Moneta była bita również w mosiadzu o nominale 4 dukaty oraz w srebrze o nominale 150 dukatów (inne wizerunki).

Leszno (niem. Lissa) – miasto na prawach powiatu w województwie wielkopolskim, położone w zachodniej części Polski, pomiędzy dwoma dużymi centrami gospodarczymi – Poznaniem i Wrocławiem. Zamieszkuje je 64 338 mieszkańców na powierzchni 31,9 km², co daje miastu siódmą lokatę pod względem wielkości w województwie.

Herb Leszna - ilustracja: WIKIPEDIA

Jako wieś wzmiankowane 1393. Prawa miejskie 1547. W XVI-XVII w. miasto prywatne, siedziba rodu Leszczyńskich, protektorów reformacji, ośrodek przybyłych z Czech i Moraw braci czeskich oraz tkaczy ze Śląska. W XVI i 1. połowie XVII w. centrum handlu i rzemiosła, zwłaszcza sukiennictwa, płóciennictwa, później także jedwabnictwa i garbarstwa. Z inicjatywy Leszczyńskich powstała szkoła protestancka (późniejsze gimnazjum), w której wykładał przybyły 1628 z Moraw J.A. Komeński.
W XVII w. w Lesznie były 2 drukarnie, biblioteka, odbywały się synody generalne. 1656 spalone przez wojska polskie za otwarcie bram miasta Szwedom, ponownie 1707 przez wojska saskie. W 2. połowie XVIII w. ośrodek rzemiosła, handlu suknem, zbożem i mąką. Duże skupisko Żydów, jedna z najważniejszych gmin żydowskich w Polsce. Od 1793 pod zaborem pruskim. W XIX w. rozwinął się przemysł odlewniczy. Żywy ośrodek polskości. 1834-1850 ukazywało się czasopismo Przyjaciel Ludu. Mieszkańcy Leszna brali udział w powstaniu wielkopolskim 1918-1919. 1920 powróciło do Polski. Podczas II wojny światowej Niemcy dokonywali masowych egzekucji i wysiedlili około 80% ludności. 1939-1945 funkcjonowało więzienie, 1941-1943 obóz pracy dla Polaków i Żydów.
Od 1975 stolica województwa. Ośrodek usługowy i przemysłowy. Zakłady przemysłu metalowego, elektrotechnicznego, włókienniczego, odzieżowego, spożywczego (młyny, gorzelnia), materiałów budowlanych. Fabryka pomp. Węzeł kolejowy. Centrum Wyszkolenia Lotniczego Aeroklubu RP.

Stanisław Leszczyński (1677-1766), król Polski 1704-1709 i 1733-1736. Ojciec Marii, żony króla Francji Ludwika XV. Wojewoda poznański od 1699. Jako poseł na sejm elekcyjny przeciwny wyborowi Augusta II Mocnego.
W czasie wojny północnej (1700-1721), wraz z prymasem M. Radziejowskim i hetmanem wielkim koronnym H. Lubomirskim, stanął na czele konfederacji w Środzie (1703) domagającej się abdykacji króla. Po detronizacji Augusta II przez konfederację generalną w Warszawie, przy poparciu króla Szwecji Karola XII, w 1704 otrzymał tron polski.
1705 zawarł przymierze z królem szwedzkim zezwalające Karolowi XII na utrzymywanie wojska w Polsce oraz na werbunek żołnierzy. W kraju wybuchła wojna domowa pomiędzy zwolennikami Augusta II i Stanisława Leszczyńskiego ("jedni od Sasa, drudzy od Lasa").
1706 w wyniku pokoju w Altranstadt i rezygnacji z korony polskiej przez Augusta II, Stanisław Leszczyński stał się formalnie jedynym królem polskim. 1709 po klęsce Karola XII pod Połtawą, opuszczony przez dotychczasowych zwolenników, emigrował do Turcji, następnie do Szwecji, później do alzackiego Wissembourga. 1733 po śmierci Augusta II, poparty przez swego zięcia Ludwika XV, ponownie został wybrany na króla. Na skutek opozycji magnatów, szlachty i interwencji wojskowej Rosji abdykował 1736. Otrzymał od króla Francji w dożywocie księstwa Bar-le-Duc i Lotaryngię, w których zasłynął jako dobry gospodarz, mecenas nauki i sztuki. Autor dzieła Głos wolny wolność ubezpieczający (1749).

Stanisław Bogusław Leszczyński
Z Bożej łaski król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, inflancki, smoleński, siewierski i czernihowski, książę Lotaryngii i Barrois.