Moneta była bita również w srebrze oksydowanym o nominale 300 fenów.

Puck (kaszub. Pùck lub też Pùckò, niem. Putzig) – miasto w województwie pomorskim, siedziba władz powiatu puckiego i gminy Puck. Leży na Kaszubach u ujścia Płutnicy do Zatoki Puckiej. Według danych z 30 czerwca 2007 miasto miało 11 345 mieszkańców. Puck jest powiatowym centrum ratunkowym, przeciwpożarowym oraz porządku publicznego, ośrodkiem oświatowym w zakresie szkolnictwa ponadgimnazjalnego i specjalnego, lokalnym centrum kulturalnym oraz sportowo-rekreacyjnym.

Herb Pucka - ilustracja: WIKIPEDIA

Puck leży na Pomorzu Gdańskim u ujścia Płutnicy do Zatoki Puckiej, w północno-wschodniej części Kępy Puckiej, na Pobrzeżu Gdańskim.
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa gdańskiego.

„Dorsz Bałtycki” - Pierwszy temat z serii „Ryby Bałtyku”

Dorsze w Bałtyku wyróżnia się jako podgatunek Gadus morhua callarias – dorsz bałtycki. W języku kaszubskim nazywany jest pomuchlą. Dorsz spotykany jest od Cieśnin Duńskich do Zatoki Botnickiej.
Maksymalna długość ciała dorsza bałtyckiego sięga 1,3 m, jednak przeciętna długość ciała jest znacznie mniejsza i waha się od 30-70 cm.
Młode dorsze przebywają w płytkich, przybrzeżnych wodach, natomiast osobniki dorosłe wyłącznie na otwartym morzu. Zazwyczaj dorsz przebywa na głębokości do 220 m, ale czasami schodzi nawet na 600 m. Dorsze żerują głównie przy dnie, czasami w toni. Wiosną dorsz żeruje na głębinach, przez resztę roku spotkać go można na otwartych wodach. Zazwyczaj trzyma się w mniejszych lub większych ławicach.
Dorsz jest drapieżnikiem. Żywi się m.in. rybami z rodziny śledziowatych i babkowatych. Powszechny jest kanibalizm – im większy okaz, tym częściej odżywia się młodymi swojego gatunku. Pogoń za rybami ułatwia mu wrzecionowaty kształt ciała znamionujący dobrych pływaków. Silnie zbudowany i uzębiony pysk jest przystosowany do chwytania zdobyczy, a dobrze rozwinięty wąsik na podbródku pomaga przy penetracji dna.
W Bałtyku połowy dorsza w latach 1950-1970 wahały się w granicach 120-170 tys. ton rocznie, w tym polskie rybołówstwo osiągało 35-60 tys. ton. Lata 80-te określa się jako "złote" dla polskiego rybołówstwa ze szczytem 120 tys. ton. Od roku 2002 oficjalnie deklarowane połowy polskich rybaków w Bałtyku znajdują się na poziomie poniżej 20 tys. ton. Pomimo tego polskie rybołówstwo osiąga najlepsze wyniki połowowe dorsza ze wszystkich krajów nadbałtyckich.
Dawniej dorsz był rybą powszechnie dostępną. Potrawy z niego były pożywieniem ubogich, a także potrawą zastępującą mięso w dniach katolickiego postu. Dzisiaj status dorsza jako potrawy zmienia się ze względu na zmniejszające się połowy i jego rosnącą cenę.