Moneta była bita również w srebrze o nominale 85 ekonomików.

Zespół Szkół Ekonomicznych im. Tadeusza Kotarbińskiego w Radomsku jest jedną z najstarszych szkół średnich w mieście. Jej rodowód sięga września 1924 roku, kiedy to powstała 3 klasowa Koedukacyjna Szkoła Handlowa Polskiej Macierzy Szkolnej. Patronem szkoły od 1984 roku jest Tadeusz Kotarbiński. Słowa patrona „nie mam czasu, aby tracić czas” znajdują odzwierciedlenie w działaniach społeczności szkoły, jej misji i polityce.Na sztandarze szkoły umieszczono motto naszego patrona: „ … stać się godnym szacunku za dobroć, odwagę i prawość…”. Posłużyło ono do opracowania wzorców osobowych dla absolwentów szkoły.W ciągu 85 lat istnienia szkoła  wykształciła wiele pokoleń absolwentów. Są wśród nich kupcy, towaroznawcy, ekonomiści, sprzedawcy, magazynierzy i księgowi. Pracą i życiem potwierdzają dobre przygotowanie do zawodu i aktywność społeczną. Szkoła w swoim programie nauczania skupia się na kształceniu ekonomicznym, także hotelarskim oraz szeroką wiedzą humanistyczną, rozbudza uzdolnienia artystyczne. Wielu naszych absolwentów podejmuje studia ekonomiczne. Niektórzy uczniowie wybrali później zawody prawnika, lekarza i nauczyciela. Obecnie pracuje w naszej szkole spora grupa nauczycieli – absolwentów. Niemal w każdym sklepie naszego regionu spotkamy sprzedawców- absolwentów  Zasadniczej Szkoły Zawodowej bądź Zaocznego Technikum dla Dorosłych. Ponadto posiadamy ośrodek egzaminacyjny,  w którym nasi uczniowie mogą podejść bez stresu do egzaminu w zawodzie sprzedawca, bez konieczności opuszczania miejsca zamieszkania.

Tadeusz Marian Kotarbiński (ur. 31 marca 1886 w Warszawie, zm. 3 października 1981 w Aninie) – polski filozof, logik i etyk, twórca etyki niezależnej, przedstawiciel szkoły lwowsko-warszawskiej, nauczyciel i pedagog, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1929–1951), prezes (1946–1966) i członek honorowy Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, członek honorowy Towarzystwa Naukowego Płockiego, przewodniczący Towarzystwa Kultury Moralnej (1946), przewodniczący Polskiego Towarzystwa Filozoficznego (1927–1975), członek Polskiej Akademii Umiejętności (1946–1951), członek rzeczywisty (1953) i prezes (1957–1962) Polskiej Akademii Nauk, członek Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (1956), przewodniczący Rady Naukowej Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (1957–1968), wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu (1958–1968), przewodniczący Międzynarodowego Instytutu Filozoficznego (1960–1963).

Syn Miłosza Kotarbińskiego – malarza i Ewy Koskowskiej – pianistki. Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie (1906). Studiował filozofię na uniwersytecie we Lwowie pod kierunkiem Kazimierza Twardowskiego. Profesor Uniwersytetu Warszawskiego, rektor Uniwersytetu Łódzkiego (1945–1949), prezes Polskiej Akademii Nauk w latach 1957–1962.
Członek wielu towarzystw naukowych, polskich i zagranicznych, m.in. członek zagraniczny: Akademii Brytyjskiej, francuskiej Académie de Philosophie de Sciences, Akademii Nauk ZSRR, Bułgarskiej Akademii Nauk, Mongolskiej Akademii Nauk, Serbskiej Akademii Nauk, Fińskiego Towarzystwa Naukowego oraz przewodniczący Polskiego Towarzystwa Filozoficznego i prezes Institut International de Philosophie).
Odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1959) oraz Krzyżem Wielkim (1962), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (1954) i Krzyżem Oficerskim (1946) Orderu Odrodzenia Polski. W 1965 otrzymał Komandorię francuskiej Legii Honorowej. W latach 1958–1968 wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W 1972 otrzymał nagrodę państwową I stopnia[3], a w 1979 nagrodę państwową specjalną.
Twórca reizmu – materialistycznej (przy czym termin fizykalizm uznaje się tu czasem za bardziej precyzyjny) koncepcji filozoficznej, pionier i współtwórca ogólnej teorii sprawnego działania, zwanej prakseologią, autor etycznej koncepcji opiekuna spolegliwego. Kotarbiński jest jednym z najbardziej znanych polskich filozofów analitycznych. Międzynarodową pozycję zawdzięcza swoim oryginalnym koncepcjom: systemowi filozoficznemu zwanemu konkretyzmem – rodzajowi materialistycznego monizmu mającemu swoje źródła w semantycznych analizach pojęć filozoficznych; i prakseologii – nowej dziedzinie nauki będącej teorią sprawnego działania. Dodatkowo, w Polsce, rozgłos uzyskał dzięki oryginalnej kontynuacji Twardowskiego zasad ścisłego myślenia oraz aktywnej działalności społecznej i wrażliwości na wszelkie przejawy społecznej niesprawiedliwości. Był on filozofem na starożytną modłę, z jednej strony tworzył i propagował teorie filozoficzne, z drugiej był przykładem godziwego życia.

Tadeusz Kotarbiński