I emisja. Moneta ta była bita również w srebrze o nominale 40 talarów. Monety tej serii bito również dla Szklarskiej Poręby.

*Wersja 4 talary karkonoskie - mosiądz z tampondrukiem pojawiła się dopiero w roku 2012 r. Jest to żeton uzupełniający serię. Żetony te powstały na bazie tych, które się nie sprzedały z wersji mosiężnej. Nie podano nakładu tych żetonów.

tampondruk  - Kurowski - Group

Karpacz (niem. Krummhübel) – miasto w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim. Położone na wysokości od 480 do 885 m n.p.m., u stóp Śnieżki (1602 m n.p.m.), w dolinie rzeki Łomnicy oraz potoków, będących jej dopływami.

Początki powstania miasteczka Krummhubel (Krzywa Góra), czyli Karpacz, sięgają XVI w. Jej pierwszymi mieszkańcami, a zarówno założycielami, byli smolarze, którzy pierwsi postawili tu swoje domy. Początkowo miasteczko liczyło 15 domów i posiadało także karczmę sądową. Na początku XVII wieku zbudowano już ok. 24 domów (teren zabudowy sięgał do obecnej siedziby władz miasta) i liczba ta stale rosła. Do tradycji Krummhubel należało święto zwane “Kiermasz” – przez trzy dni lata odbywały się uliczne zabawy, w których mieszkańcy miasta uczestniczyli tańcząc, śpiewając lub grając w karty. W czasie trwania tego święta obowiązywały pewne przywileje jak np. policja nie miała prawa nikogo aresztować.

W 1800 roku do Krummhubel przyjeżdżają pierwsi turyści, kuracjusze i inni wędrowcy. Władze lokalne, wykorzystując ten fakt wprowadzają profesję przewodnika górskiego i tragarza lektyk. Miasto staje się największym ośrodkiem przewodników i tragarzy lektyk w całych Karkonoszach a dzięki ich staraniom drukowano pierwsze afisze reklamujące wędrówki górskie. Do oryginalnej pamiątki zbieranej przez turystów podczas wędrówek po Karkonoszach należał fiołkowy kamień – był to glon koloru rdzawo-czerwonego, który pokrywał skały na Śnieżce, który pod wpływem ciepła (np. w wyniku tarcia) wydzielał zapach fiołków. Ceny glon niestety nie przetrwał do czasów obecnych. Na przełomie XIX i XX wieku w Krummhubel znajdowało się 14 hoteli oraz tyle samo zajazdów.

W 1897 roku miasto przeżyło ogromną katastrofę – po długotrwałych opadach deszczu wylały rzeki i górski potoki. Miasta uległo prawie całkowitemu zniszczeniu i przez dwa tygodnie było odcięte od świata. Po tym zdarzeniu zbudowano zaporę przeciwrumoszową na rzece Łomnicy (1910-1915). Tworzyła ona niewielkie jeziorko zaporowe, gdzie latem można było pływać na kajakach lub rowerach wodnych a zimą jeździć na łyżwach. Dzięki zaporze powstał także sztuczny wodospad, który stał się atrakcją turystyczną. Po naprawieniu zniszczeń po powodzi turystyka staje się najważniejsza dziedziną życia mieszkańców Krummhubel. W 1935 roku miasto staje się popularnym ośrodkiem sportów zimowych a także miejscowością letniskową. Powstają duże i dobrze wyposażone hotele, pensjonaty czy schroniska górskie. Przybywający tu licznie turyści mogą korzystać z licznych atrakcji turystycznych, miasto dysponuje bowiem skocznią narciarską, narciarskim torem zjazdowym i slalomowym, torem saneczkowym bobslejowym i lodowym, basenem kąpielowym, kortami sportowymi, hala sportową, boiskiem sportowym. Karpacz pełnił także funkcję uzdrowiskową – zalecano tu pobyt osobą cierpiącym np. na bladość, nerwowość, serce, złą przemianę materii.

Wybuch II Wojny Światowej hamuje ruch turystyczny a cała regionalna produkcja zostaje dostosowana do potrzeb wojskowych. Krummhubel staje się miejscem docelowym całego arystokratycznego towarzystwa bombardowanej stolicy Niemiec. W mieście powstają obozy pracy dla jeńców-oficerów m.in. z Polski – jeden z takich obozów funkcjonował na terenie obecnego stadionu sportowego.

Po wojnie Karpacz zaczyna odżywać, na nowo rozwija się turystyka wysokogórska, do miasta zaczynają zaglądać zagraniczni turyści. Od lipca 1945 roku wszystkie niemieckie napisy musiały zniknąć – dotyczyło to także nazw ulic. Ludność polska zaczęła nadawać miejscowością nazwy według własnego pomysłu, do tej inicjatywy dołączyły także miejscowe urzędy. W wyniku takiego działania Karpacz miał równocześnie kilka nazw – Sterlingowo-Drogosławice-Krzywa Góra. O obecnej nazwie zadecydowali miłośnicy gór – krakowianie i zakopianie, którzy jako pierwsi Polacy osiedlili się w Karpaczu.

Karpacz otrzymał prawa miejskie w 1960 roku. Po przemianach ustrojowych w latach ‘90 Karpacz przeżywa swoje odrodzenie, następują intensywne przemiany w infrastrukturze turystycznej i paraturystycznej, które przyczyniają się  do wzrostu znaczenia miasta jako kurortu atrakcyjnego pod względem  turystycznym i wypoczynkowym.

Herb Karpacza

Źródło: Hirsch-Tabis A., Tabis E. K., Karpacz – Krummhubel. Dzieje miasta pod Śnieżką, Związek Gmin Karkonoskich, 2005.