Moneta, z wizerunkiem Georga Philippa Telemanna, jednego z najwybitniejszych kompozytorów barokowych, związanego z zamkiem pszczyńskim, wydano z okazji XXXI Wieczorów u Telemanna (23-24.10.2009).

Wyemitowano również 4 sonaty w srebrze.

Georg Philipp Telemann (ur. 14 marca 1681 w Magdeburgu, zm. 25 czerwca 1767 w Hamburgu) – niemiecki kompozytor okresu baroku. Przedstawiciel stylu galant.
W r. 1685 zmarł jego ojciec. Muzyką zaczął się interesować w wieku 10 lat, w wieku 12 lat napisał pierwszą operę. Jednak jego talent nie był akceptowany przez rodzinę, która chciała, by zdobył bardziej lukratywny zawód. Jego matka skonfiskowała mu wszystkie instrumenty i w r. 1693 wysłała do szkoły w Zellerfeld, gdzie uczył się do r. 1698. Ale superintendent tej szkoły zaakceptował talent muzyczny swego ucznia i Telemann nadal komponował muzykę i na własną rękę rozszerzał swe umiejętności muzyczne. W czasie, gdy kontynuował naukę w Gymnasium Andreanum w Hildesheim, był już multiinstrumentalistą, który niemal wyłącznie sam nauczył się gry na flecie prostym i flecie poprzecznym, szałamai, oboju, puzonie, organach i klawesynie, skrzypcach, violi da gamba i kontrabasie. Od r. 1701 studiował prawo na uniwersytecie w Lipsku. W mieście tym pracował też jako organista. Po studiach przebywał w różnych miastach w Niemczech a także w Żarach na Łużycach, gdzie miał okazję poznać muzykę ludową.
W 1702 r. został dyrektorem muzycznym opery w Lipsku. W 1704 r. objął stanowisko organisty przy Nowym Kościele (obecnie kościół Św. Mateusza) w Lipsku, gdzie założył Collegium Musicum dla młodzieży studenckiej. W 1705 r. został kapelmistrzem hrabiów Promnitz; podczas pobytu w Żarach (Sorau) oraz w Pszczynie i Krakowie Telemann poznał muzykę polską. Od 1708 r. był kapelmistrzem na dworze w Eisenach (gdzie zaprzyjaźnił się z Johannem Bernhardem Bachem i z działającym w niedalekim Weimarze Johannem Sebastianem Bachem), od 1712 r. we Frankfurcie n. Menem; od 1721 r. był kantorem i dyrygentem muzyki kościelnej w Hamburgu.

Georg Philipp Telemann - ilustracja: WIKIPEDIA

Zamek w Pszczynie – dawna rezydencja magnacka w Pszczynie na Górnym Śląsku, powstała w XI lub XII w., od tego czasu wielokrotnie przebudowywana. W średniowieczu własność między innymi książąt opolsko-raciborskich, książąt opawskich i książąt cieszyńskich. W latach 1548–1765 należał do śląskiego rodu Promnitzów, 1765–1847 książąt Anhalt-Köthen-Pless a od 1847 książąt Hochberg von Pless z Książa. W latach 1870–1876 dokonali oni przebudowy zamku, na skutek której uzyskał on swój obecny kształt architektoniczny w stylu neobarokowym. Wraz z zabytkowym parkiem krajobrazowym w stylu angielskim o powierzchni 156 ha tworzy zespół pałacowo-parkowy. W 1946 zamieniony na muzeum, obecnie działające pod nazwą Muzeum Zamkowe w Pszczynie. W przeciwieństwie do wielu innych zamków i pałaców na Śląsku, zniszczonych na skutek działań II wojny światowej i bezpośrednio po niej, w Zamku w Pszczynie zachowało się oryginalne wyposażenie i meble, które sprawiają, że jest on obecnie jednym z najcenniejszych zabytków architektury rezydencjonalnej w Polsce.

Zamek w Pszczynie - fotografia: WIKIPEDIA