wówczas przywilej, w którym Janko – syn Mikołaja Zaremby, pan i dziedzic na Komorowie – sprzedaje wójtostwo w mieście Mixtad. Po pożarze (1479) odbudowane w roku 1528 otrzymało od Zygmunta Starego powtórny akt lokacyjny co przyczyniło się do ożywienia gospodarczego w mieście. W 1590 Zygmunt III Waza nadaje miastu przywilej na cztery jarmarki w roku. Od czasów zaborów stopniowo tracił na znaczeniu. W 1942 roku landrat ostrowski podjął decyzję o przesiedleniu w okolicę miasta ok. 2000 Polaków (tzw. Polenreservat) – robotników przymusowych. W 1943 akcję zarzucono. Obecnie związany z powiatem ostrzeszowskim, w przeszłości także z powiatem ostrowskim (1934-1955) i kępińskim (przed 1934 – przejściowo należał do niego Ostrzeszów wraz z okolicami). W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. kaliskiego. Z Mikstatem związani są także poseł Andrzej Grzyb i pedagog i budowniczy Bogdan Toboła, w Mikstacie urodził się także Rafał Dutkiewicz – prezydent Wrocławia.

Bielik (zwyczajny) (Haliaeetus albicilla) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae).
Zamieszkuje północną, środkową i wschodnią Europę, Islandię, wschodnią Grenlandię aż po wschodnią Azję na północ od Himalajów. Na wielu europejskich stanowiskach odnotowano zanik tego ptaka. Głównie północne populacje, np. syberyjskie, są wędrowne (zimują na południu), pozostałe są osiadłe.
W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy spotykany na całym niżu, ale głównie na zachodzie i północy kraju (635-720 par – kraj ten jest jedną z największych jego ostoi, podczas gdy w Europie ok. 2400 par). Najliczniej występuje na Pomorzu Zachodnim: w rejonie Zalewu Szczecińskiego w lasach na wyspie Wolin (Woliński Park Narodowy) i w Puszczy Wkrzańskiej oraz na Pojezierzu Myśliborskim i Drawskim. Drugim co do liczebności obszarem jest północno-wschodnia Polska (Pojezierze Olsztyńskie, Mrągowskie i Iławskie oraz Równina Mazurska i Kraina Wielkich Jezior Mazurskich). Widuje się go głównie pojedynczo, choć w Dolinie Baryczy po spuszczeniu wody z tamtejszych stawów można dostrzec stada bielików złożone 50-60 osobników, które zbierają się by wyłapać ryby z błotnistych kałuży. Spotykany jest również na wschodzie Polski przy większych zbiornikach wodnych (chodzi tu o żywność, szczególnie o ryby), nawet w warszawskim odcinku Wisły. Dzięki wprowadzeniu w Polsce ochrony miejsc jego gniazdowania staje się ptakiem coraz częściej spotykanym. Może nielicznie zimować na wodach śródlądowych, ale poza rewirami lęgowymi. Gdy one zamarzną przenosi się nad rzeki lub morze.
W Europie Środkowej to ptak osiadły lub częściowo wędrowny. Dalekie przeloty na południe lub południowy zachód wykonują ptaki młode. Do tej części Starego Kontynentu przylatują też północne populacje, np. z Norwegii do Niemiec i Polski.
Bielik błędnie uważany jest za orła, podczas gdy zaliczany bywa do odrębnej podrodziny – orłanów.

Bielik (zwyczajny) - fotografia: WIKIPEDIA